งานแต่งนี้เห็นทีจะล่ม (จริงๆนะ)

ตอนที่ 7 ลองลุยดูสักตั้ง

ห้าวันผ่านไปโดยที่โฉมสะคราญไม่ได้ก้าวเท้าออกจากเรือนเฉกเช่นร่างเดิมเคยทำ นางอยู่อย่างเงียบเชียบเฝ้ารอฟังรายงานในแต่ละวันที่พี่เลี้ยงคนสนิทนำมาบอกกล่าวและใช้เวลาทั้งหมดพยายามเรียบเรียงความทรงจำให้เป็นรูปเป็นร่าง ซูเลี่ยงเหลียงนั่งจิบชาขณะมองออกไปนอกหน้าต่าง หากไม่คิดมากมันก็เป็นชีวิตที่เงียบสงบดี กระนั้นถ้ามองให้ลึกกลับพบว่าช่างเป็นชีวิตที่ไร้จุดหมาย สิ่งที่หญิงสาวตระหนักได้จากการประติดประต่อความทรงจำคือสาเหตุที่ทำให้ร่างเดิมตัดสินใจฆ่าตัวตาย

คุณหนูใหญ่ผู้มีชะตาอาภัพไร้มารดาปกป้อง บิดาก็หมางเมิน ถูกแม่เลี้ยงกลั่นแกล้งมาตลอด ที่สำคัญคือซูเลี่ยงเหลียงไม่ได้เต็มใจจะแต่งงานเช่นกัน นั่นเป็นจุดที่ทำให้นางเริ่มเดาที่มาของการกระทำนางเอกในนิยายได้ สตรีในตระกูลขุนนางชั้นสูงแต่งออกไปแล้วจะกลับบ้านเดิมได้อย่างไร ยิ่งบ้านเดิมไม่ต้อนรับด้วยแล้วคงเป็นไปได้ยาก สุดท้ายทางเลือกจึงมีเพียงอดทนให้พระเอกและครอบครัวเหยียบย่ำจนแทบสิ้นศักดิ์ศรี

แม้ยามที่เราอ่านมันจะดูชวนรักชวนฝันหวานซึ้งกินใจเมื่อพระเอกเริ่มมองเห็นความดีของนางเอกและหันมาครองคู่กันอย่างมีความสุข แต่ถ้ามองตามความเป็นจริงมันเป็นสิ่งที่สมควรได้รับการให้อภัยจริงๆ งั้นหรือ มันเป็นความสุขของผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งไม่เคยได้รับคำปลอบโยนจริงๆ ใช่รึไม่ หรือบางทีมันก็แค่ภาพมายาที่นักเขียนสร้างมาเพื่อให้เรารู้สึกแบบนั้น

“เหอะ แล้วข้ามีสิทธิ์ตัดสินความรู้สึกคนอื่นตั้งแต่เมื่อใดกัน” เสียงหวานบ่นออกมาบางเบา เราไม่มีวันรู้ว่าอะไรจริงหรือไม่จริงตราบเท่าที่เรามิใช่คนๆ นั้น สุดท้ายแล้ว ‘ความถูกต้อง’ ก็ขึ้นอยู่กับบรรทัดฐานความคิดของคนตัดสิน

“คุณหนู…ทำเช่นนี้จะดีหรือเจ้าคะ” ลี่ฉงตื่นเต้นจนมือไม้สั่น นางกังวลว่าถ้าไม่สำเร็จคุณหนูอาจถูกนายท่านลงโทษเอาได้

“ไม่ต้องห่วง แค่ทำตามที่ข้าบอกก็พอแล้วล่ะ” ริมฝีปากสีระเรื่อฉีกยิ้มกว้างพลางปัดความคิดวุ่นวายออกจากหัว เป็นเพราะว่างเกินทำให้ฟุ้งซ่านนึกอะไรไปเรื่อย

“ถ้าคุณหนูตัดสินใจแล้ว บ่าวจะคอยช่วยเต็มที่เจ้าค่ะ” ข้ารับใช้ย่อมต้องปฏิบัติตามคำสั่งของผู้เป็นนายอยู่แล้ว

“งั้นเราไปกันเถอะ” ร่างบอบบางอ้อนแอ้นลุกขึ้นอย่างอ่อนช้อย หลายวันนี้เลี่ยงเหลียงได้ตรวจสอบทุกอย่างเกี่ยวกับร่างกายตนเองจนครบถ้วน ซึ่งความแตกต่างระหว่างร่างเดิมในชีวิตก่อนกับร่างใหม่ในชีวิตนี้มีมากเหลือเกิน มือขาวผ่องไร้บาดแผลนี่แค่แรงจะออกกำลังกายง่ายๆ ยังทำไม่ไหว

เรือนเล็กอยู่ห่างจากเรือนหลักค่อนข้างมาก โฉมสะคราญเดินไปตามเส้นทางในความทรงจำพร้อมถือบางอย่างไว้ในมือ ดวงตาดอกท้อกวาดมองรอบบริเวณคล้ายกำลังรออะไรบางอย่าง ใช้เวลาไม่นานสองขาเรียวก็ก้าวเร็วขึ้น

“อ๊ะ!”

แกร๊ง แกร๊ง

“นายท่าน!”

“คุณหนู!”

ทุกอย่างเกิดขึ้นกระทันหันจนบรรดาข้ารับใช้ต่างตกใจไปตามๆ กัน ร่างเล็กของคุณหนูใหญ่วิ่งมากระแทกผู้นำตระกูลซูเข้าอย่างจังจนของในมือหล่นลงพื้นกระจายไปทั่ว

“อึก…ขออภัยเจ้าค่ะท่านพ่อ ลูกไม่ทันระวังเพราะดีใจเกินไปหน่อย น้าลี่ฉงช่วยข้าเก็บเบี้ยหวัดรายเดือนที่ฮูหยินรองไป๋ให้มาเร็วเข้า” คำพูดนั้นไม่ดังแต่ก็ไม่เบานักทำให้คนโดยรอบได้ยินชัดทุกประโยค สายตาหลายสิบคู่หลุบมองเหรียญอีแปะไม่ถึงหนึ่งก้วนแล้วทบทวนประโยคที่ได้ฟังอีกครั้ง

‘นี่คือเบี้ยหวัดรายเดือนของคุณหนูใหญ่อย่างนั้นหรือ’

แม้จะเห็นภาพลักษณ์เรียบร้อยไม่หรูหรา รู้ว่าอีกฝ่ายอยู่อาศัยในเรือนเล็ก แต่ไม่มีใครเลยที่ทราบถึงชีวิตความเป็นอยู่ของเด็กสาววัยสิบเจ็ดหนาวว่าต้องพบเจออะไรบ้าง ส่วนคนที่รู้ก็เป็นกลุ่มสาวใช้ของฮูหยินรองทั้งนั้น จึงไม่แปลกหากสายตาของพวกเขาจะแฝงไปด้วยคำถาม

“เลี่ยงเหลียงงั้นรึ” บุรุษวัยกลางคนทอดมองมายังเด็กสาวที่ดูเหมือนจะตัวเล็กกว่าพี่น้องทั้งหมด

“เหลียงเอ๋อร์คารวะท่านพ่อเจ้าค่ะ” คนงามยอบกายลงอย่างที่ซ้อมมาตลอด ถึงจะอยู่ในความทรงจำแต่เพื่อไม่ให้พลาดนางจึงหมั่นฝึกฝนเสมอ

“คุณหนูเจ้าค่ะ เรียบร้อยแล้วเจ้าค่ะ” ถุงใบเล็กถูกยื่นคืนให้หญิงสาวด้วยเสียงกระซิบเบาๆ

“เก็บครบรึไม่ ถ้าหายไปสักอีแปะคงแย่แน่ ข้าอยากซื้อถังหูลู่กินสักไม้สองไม้” ท่าทางสดใสนั้นยิ่งทำให้ถ้อยคำที่เอ่ยออกมาช่างดูน่าเวทนามากขึ้นไปอีก มีอย่างที่ไหนคุณหนูตระกูลใหญ่ต้องมาห่วงเงินเพียงไม่กี่อีแปะ

“บ่าวนับดูแล้วครบเจ็ดสิบอีแปะพอดีเจ้าค่ะ” สองนายบ่าวตอบรับกันแข็งขันขัดกับสีหน้าอึมครึมของเจ้าบ้านยิ่งนัก

“ดียิ่ง! อ๊ะ ขออภัยที่ลูกขวางทางเจ้าค่ะ” ซูเลี่ยงเหลียงรีบหลบไปก้มหน้าก้มตาอยู่กับสาวใช้คนสนิท

บรรยากาศรอบด้านเงียบกริบ ไม่มีใครกล้าส่งเสียงออกมาแม้แต่น้อย ใจของลี่ฉงเต้นแรงจนเหมือนจะหลุดจากอก เฝ้าภาวนาขอให้นายท่านปล่อยผ่านเรื่องนี้ไม่คิดลงโทษคุณหนูของนาง ทางด้านคนงามกลับลอบยิ้มอย่างพอใจ ถุงเงินนี้เป็นถุงเงินที่เพิ่งได้รับมาจากเรือนหลักซึ่งบรรดาข้ารับใช้ในเรือนล้วนได้แบบเดียวกัน อีกทั้งวันนี้ยังเป็นวันรับค่าจ้างและส่วนแบ่งของเรือนต่างๆ ล้วนถูกจัดการในวันเดียวกัน เช่นนี้ก็ไม่สามารถสาดโคลนให้ลี่ฉงได้ หรือต่อให้บอกว่าเงินในถุงอาจถูกแบ่งออกไปก่อนแล้ว ขอเพียงนางทำตัวกล้ำกลืนดูน่าสงสารสักหน่อยความสงสัยก็จะฝังอยู่ในใจของพวกเขา การนินทาย่อมมาคู่กับข่าวลือคงได้มีคนร้อนตัวกันบ้างแหละ

“พ่อบ้าน สั่งให้คนไปซื้อถังหูลู่มาให้คุณหนูใหญ่ ส่วนเจ้า…เลี่ยงเหลียง ตามข้ามา” ร่างสูงใหญ่เดินผ่านหญิงสาวด้วยทีท่าเรียบเฉย

“เจ้าค่ะ ท่านพ่อ” สมแล้วที่เป็นผู้นำตระกูลมาเป็นสิบๆ ปี เยือกเย็น สุขุม แก้ไขสถานการณ์ตรงหน้าฉับไวไม่มีที่ติ ก็มาดูกันว่าจะเมินบุตรสาวคนนี้สักแค่ไหน

ในห้องโถงหลักที่ใช้รับประทานอาหารกันยามนี้มีตระกูลซูนั่งอยู่พร้อมหน้า นอกจากเก้าอี้หัวโต๊ะที่เจ้าของเพิ่งมาฝั่งซ้ายคือฮูหยินรองแซ่ไป๋นามอี๋นั่ว พร้อมคุณชายใหญ่และคุณหนูรองที่นั่งลดหลั่นกันไป ส่วนฝั่งขวาคือฮูหยินรองแซ่ตู้นามตู้หยู่ถงกับคุณชายรองซึ่งนั่งอยู่ไม่ห่าง สุดท้ายเก้าอี้ว่างห่างไกลคนในครอบครัวต่อให้ไม่ต้องค้นความทรงจำเลี่ยงเหลียงก็รู้ได้ทันทีว่านั่นคือที่ของตน น่าขันนักปกติแล้วคุณหนูใหญ่ต้องนั่งต่อจากผู้นำตระกูลเสียด้วยซ้ำ

“คารวะนายท่าน”

“คารวะท่านพ่อขอรับ/เจ้าค่ะ”

ทุกคนลุกขึ้นคำนับพลางเหลือบตามองคนที่ไม่คิดว่าจะมาพร้อมกับเจ้าของจวนได้

“นั่งลงเถอะ” ร่างสมส่วนทิ้งกายบนเก้าอี้ ดวงตาคู่คมเหลือบมองร่างบองบางที่ยังคงยืนนิ่งไม่ไหวติง

“ไร้มารยาทจริง ไม่คิดจะทำความเคารพผู้ใหญ่หรือยังไง” เสียงหวานออกหน้าเอ่ยวาจาด้วยรอยยิ้มเย้ยหยัน ตู้หยู่ถงไม่ชอบเลี่ยงเหลียงเท่าไหร่นักเพราะเป็นเสี้ยนหนามตำตาว่าสามียังรักฮูหยินเอกที่ตายไปแล้ว

“คารวะฮูหยินรองทั้งสอง ขออภัยที่เหลียงเอ๋อร์เสียมารยาท พอดีกำลังนึกข้องใจบางอย่างจึงไม่ทันทักทาย” ริมฝีปากได้รูปกดลึกเป็นรอยยิ้มชวนมอง

“เจ้าข้องใจสิ่งใดอย่างนั้นหรือเหลียงเอ๋อร์” ไป๋อี๋นั่วถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนทำเอาคนงามถึงกับเผลอสบถในใจ นี่สินะแม่ดอกบัวขาวที่ในนิยายชอบเรียกกัน พวกสตรีต่อหน้าอ่อนหวานแต่กลับเต็มไปด้วยแผนร้าย

“เมื่อวันก่อนเหลียงเอ๋อร์ได้อ่านหนังสือสอนลำดับชั้นในตระกูลขุนนางมา ดูเหมือนว่าบุตรสาวจากฮูหยินเอกจะต้องนั่งถัดจากมารดา แต่ท่านแม่ของเหลียงเอ๋อร์ไม่ได้อยู่ตรงนี้ด้วย เพราะงั้นที่นั่งของเหลียงเอ๋อร์จึงหล่นมาอยู่ลำดับสุดท้าย เป็นเช่นนั้นใช่รึไม่เจ้าคะ” ประโยคนั้นราวกับลากฮูหยินรองทั้งสองไปตบกลางตลาดต่อหน้าบ่าวไพร่นับสิบที่รอปรนนิบัติเจ้านาย มิรู้ว่าวันนี้พระอาทิตย์ขึ้นทางทิศตะวันตกรึไม่ เหตุใดคุณหนูใหญ่ที่เคยไร้ตัวตนจึงอาจหาญนัก

............................................................................................