บทที่ ๖ ทำร้ายความรู้สึก(๒)
1084 คำ
“เฉินหว่านอิง!”
“แน่นอนภายในสามปีนี้ หม่อมฉันคงไม่อาจยอมรับหนังสือหย่าขาดจากองค์ชายได้ นี่คือคำขอเดียวของหม่อมฉัน”
“ฮ่าๆ” จู่ๆ อู่ซีเจิ้งก็แหงนหน้าหัวเราะ “เจ้าไม่รับหนังสือหย่า เป็นเพราะต้องการให้ท่านลุงของเจ้านั่งตำแหน่งผู้ครองแคว้นอย่างมั่นคง ต้องการให้บิดามารดาของเจ้าใช้ชีวิตอย่างมีหน้ามีตา ขอเพียงเจ้ายังอยู่ในฐานะพระชายาเอกของข้า ย่อมหมายความว่าเจ้าเป็นสะใภ้ราชวงศ์แคว้นเหลียง...มีแคว้นเหลียงหนุนหลัง แม้ภายในแคว้นหานจะไม่สงบเช่นไรผู้ที่คิดช่วงชิงอำนาจจากมือ อ๋องห้ายังต้องทบทวนให้ดี”
“นี่คงเป็นสิ่งเดียวที่หม่อมฉันสามารถทำเพื่อท่านลุงและทุกคนที่อยู่เบื้องหลังได้”
“ช่างเป็นสตรีที่กล้ามากนัก”
เฉินหว่านอิงคล้ายได้ยินเสียงกัดฟันของเขา แต่นางเลือกเบือนหน้าหนีเพราะนับตั้งแต่รู้ข่าวเรื่องท่านลุง ในใจก็ได้เลือกเส้นทางนี้ไว้แล้ว สีหน้าแววตาที่แสดงออกจึงไม่เปิดเผยความรู้สึกแท้จริงออกมา
“หวังว่าองค์ชายจะทรงมอบเวลาให้หม่อมฉันบ้าง”
“ได้ ข้าจะให้ในสิ่งที่เจ้าต้องการ แต่ชายารัก หน้าที่ของเจ้ามิใช่เพียงหาชายารองให้ข้าหรอกนะ เพราะหน้าที่หลักคือการปรนนิบัติและให้กำเนิดบุตรชายหญิง นี่ต่างหากจึงเป็นสิ่งที่เจ้าสมควรทำ”
“องค์ชาย...อยากให้หม่อมฉันปรนนิบัติบนเตียงหรือ” นางถามออกมาตรงๆ “พระองค์อยากให้หม่อมฉันคลอดองค์ชายน้อยองค์หญิงน้อยหลายๆ คน ใช่หรือไม่”
“ใช่”
“ถ้าหากหม่อมฉันปฏิเสธเล่า”
ดวงตาทั้งสองข้างของอู่ซีเจิ้งคล้ายกำลังฉุดรั้งสตรีตรงหน้าให้จมลงไปในบ่อน้ำลึก “ดูท่าทุกชีวิตในแคว้นหานคงไม่สำคัญต่อชายารักมากเพียงใดกระมัง”
เฉินหว่านอิงเม้มปากสั่นเทาเอาไว้ กาลก่อนคาดการณ์เกี่ยวกับองค์ชายห้าผู้นี้ไม่น้อย แต่เมื่อได้เผชิญหน้าด้วยตนเองจึงพึ่งรู้ว่าทุกสิ่งที่คาดเดาล้วนไม่ถูกต้อง พระโอรสของอู่เหิงผู้นี้มิใช่ไร้ความสามารถ แต่ในหัวยังมีแผนการเล็กใหญ่มากมาย และการที่เขามาปรากฏตัวที่นี่แน่นอนว่ายังมีบางสิ่งซ่อนเร้นอยู่
นางจ้องลึกเข้าไปในก้นบึ้งดวงตาที่นิ่งสงบคู่นั้น ก่อนจะเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงราบเรียบยิ่ง
“การที่หม่อมฉันนั่งตำแหน่งพระชายาเอกขององค์ชาย...มิใช่สำคัญต่อองค์ชายเช่นกันหรอกหรือ”
คราวนี้อู่ซีเจิ้งคว้าเอาตัวคนงามเข้ามาใกล้ “ดูท่า ชายารักจะคาดเดาบางสิ่งบางอย่างเกี่ยวกับสามีอย่างข้าได้แล้วกระมัง”
เฉินหว่านอิงได้แต่จ้องดวงตาคมเข้มของเขา การใกล้ชิดเช่นนี้ทำให้ก้อนเนื้อในอกเต้นแรงมากขึ้น แต่ถึงกระนั้นก็ไม่อาจเปิดเผยความหวาดหวั่นใดๆ ออกมา “องค์ชาย...ต้องการบัลลังก์แคว้นเหลียงหรือ”
“ข้าเป็นเพียงองค์ชายไร้ความสามารถ ไหนเลยจะหาญกล้าคิดการใหญ่เช่นนั้น”
นางขยับมือข้างหนึ่งลูบไล้แก้มซีกซ้ายของเขา นี่เป็นครั้งแรกที่สัมผัสเนื้อตัวของเขาอย่างใกล้ชิด “ดูท่า นับแต่นี้หม่อมฉันในฐานะพระชายาเอกต้องทำความเข้าใจองค์ชายให้ดีเสียแล้ว หาไม่คงกลายเป็นสตรีโง่งม”
“ถ้าเช่นนั้น ชายารักลองทำความเข้าใจเกี่ยวกับข้าดีๆ เถิด”
“ถ้าหม่อมฉันลอง...นอกจากสามารถทำให้ท่านลุงครองแคว้นหานและปกป้องบิดามารดากับญาติพี่น้องแล้ว หม่อมฉันยังจะได้รับสิ่งใดตอบแทนอีก”
“ข้าเพิ่งรู้ว่าเจ้า...ละโมบนัก”
“องค์ชายทรงทราบดีว่าหม่อมฉัน...ชอบการค้าขายที่มีกำไร หม่อมฉันลงทุนเลี้ยงปลาปลูกผัก เมื่อนำไปขายยังได้ค่าตอบแทนไม่น้อย ถ้าหากต้องทำข้อตกลงกับองค์ชายผู้สูงศักดิ์อย่างพระองค์ มิใช่ควรได้รับผลตอบแทนที่คุ้มค่าหรอกหรือ”
“เจ้า...ต้องการตำแหน่งฮองเฮาแห่งแคว้นเหลียงหรือ”
“หากวันใดพระองค์ขึ้นครองบัลลังก์แคว้นเหลียง หม่อมฉันในฐานะพระชายาเอกย่อมได้รับการแต่งตั้งเป็นฮองเฮา...สิ่งที่หม่อมฉันต้องการนั้นหาใช่เพียงตำแหน่งมารดาแผ่นดินไม่”
“หว่านอิงของข้า...ต้องการสิ่งใดจงว่ามาเถิด”
“หม่อมฉันต้องการความรักจากพระองค์”
“ความรัก?”
“ไม่ว่าวังหลังของพระองค์จะมีหญิงงามหมื่นพันมากมายเพียงใด พระองค์ต้องมอบความโปรดปรานรักใคร่ให้หม่อมฉันเพียงผู้เดียวเท่านั้น”
“ความรักเป็นเพียงความรู้สึกหนึ่ง ไร้ค่ายิ่งนัก เหตุใด ชายารักถึงต้องการมันเล่า”
“องค์ชายอย่าทรงถามหาเหตุผลเลย ขอเพียงตอบมาว่าจะมอบความรักให้หม่อมฉันเพียงผู้เดียวได้หรือไม่”
อู่ซีเจิ้งส่ายหน้า “น่าเสียดายที่ข้าเกิดในราชวงศ์ เจ้าไม่รู้หรอกหรือว่าคนในราชวงศ์ไร้รักไร้ใจเพียงใด ความรัก...ชาตินี้ข้าคงมอบให้เจ้าไม่ได้ แต่ข้าสามารถมอบคำมั่นสัญญาข้อหนึ่งให้เจ้าได้...ข้า อู่ซีเจิ้ง จะไม่โปรดปรานสตรีใดนอกจากเจ้า”
แพขนตาโค้งงอนของเฉินหว่านอิงปิดลง ภายในใจคล้ายกระจ่างชัดแล้วว่า ความรักบนโลกใบนี้เป็นสิ่งที่นางไม่สามารถหาได้ง่ายๆ แม้กระทั่งกับบุรุษที่เป็นสามีก็มิอาจมอบความรักให้กับนาง ในเมื่อเป็นเช่นนี้ก็คงไม่อาจทุ่มเทหัวใจและความรู้สึกให้เขาเช่นกัน
“ถ้าเช่นนั้นเราสองคนก็ร่วมมือกันในฐานะมิตรสหายเถิด”
“มิตรสหายหรือ”
“ในเมื่อองค์ชายไม่อาจมอบความรักให้หม่อมฉัน...หม่อมฉันเองก็จะไม่มอบความรักให้องค์ชายเช่นกัน”
รอยยิ้มที่ประดับอยู่บนใบหน้าของเฉินหว่านอิงยามนี้ช่างงดงาม แต่ไม่รู้ว่าทำไมรอยยิ้มเช่นนี้ถึงได้บาดเฉือนหัวใจของอู่ซีเจิ้งนัก
สุดท้ายแล้วหญิงงามผู้นี้ไม่ต้องการความรักจากเขาจริงๆ แล้วใช่หรือไม่ เพียงสัมผัสได้ถึงความเยียบเย็นที่ร่างกายของนางแผ่ออกมาหัวคิ้วของอู่ซีเจิ้งพลันขยับเข้าหากันอย่างสงสัย
หากสักวันหนึ่งเขามีใจให้นาง ไม่รู้ว่าวันนั้นนางยังต้องการความรักจากเขาหรือไม่
บางที...นางอาจไม่ต้องการก็เป็นได้
แต่ช่างเถิด...เพราะชาตินี้ ชีวิตนี้คนอย่างเขาก็ไม่คิดจะมอบความรักให้กับสตรีใด
ความรักหรือ...ความรู้สึกนี้ช่าง...ไร้ค่ายิ่งนัก
- ผู้เขียน
