“ตาพาธ เดือนหน้าม๊าจะแวะไปหาลูก ไม่ได้ไปหาเป็นปีแล้วเนี่ย”
“ได้ครับ ม๊าจะมาไฟล์ทไหน พาธจะได้ไปรับ”
“เดี๋ยวม๊าให้คุณมลจองแล้วส่งให้พาธนะ นี่ป๊าให้มาถามด้วยว่าพาธจะกลับไทยเมื่อไหร่ จะครบ 2 ปีตามที่สัญญาแล้วนะ”
“พาธขอรอกลับพร้อมน้องนะครับ อีกไม่กี่เดือนน้องจะจบแล้วครับ” เปิดเรื่องให้แม่ถาม อารมณ์อยากอวดมาพร้อม
“ตกลงม๊าได้ลูกสะใภ้แล้วใช่ไหมเนี่ย”
“แน่นอนครับ น้องยอมเป็นแฟนพาธแล้ว” พูดถึงตอนนี้ก็ยังยิ้มไม่หุบ
“จริงหรอตาพาธ ไม่หลอกม๊านะ เดี๋ยวม๊าไปหาอาทิตย์หน้าเลยดีกว่า อยากไปเห็นหน้าลูกสะใภ้ คุณคะ คุณคะ ให้คุณมลจองตั๋วไปหาลูกอาทิตย์หน้าเลย ฉันจะไปหาลูกสะใภ้ โอ๊ย! ฉันดีใจจังเลย”
มารดาพูดกับเขาในประโยคแรกอย่างดีใจ ประโยคหลังตะโกนหาสามีเสียงดัง เพื่อให้สั่งเลขานุการจองตั๋วเครื่องบินให้
สัปดาห์ถัดมา
“นินาคะ พี่รอข้างล่างแล้ว ลงมาได้เลย” ตั้งแต่เป็นแฟนกันมา คำลงท้ายก็เปลี่ยนเป็นคะ ขามากข
