พ่ายรัก (ไบรอันต์-ฮันน่า)

บทที่ 6 ปล่อยไปไม่ได้แล้ว

วันเวลาที่เธอได้อยู่กับเขามันช่างผ่านไปเร็วมากจริงๆ เผลอแป๊บเดียวก็ผ่านไปเป็นอาทิตย์แล้ว ที่เธอมาใช้ชีวิตอยู่ร่วมชายคาเดียวกันกับเขาแบบนี้ราวกับเป็นบ้านของตัวเอง โดยที่มีเจ้าของบ้านอย่างไบรอันต์ มักจะทำให้เธอเขินและไม่เป็นตัวของตัวเองไม่เว้นในแต่ละวันที่อยู่ในบ้านของเขา

"เสร็จหรือยังครับ" น้ำเสียงทุ้มที่คุ้นหูดังขึ้นจากด้านหลัง ทำให้ฮันน่าที่กำลังเก็บของอยู่ต้องหันไปมองอย่างอัตโนมัติ

"เสร็จแล้วค่ะ" เธอพยักหน้าตอบพลางปิดกระเป๋าเสื้อผ้าของตัวเอง พร้อมทั้งลุกขึ้นยืนเผชิญหน้ากับเขาด้วยรอยยิ้มบางๆ

"ผมไม่ได้ไปส่งนะ ฮาเกนจะไปส่งคุณแทน"

พอได้ยินแบบนั้นรอยยิ้มบนใบหน้าสวยก็เลือนหายไปในทันที เพราะก่อนหน้านี้ที่ทานข้าวกันอยู่ เขาเป็นคนบอกว่าจะไปส่งเธอเอง

"...ค่ะ" เสียงใสตอบรับอย่างแผ่วเบา พลางก้มหน้าหลบสายตาของเขาไปด้วย ถ้าเธอจะบอกว่าเธอแอบน้อยใจเขามันจะผิดไหม เธอจะมีสิทธิ์ที่จะน้อยใจเขาได้หรือเปล่า

ไบรอันต์ได้แต่มองคนตัวเล็กตรงหน้าด้วยสายตาที่หลากหลาย ผิดที่เขาเองที่ไปรับปากเธอว่าจะไปส่ง แต่ดันไปไม่ได้อย่างที่พูด ทั้งๆที่ตลอดเวลาหนึ่งอาทิตย์ที่ผ่านมา เธอดูแลเขาเป็นอย่างดีมาตลอดแท้ๆ ดูแลดีราวกับไม่ใช่หมอกับคนไข้

"ผมช่วยถือ" มือหนายื่นไปแย่งกระเป๋าจากเธอมาถือไว้ทันที ก่อนที่เธอจะได้ปฏิเสธเขา

"เดี๋ยวผมไปส่งที่รถครับ" ไบรอันต์พูดจบก็ยื่นมืออีกข้างไปคว้ามือบางมาจับไว้แน่น ก่อนจะพาเดินออกจากห้องไป

ฮันน่าได้แต่เดินตามออกไปเงียบๆ มองมือตัวเองที่เขาคว้าไปจับไว้แน่นไม่ละสายตา บางครั้งเธอก็คิดว่าเขาและเธอใจตรงกัน คิดเหมือนกัน แต่บางครั้งก็รู้สึกว่ามันไม่ใช่ มันเหมือนมีแค่เธอที่คิดและรู้สึกอยู่ฝ่ายเดียว ทั้งที่เขาก็แสดงออกและปฏิบัติกับเธอชัดเจนว่าสนใจเธอเหมือนกัน แต่พอเอาเข้าจริงเหมือนว่าเธอยังเข้าไม่ถึงตัวตนจริงๆของเขาเลยด้วยซ้ำ

"ไว้ผมเสร็จงานแล้วเราไปทานข้าวกันนะครับ" พอเดินลงมาถึงรถ ไบรอันต์ก็เอ่ยขึ้นเป็นประโยคแรกพร้อมเปิดประตูรถให้เธอไปด้วย

"ค่ะ" เธอก็ไม่รู้หรอกว่างานเขาจะเสร็จเมื่อไหร่ เพราะเขาก็ไม่ได้บอกด้วยว่าวันไหน เวลาไหนเหมือนกัน แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็พยักหน้าและตอบรับคำชวนของเขาอยู่ดี

ไบรอันต์ได้แต่มองเธอด้วยสายตานิ่งๆอย่างไม่รู้ว่าจะทำยังไง ดูก็รู้ว่าเธอกำลังไม่พอใจเขาอยู่ ดูจากการถามคำตอบคำของเธอ ปกติเธอมักจะชวนเขาคุยเพื่อไม่ให้บรรยากาศเงียบเกินไป แต่นี้กลับมีแต่เขาที่ถามอะไรออกไปยาวๆ แต่คำตอบที่ได้กลับมามีเพียงคำว่า ค่ะ เพียงคำเดียวเท่านั้น

ร่างสูงของไบรอันต์ยืนมองรถยนต์คันหรูเคลื่อนตัวออกไปจากคฤหาสน์จนลับสายตา ก่อนที่เขาจะหมุนตัวเดินไปขึ้นรถอีกคันที่ขับมาจอดแทนที่คันที่ฮันน่านั่งออกไป

23 : 35 น.

ร่างแบบบางในชุดเดรสเกาะสีดำรัดรูป สั่นเหนือเข่าเพียงนิด แต่ทำให้เธอดูโดดเด่นและเป็นที่จับตามองได้ไม่ยาก ด้วยรูปร่างที่เย้ายวนใจและใบหน้าที่สะสวยมีเสน่ห์ดึงดูดเพศตรงข้ามได้เป็นอย่างดี

"หายไปนานเลยนะครับคุณผู้หญิง"

บาร์เทนเดอร์หนุ่มหล่อเอ่ยทักทายขึ้นทันทีที่เธอนั่งลงยังเก้าอี้บาร์ด้านหน้า ซึ่งเป็นที่ประจำของเธอในผับหรูแห่งนี้

"งานยุ่งนิดหน่อยค่ะ" ฮันน่ายิ้มให้เล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยตอบออกไป แล้วกวาดสายตามองบรรยากาศรอบๆไปพลางๆ

เพราะเธอมาที่นี้ค่อนข้างบ่อย จะเรียกว่าบ่อยได้ไหม แต่ก็น่าจะได้ เพราะถ้าเวลาที่เธอเครียดๆหรือมีเรื่องให้คิด เธอมักจะออกมานั่งเสพบรรยากาศที่นี้ แต่ก็ไม่ค่อยได้ดื่มเท่าไหร่นัก จะมีก็แค่ค็อกเทลเบาๆเพียงไม่กี่แก้วเท่านั้น

"สำหรับคุณครับ"

แก้วทรงสวยที่บรรจุน้ำสีสันสวยงามถูกเลื่อนมาตรงหน้าเธอทันทีอย่างรู้ใจ

"ขอบคุณค่ะ" ฮันน่าเอ่ยขอบคุณด้วยรอยยิ้มบาง และรับแก้วค็อกเทลที่บาร์เทนเดอร์หนุ่มยื่นให้ มากระดกดื่มลงคอรวดเดียวหมด

เพราะตั้งแต่เมื่อเช้าที่คนของไบรอันต์มาส่งเธอที่คอนโด จนตอนนี้เธอก็ยังไม่สามารถจัดการกับอารมณ์ตัวเองได้ ไม่รู้ว่าเป็นอะไรถึงได้หงุดหงิดและว้าวุ่นขนาดนี้ จะบอกว่าเธอแอบรอเขาทั้งวัน เพราะคิดว่าเขาจะมารับไปทานข้าว ทั้งที่เขาก็ไม่ได้บอกว่าเป็นวันไหนเวลาไหน จนสุดท้ายเธอต้องพาตัวเองออกมานั่งดื่มเสพบรรยากาศอยู่อย่างที่เห็น เพื่อไม่ให้ตัวเองคิดฟุ้งซ่านไปมากกว่านี้

"ปกติคุณไม่ดื่มรวดเดียวแบบนี้นะครับ" บาร์เทนเดอร์หนุ่มหล่อเอ่ยขึ้นพลางเลื่อนแก้วอีกใบส่งให้กับเธอ

เขาแอบมองเธอทุกครั้งที่เธอมาที่นี้ สังเกตทุกอย่างที่เกี่ยวกับเธอ รู้แม้กระทั่งเธอชอบดื่มอะไรมากที่สุด และไม่ชอบอะไรมากที่สุด

"วันนี้ฉันคงเครียดมากมั้งคะ" การมาเที่ยวในที่แบบนี้สำหรับผู้หญิงตัวคนเดียวอย่างเธอ คงจะดูไม่ปลอดภัยเท่าไหร่ และคงจะดูเหงาเกินไปที่ต้องมานั่งดื่มคนเดียวแบบนี้ทุกครั้ง แต่ก็ยังดีที่มีบาร์เทนเดอร์หนุ่มคนนี้เป็นเพื่อนคุยให้กับเธอได้ทุกทีที่มาที่นี้

"คงไม่ใช่เรื่องงานสินะ"

"คุณเป็นหมอดูหรือไงกัน"

"เขาไปไหนละครับ"

คำถามของบาร์เทนเดอร์หนุ่มหล่อ ทำให้ฮันน่าต้องเงยหน้าขึ้นจากแก้วค็อกเทลในมือขึ้นไปมองหน้าเขาด้วยความสงสัยไม่น้อย

"ใครหรอคะ?"

"คนที่ทำให้คุณดูเศร้าได้ขนาดนี้ไงครับ"

และคำตอบของบาร์เทนเดอร์หนุ่มหล่อ ทำให้เธอนึกถึงใบหน้าของอีกคนขึ้นมาทันที ไม่รู้ว่าป่านนี้เขาจะทำอะไรอยู่ จะเสร็จงานหรือยังก็ไม่รู้ แม้แต่งานที่ว่าของเขาคืองานอะไร เธอเองก็ไม่อาจรู้ รู้เพียงว่าเขาคือเจ้าของคาสิโน รู้แค่นั้น…เธอรู้จักเขาแค่นั้น ต่างจากเขาที่รู้แม้กระทั่งว่าตัวเองเป็นรักแรกพบของเธอ และจนตอนนี้เธอก็ยังหาคำตอบไม่ได้ว่าเขารู้ได้ยังไงกัน

แก้วในมือถูกยกขึ้นจรดริมฝีปากอวบอิ่ม ก่อนที่เธอจะกระดกน้ำเมาสีสวยในแก้วลงคอจนหมดในรวดเดียวอีกครั้ง

"ไม่รู้สิคะ เขาแค่บอกว่าจะไปทำงาน" ใบหน้าสวยเริ่มขึ้นสีแดงระเรื่ออ่อนๆ ด้วยฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ เพราะเธอไม่ใช่คนคอแข็งอะไรขนาดนั้น แค่ดื่มเวลาที่มีเรื่องเครียด มีเรื่องทุกใจแค่นั้น อย่างมากก็ไม่เกิน 3-4 แก้วต่อครั้งที่ออกมาดื่มแบบนี้

"แก้วสุดท้ายนะครับ" บาร์เทนเดอร์หนุ่มหล่อเลื่อนแก้วอีกใบส่งให้เธอ พร้อมกับเอ่ยพูดด้วยน้ำเสียงเป็นห่วงเมื่อเห็นว่าใบหน้าของเธอเริ่มขึ้นสีแดงระเรื่อจากฤทธิ์ของแอลกอฮอล์

"คุณสั่งลูกค้าแบบนี้ก็ได้หรอคะเนี่ย" ฮันน่าหลุดขำเบาๆเมื่อได้ยินแบบนั้น ก่อนจะเอ่ยแซวเล่นกับบาร์เทนเดอร์หนุ่มหล่อตรงหน้า ที่เธอเองก็ไม่รู้แม้แต่ชื่อของเขา แต่ทุกครั้งที่มาที่นี้ก็มีแค่เขาที่เป็นเพื่อนคุยกับเธอ

ทุกการกระทำของฮันน่า ตกอยู่ในสายตาของอีกคนอย่างไม่รู้ตัว ไบรอันต์ที่แอบส่งคนตามดูเธออยู่ห่างๆ พอได้รับรายงานจากลูกน้องเขาก็รีบทิ้งทุกอย่างตามเธอมาในที่แห่งนี้ทันที เขารู้ว่าเธอคงไม่พอใจเขา แต่เขาก็ไม่คิดว่าเธอจะมาในที่แบบนี้ตามลำพังอีก แถมการแต่งตัวของเธอนั้น...มันทำให้เขาแทบพุ่งเข้าใส่บาร์เทนเดอร์หนุ่มคนนั้นทันที ที่สายตาคอยแอบมองเธออย่างสื่อความหมายอยู่แทบจะตลอดเวลา

หมับ!

มือที่กำลังจะยกแก้วขึ้นจรดริมฝีปากอีกครั้ง เป็นต้องหยุดชะงักไป เมื่อถูกมือปริศนาคว้าข้อมือเธอไว้ก่อน ก่อนที่เธอจะรู้สึกถึงแรงบีบเบาๆจากมือข้างนั้น

"คุณดื่มไปเยอะแล้วนะครับ" ไบรอันต์เอ่ยขึ้นเสียงเรียบต่างจากทุกครั้งที่พูดคุยกับเธอ ก่อนจะแย่งแก้วออกจากมือเธอและยกมันขึ้นดื่มแทนจนหมด

"คุณ…มาได้ยังไงคะ?" ไหนบอกว่าทำงาน แล้วเขามาอยู่ที่นี้ได้ยังไงกัน แถมสายตาและน้ำเสียงของเขายังดูเปลี่ยนไป มันดูน่ากลัวอย่างบอกไม่ถูก

"กลับ เดี๋ยวผมไปส่ง" เขาไม่ตอบคำถามเธอ แต่ดึงรั้งข้อมือเล็กให้ลุกเดินตามออกมาจากผับ ท่ามกลางสายตาของบาร์เทนเดอร์หนุ่มที่ได้แต่มองตามอย่างรู้สึกเสียดาย

"คุณยังไม่ตอบฉันเลยนะคะ คุณมาที่นี้ได้ยังไง" ใจหนึ่งก็ดีใจที่เห็นเขา แต่อีกใจก็แปลกใจไม่น้อยที่เจอเขาที่นี้

"ขับรถมาครับ ขึ้นรถ" ไบรอันต์ตอบเสียงนิ่งพร้อมเปิดประตูรถให้เธอ

"ฉันกลับเองได้ค่ะ ฉันขับรถมา" น้ำเสียงของเขาฟังดูเหมือนไม่พอใจเธอยังไงไม่รู้ แต่เขาจะมาไม่พอใจเธอเรื่องอะไรกัน มันควรเป็นเธอสิที่ไม่พอใจหรือน้อยใจเขา ที่เขาผิดคำพูดกับเธอ

"ผมให้คนเอารถคุณกลับแล้ว ขึ้นรถครับ" ไบรอันต์ยังคงเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ

น้ำเสียงและแววตานิ่งๆของเขา มันเป็นตัวกดดันเธอได้เป็นอย่างดี เพราะถ้าเธอยังมัวยืนนิ่งอยู่กับที่มีหวังคงโดนเขาจับหักคอเป็นแน่ เพราะน้ำเสียงและแววตาเขาตอนนี้มันไม่เหมือนทุกครั้ง มันไม่เหมือนไบรอันต์ที่เธอรู้จักเลยสักนิด

ปังง!!

เสียงปิดประตูทำเอาร่างแบบบางของฮันน่า ที่พึ่งจะขึ้นมานั่งบนรถได้ไม่กี่วินาทีถึงกับสะดุ้ง เมื่อเจ้าของรถขึ้นมานั่งประจำตำแหน่งคนขับแล้วปิดประตูเสียงดังลั่น ตอนนี้ทุกอย่างรอบตัวเขามันดูอึดอัดและน่ากลัวไปหมดจนอธิบายไม่ถูก

พรึบ!

"อื้ออออออ!" ดวงตากลมโตที่มีเสน่ห์ดึงดูดเบิกกว้างอย่างตกใจ พร้อมทั้งเสียงครางประท้วงในลำคอ เมื่ออยู่ๆก็ถูกมือหนาของไบรอันต์ก็คว้าเข้าที่ท้ายทอยเธอ ก่อนจะบดขยี้ริมฝีปากลงบนริมฝีปากอวบอิ่มของเธออย่างรุนแรง

ริมฝีปากได้รูปบดขยี้ริมฝีปากอวบอิ่มของเธออย่างป่าเถื่อน รุนแรง และเร้าอารมณ์ ปะปนกันไปหมด มือหนาอีกข้างลูบไล้ไปตามไหล่เปลือยเปล่าของเธอลงมาจนหน้าอกอวบใหญ่ที่ล้นชุดเกาะอกออกมาอย่างยั่วยวนสายตา ก่อนที่เขาจะออกแรงบีบเค้นหน้าอกของเธอ ผ่านเนื้อผ้าอันน้อยนิดจากชุดที่เธอสวมใส่ ที่มันแทบจะไม่ปกปิดสองเต้าอวบใหญ่ได้เลย

"อื้อออ!!"

ปึก! ปึกๆๆ

จ๊วบ~ จุ๊บ จ๊วบบบ

เมื่ออากาศหายใจเริ่มลดน้อยลง ทำให้ฮันน่าต้องออกแรงดิ้นและทุบอกของเขารัวๆ เพื่อบอกให้เขารู้ว่าเธอกำลังจะขาดอากาศหายใจเข้าแล้วจริงๆ ไบรอันต์ถึงได้ยอมผละริมฝีปากออกให้เธอได้สูดอากาศหายใจ

"อื้อออ!"

แต่เพียงแค่ชั่วพริบตาเท่านั้น ริมฝีปากได้รูปของเขาก็บดขยี้ลงบนริมฝีปากอวบอิ่มของเธออีกครั้ง พร้อมทั้งขบเม้นริมฝีปากของเธอจนทำให้เธอต้องเผยอปากรับลิ้นร้อนของเขาอย่างเลี่ยงไม่ได้

เดรสเกาะอกถูกไบรอันต์ดึงกระชากลงมากองไว้ที่เอวคอดเล็ก ก่อนที่หน้าอกอวบใหญ่ของเธอจะปรากฎต่อสายตาของเขาเป็นครั้งแรก

"ครั้งนี้ผมคงปล่อยไปไม่ได้" ไบรอันต์เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงแหบพร่ากระเซา จ้องมองสองเต้าอวบใหญ่ผ่านแสงไฟสลัวจากบริเวณลานจอดรถที่สาดส่องเข้ามาภายในรถไม่วางตา ก่อนจะค่อยๆยื่นมือไปสัมผัสอย่างแผ่วเบา ทำเอาร่างแบบบางของฮันน่าถึงกับสะดุ้งเฮือกทันที กับสัมผัสที่แปลกใหม่ ที่ทั้งชีวิตนี้เธอพึ่งจะเคยได้รับ

"อะ! คะ คุณไบรอันต์..." ฮันน่าเอ่ยเรียกคนตรงหน้าด้วยเสียงสั่น และความรู้สึกแปลกๆที่แล่นผ่านไปทั่วร่างกาย เพียงแค่เขาออกแรงบีบเค้นที่หน้าอกใหญ่ของเธอ เลือดลมในร่างกายของเธอก็สูบฉีดเร็วจนร้อนวูบวาบไปหมด

ทำไม…ทำไมครั้งนี้เธอถึงไม่ปฏิเสธเขาละ ทำไมเธอไม่ปฏิเสธเขาเหมือนทุกครั้ง แค่เธอขอร้องให้เขาหยุด เธอเชื่อว่าเขาต้องหยุดเหมือนทุกทีแน่ๆ แต่เธอ...เธอกลับต้องการเขามากกว่านี้ มากกว่าที่เขากำลังทำอยู่ตอนนี้

"ครั้งแรกของคุณต้องเป็นผม และต้องเป็นผมแค่คนเดียวตลอดไปเท่านั้น...ฮันน่า"