2
395 คำ
“อืม อ๊า! เสือขา หยุดทรมานชุลีสักที โอ้ว! อ๊า!” อีกนิดเดียวหล่อนก็จะถึงฝั่งฝันแล้วอีกแค่นิดเดียวเท่านั้น แต่ทว่าเสียงโทรศัพท์ของชาติพยัคฆ์ก็ดังขึ้นขัดจังหวะซะก่อน
“อาร์ เสือขา ถ้าคุณหยุดชุลีจะโกรธ!”
หล่อนขู่เมื่อเขานิ่งไปไม่ยอมขยับกลายนิ้วทรมานหล่อนต่อ ชาติพยัคฆ์ยิ้มเย็นส่งแรงทั้งหมดไปยังนิ้วทั้งสองส่วนนิ้วโป้งก็กดคลึงจุดความรู้สึกกระตุ้นหล่อนให้ลอยละลิ่วถึงปลายทางแห่งบทสวาทที่สวยงาม
หล่อนเสร็จแล้วแต่เขานี่สิยังไม่ทันได้เริ่มอะไรเลย ชาติพยัคฆ์หงุดหงิดรีบหยิบโทรศัพท์ออกจากกระเป๋ากางเกงเดินหนีจากร่างเปลือยเปล่าที่นอนทอดกายระทวยรวยรินอยู่บนเตียงไปยังระเบียงก่อนที่เขาจะถอดเสื้อผ้าแล้วตามขึ้นไปจัดการขย่มหล่อนบนเตียง
ให้ตายเถอะ! นั่นเป็นได้แค่ความคิด เพราะความจริงนั้นเขาต้องเดินเหินแสนยากลำบากพาเป้ากางเกงตุงๆ ออกมารับสายมารดาที่นอกระเบียง
“สวัสดีครับ” กรอกเสียงลงแล้วต้องรีบเอาโทรศัพท์ออกจากหูก่อนจะโดนเทศนา
‘ไอ้เสือ!! แม่ใช้แกให้ไปรับหนูเพลิน แต่ทำไมป่านนี้ถึงยังไม่กลับมาอีก โทรถามเจ้าวิน เจ้าวินบอกแกออกจากออฟฟิศไปนานแล้ว แล้วแกไปอยู่ที่ไหน หรือมัวแต่ไปนอนกกแม่ชุลีหน้าเงินนั่นฮะ!!’ เสียงสิบแปดหลอดของคุณนายมุกมณีดังซะจนแก้วหูคนฟังแทบแตก
“รู้แล้วครับ ผมกำลังจะไปรับเด็กของคุณแม่เดี๋ยวนี้แหละ”
‘แกใช้คำว่ากำลังจะไปได้ยังไงฮะ หนูเพลินไม่รอจนรากงอกแล้วเหรอ รีบไปรับน้องเดี๋ยวนี้!!’
“ครับๆ ไปเดี๋ยวนี้แหละครับคุณนาย”
ชาติพยัคฆ์รับปากมารดาแล้วทำหน้าหงิก อยากกลับไปจัดการอัญชุลีแต่ก็เกรงว่าเด็กของท่านจะต้องรอนาน สุดท้ายก็ต้องเดินหน้าตึงเข้ามาข้างไหนปลดซิบกางเกงลงก่อนปลดปล่อยตัวตนไซส์ใหญ่ออกมา
“ชุลี ช่วยหน่อยเร็วเข้า็ ผมต้องรีบไป”
“โธ่ เสือเนี่ยงานยุ่งตลอดเลยนะคะ”
หล่อนบอกอย่างงอนๆ แต่ก็ยอมยิ้มหวานเอาใจเขาโดยการคลานเข้ามาสยบตรงหน้าความใหญ่โตแล้วจัดการกลืนกินเสือน้อยให้สิ้นฤทธิ์!
- ผู้เขียน
