บทที่ 18
ในที่สุดก็ได้พบนางเอกในนิยาย
ณ บนโต๊ะอาหาร สตรีผู้ครองใบหน้างดงามนั่งเหม่อมองยังประตูทางเข้า ดวงตาที่จดจ่อยังประตู้นั้นเป็นประกายความรู้สึกยินดีและความรู้สึกที่บ่งบอกไม่ได้สายหนึ่งออกมา โดยมีลู่เย่ามองลู่มู่อิงอยู่ตลอดเวลา เมื่อเหลือบไปยังถ้วยชา ชายหนุ่มจึงรินชาร้อนลงถ้วยใหม่ให้แก่นาง เพราะชาอีกถ้วยนั้นลู่มู่อิงไม่ยอมแตะต้องจนเย็นชืดไปเสียแล้ว
“เขารับปากกับข้าแล้วว่าจะมา อิงเอ๋อร์ไม่ต้องร้อนใจไป อีกประเดี๋ยวอวิ๋นอ๋องก็มาแล้ว” ลู่เย่ากล่าว
ลู่มู่อิงที่บัดนี้ละทิ้งคราบบุรุษสวมชุดผ้าไหมสีฟ้าอ่อนที่ลู่เย่าเตรียมไว้ให้พยักหน้ารับ “เจ้าค่ะ”
หญิงสาวมักสงวนท่าที แต่พอเป็นเรื่องของจ้าวอวิ๋นหยางผู้นั้นนางกลับรู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเองเท่าไหร่นัก ลู่มู่อิงใช้ชีวิตอยู่บนความเป็นความตายกลางสนามรบมาเกือบครึ่งชีวิต แต่ไม่อาจปฏิเสธได้ว่ากิริยาท่าทางของนางมิแตกต่างจากคุณหนูในห้องหอเท่าใดนัก ค
