9
566 คำ
“พี่...”
เงยหน้าสบตากับวลีวาด อีกฝ่ายพยายามยิ้มออกมาอย่างฝืน ๆ เหมือนจะบอกว่า หล่อนสามารถทำใจได้บ้างแล้ว
“ไม่เป็นไรหรอก เธอช่วยพี่มามากแล้ว ครั้งนี้ไม่ว่าแทนจะแต่งหรือไม่แต่ง พี่ก็ต้องยอมรับและอยู่ให้ได้ พี่จะต้องเข้มแข็งให้มากกว่าเดิม”
วาดวลียิ้มออกมา เมื่อได้เห็นการแสดงออกซึ่งความเข้มแข็งของวลีวาด หล่อนเองนั่นแหละที่กลายเป็นว่ายังอยู่ในอารมณ์หวาดหวั่นไม่หาย
อีกหลายวันต่อมา...
วลีวาดถูกเรียกตัวเข้าไปทำงาน สร้างความประหลาดใจและตื่นเต้นยินดีอยู่ไม่น้อย เพราะจะว่าไปแล้ว นี่แหละคือสิ่งที่หญิงสาวปรารถนา
การเรียนจบ การมีงานทำ มีเงินสามารถเลี้ยงตัวเองได้
วลีวาดหน้าบานกลับมาในเย็นวันนั้น
วาดวลีเห็นแววตาของคนเป็นพี่สาวเข้มแข็ง มีประกายพร้อมจะทะยานไปสู่โลกภายนอกด้วยตัวเอง
“พี่จะเอาอย่างเธอ น้องเล็ก” วลีวาดพูด
“เอาอย่างหนูทำไมคะ หนูออกจากกระโดกกระเดก”
“ไม่ พี่ไม่ได้หมายความถึงเรื่องนั้น พี่หมายถึง...การทำงาน”
“แล้วเรื่องพี่แทน”
“ช่างเถอะ”
“ช่างเถอะ” วาดวลีทวนคำ “ช่างเถอะได้ไง”
“แทนเค้าลำบาก อีกนานกว่าเขาจะตั้งตัวได้”
“แต่ท้องพี่กำลังโต”
“โตก็โต อีกหลายเดือน”
น้ำเสียงของวลีวาดเข้มแข็งจริง ๆ ราวกับว่าหล่อนได้ผ่านช่วงเวลาที่อ่อนแอท้อแท้มานานเกินไปแล้ว ตอนนี้หล่อนพร้อมจะลุกก้าวเดินด้วยตัวเอง
วาดวลีรู้สึกได้ถึงความพยายามของพี่สาว ซึ่งเมื่อก่อนหล่อนเคยนึกตำหนิเหมือนกันกับความอ่อนแอ เป็นเจ้าแม่น้ำตาของพี่สาว
มาวันนี้ทำไมหล่อนถึงได้เป็นฝ่ายรู้สึกหวาดหวั่นขึ้นมาเสียเอง
สาเหตุมาจากเรื่องเดียว
แทน!
วาดวลีพยายามสลัดผู้ชายคนนี้ทิ้งไป แต่ไม่รู้เป็นอะไร หล่อนยังคงรู้สึก มันจะเรียกว่าเป็นการคิดถึงอย่างลุ่มหลงก็ว่าได้
หรือว่าหล่อนต้องมนตราแห่งกามราคะที่เขาพยายามรุกล้ำของเขาเสียแล้ว
นี่แหละกระมังความหมายของคำว่าหน้ามืดตามัว!
สามวันต่อมา...
“มีคนมารอพบค่ะ”
สายจากโอเปอเรเตอร์ชั้นล่างต่อเข้ามายังโต๊ะทำงานในออฟฟิศ วาดวลีนิ่วหน้าแปลกใจ เพราะนับตั้งแต่หล่อนเข้ามาทำงานที่นี่ ยังไม่เคยมีใครแวะเวียนเข้ามาหาในเวลาทำงาน “ล้อหล่อค่ะ”
เสียงกระซิบดังแว่วมาตามสาย
วาดวลีนิ่วหน้าประหลาดใจหนักเข้าไปอีก “ใครกัน”
“มาดูเองค่ะ”
“ให้เขารอ ยังเหลืออีกตั้งครึ่งชั่วโมงกว่าจะพักเที่ยง”
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ลงมาก่อนได้เลย หัวหน้าไม่ว่าหรอก”
“รู้ได้ไง”
“ก็หัวหน้านั่งอยู่กับเขา ได้ยินว่าเป็นเพื่อนกัน”
สรุปว่า วาดวลีต้องหยุดงานก่อนเวลา ออกจากห้อง ลงไปพบบุคคลที่โอเปอเรเตอร์โทรมาบอกว่า ล้อหล่อคนนั้น
ชะงักนิดหนึ่งเมื่อเห็นว่าเป็นใคร
แทน!
แทนกำลังนั่งคุยอยู่กับหัวหน้าจริง ๆ
“พี่มารับไปทานข้าว”
“คะ”
“ทานข้าวเที่ยงไง”
“เอ้อ...” วาดวลีหน้าเจื่อนนิดหนึ่ง แต่เมื่อหัวหน้าอนุญาต หล่อนจำเป็นต้องก้าวออกมาพร้อมกับแทน
เขาก้าวนำไปที่รถ “ไม่ค่ะ จะไม่ไปไหนไกลเกินร้อยเมตร เพราะเดี๋ยวต้องเข้าทำงานแล้ว”
- ผู้เขียน
