‘เมื่อเสร็จธุระแล้ว ขอให้ท่านเดินออกมาอย่าได้หวนกลับไปมองภายในห้องอีก’
‘แค่นั้นรึ’
‘ขอรับ’
เฉินหลิวหยางนึกถึงสิ่งที่ชายผู้นั้นเอ่ยกับเขา แม้เขาจะไม่คิดว่าการมาครั้งนี้ทำให้เขา ‘สมปรารถนา’ ได้จริง แต่เมื่อเดินผ่านเตียงหลังใหญ่นั้น เขากลับอดใจไม่ได้พาร่างก้าวเดินไปหยุดที่เตียงนอนนั้น ลมหายใจของเขาสะดุดทันทีเมื่อเห็นภาพหญิงสาวนอนหลับใหลราวกับเด็กน้อย บนร่างของนางมีเพียงผ้าห่มแพรคลี่คลุมอยู่ พลันภาพที่ได้พบนางครั้งแรกที่ศาลาพักม้าปรากฏอีกครา นางขยับปากแต่ไม่มีเสียง แต่เขาอ่านปากนางได้ พบกันอีกครั้ง เขาก็อดใจจุมพิตนางไม่ได้
นางที่หลับใหลเวลานี้คือสตรีที่ทำให้เขาคิดคำนึงอยู่เสมอ แม้ว่าตนจะมีชายาแล้วก็ตาม แต่บุรุษใดบ้างเล่าที่จะมีสตรีเพียงหนึ่งเดียว
รสจุมพิตของนางยังคงวนเวียนอยู่ที่ปลายลิ้น เฉินหลิวหยางไม่สนใจคำเตือนใดทั้งสิ้น เขาปีนขึ้นเตียงแล้วโน้มหน้าลงจุมพิตกลีบปากอ่อนนุ่มอ
