บทที่ 17
ถูกข่มเหงรังแก
ในเช้าวันรุ่งขึ้น เฟิ่งเซียนฮวาลืมตาตื่นขึ้นมาท่าทางงัวเงีย นางตั้งท่าจะลุกขึ้นทว่าความรู้สึกที่เกิดขึ้นคืออาการปวดศีรษะและความปวดล้าไปทั่วทั้งร่าง ประกอบกับความสงสัยหนึ่ง หลังเอนตัวลงบนหมอนอีกครั้ง นางย้อนนึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อคืนหลังจากจ้าวอวิ๋นหยางและนางหนีพ้นมือสังหารที่ถูกซูซงหยวนส่งมา ทว่านึกอย่างไรก็นึกไม่ออก
เรียวคิ้วบนหน้าผากขมวดมัดเป็นปม เกิดความสงสัยถึงความทรงจำที่ขาดช่วงของตัวเอง พลางไล่ลำดับเหตุการณ์ในหัว ขณะพูดกับตัวเองและเตรียมตัวจะหันข้างลงเตียง
“คลับคล้ายคลับคลาว่าเราหยุด ณ หลังเรือนแห่งหนึ่ง จากนั้น”
ดวงหน้างามเอียงคอคิด หว่างคิ้วที่ประชิดกันอยู่แล้วยิ่งประชิดมากขึ้นไปอีก ระหว่างนั้นเท้าเล็ก ๆ ย่ำลงบนเนื้อไม้เย็นและลุกขึ้นยืนมาได้แล้ว นางต้องการจะเดินไปล้างหน้าเสียหน่อย
เฟิ่งเซียนฮวาจดจ่อกับตัวเองเกินไปจึงไม่ทันสังเกตถึงร่างสูงของ
