จวนตระกูลซู
ร่างอวบอิ่มนั่งหน้านิ่งไม่ไหวติงมาตั้งแต่วันที่ตัดสินใจลงมือกับลูกเลี้ยงของตน หญิงวัยกลางคนถูกกักบริเวณทั้งยังไม่ยอมให้สาวใช้มาปรนนิบัติเช่นยามปกติ และผู้ที่ทำกับนางถึงเพียงนี้จะเป็นใครไปไม่ได้เลยนอกเสียจากสามีที่ไป๋อี๋นั่วรักหมดหัวใจ
“เจ้ากล้าทำเช่นนั้นกับลูกสาวข้าได้ยังไง” ร่างสูงสมส่วนเปิดประตูเข้ามาด้วยท่าทางอันเต็มไปด้วยโทสะ ซูป๋อเหวินกดสายตามองสตรีตรงหน้าผู้ได้ชื่อว่าเป็นภรรยา
“เหอะ ท่านมีหลักฐานใดมากล่าวหาข้าอย่างนั้นหรือ” นางไม่คิดกลัวกับการโยนหินถามทางหรอก หรือต่อให้เขารู้หลักฐานทุกอย่างก็หายไปหมดแล้ว
“อี๋นั่ว เจ้าคิดว่าการที่เจ้าเป็นมารดาของบุตรชายข้า แล้วโทษทุกอย่างจะเบาลงอย่างนั้นรึ” ที่เขาปล่อยปละละเลยมานานก็เพื่อรอเวลาส่งบุตรีไปยังสถานที่ปลอดภัยกว่าจวนหลังนี้ เพราะหากเหลียงเอ๋อร์ยังอยู่ที่นี่ ต่อให้เขาคุ้มกันแน่นหนาปานใดก็มิใช่ว่ามันจะไม่มีการแทรกแซงเกิดขึ้น ใ
