“เป็นไง ม๊าเฮียใจดีป่าว”
สรรพนามในการเรียกขานก็เปลี่ยนไป เป็นสรรพนามที่ให้เรียกเฉพาะคนพิเศษ
“ใจดีมากค่ะ หนูรู้สึกโชคดีจังเลย ที่ได้กลับมาเจอเฮียอีกครั้ง”
“เฮียก็มีความสุขมาก จริง ๆ เฮียไม่เคยคิดว่าจะได้เจอหนูอีกเลยนะ เหมือนความทรงจำเรื่องของหนูมันถูกฝังลงไว้ในส่วนลึกของจิตใต้สำนึก ไม่เคยคิดถึงมัน แต่ก็ใช่ว่ามันจะถูกลบเลือนหายไป”
“รู้ไหมคะ ตอนที่หนูรู้ว่าเป็นเฮีย ใจหนูมันเต้นแบบจะหลุดออกมาเลยค่ะ ทั้งดีใจ ตกใจ ไม่อยากจะเชื่อว่าเฮียมาอยู่ข้างหนูนานแล้ว ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหน เมื่อเรากลับมาเจอกัน เฮียก็ยังดูแลหนูอย่างดีไม่เคยเปลี่ยน”
“เฮียจะขอดูแลหนูไปตลอดชีวิตเลย”
“จริงนะคะ เฮียส่งหนูแค่หน้าลิฟท์พอ เดี๋ยวม๊าจะอยู่คนเดียวนาน”
“ป่านนี้ม๊าคงโทรคุยกับป๊าเพลินไปแล้วล่ะ ไม่ต้องห่วงหรอก”
“ค๊า ส่งหนูแค่นี้พอค่ะ บาย”
“บายค่ะ เดี๋ยวเฮียถึงห้องแล้วส่งข้อความหานะ”
ที่พักของทั้งสองอยู่ห่
