บทที่ ๕ บทลงโทษของคนหนี(๔)

1302 คำ

โชคดีของเธอเหลือเกิน หอบร่างกายที่เปียกปอนจากเม็ดฝน พร้อมกระเป๋าใบเล็กมาไม่ถึงครึ่งชั่วโมง เธอก็พบถ้ำขนาดเล็กพอให้ได้พักพิงหลบฝนชั่วคราว ริมฝีปากเล็กแย้มยิ้มน้อยๆ ความยินดีวิ่งจับขั้วหัวใจ อย่างน้อยเธอก็มีที่หลบฝนในค่ำคืนที่หนาวเหน็บ โชคชะตายังไม่ใจร้ายกับเธอเกินไป แต่ความหนาวเริ่มทำให้ร่างระหงสั่นงันงก ริมฝีปากบางเริ่มสับกันไปมาดังกึกกัก เรียวปากนุ่มเริ่มซีดเซียว หญิงสาวมองกระเป๋าเสื้อผ้าที่เปียกเยิ้มด้วยน้ำฝนแล้วส่ายหน้าไปมา เสื้อผ้าก็ไม่สามารถเปลี่ยนได้ พยายามก่อกองไฟเหมือนในนิทานที่เคยอ่านก็ไม่ได้ผล หินก้อนแล้วก้อนเล่าทุบเข้าหากันเพื่อที่จะเปล่งแสงสว่าง กับเศษใบไม้เล็กๆ ที่ปลิวเข้ามาในถ้ำแต่พยายามมากเท่าไหร่กลับไร้วี่แวว นับชั่วโมงที่ต้องสั่นเทาราวลูกนกตกน้ำที่เปียกปอน เธอกอดตัวเองเพื่อให้คลายหนาวได้บ้าง ผิวนวลเนียนที่เจ็บแสบเพราะโดนขีดข่วนจนถลอกนั้นเรียกน้ำตาเม็ดเล็กได้ดีทีเดียว เสี

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม