เสียงทุ้มดังขึ้นข้างหลัง ชายหนุ่มเอนกายพิงกับผนังของบ้าน มือหนึ่งข้างซุกอยู่ในกระเป๋ากางเกง ส่วนอีกข้างลูบไล้ไรคางเขียวครึ้มของตัวเองไปมา
คำว่า ‘คิดถึง’ ทำให้เนย์ญรินทร์สะดุ้งโหยง เธอหมุนกายไปมองแทบจะทันที และต้องลืมตาอ้าปากค้างอยู่อย่างนั้นเมื่อเห็นคนพูดเต็มตา เขากลับมาแล้ว หายไปเสียหลายวัน จะว่าไปน่าจะไปแล้วไปลับ อย่ากลับมาอีกเลย
“ทำอะไรอยู่” เสียงทุ้มถาม พลางก้าวมายืนเสียใกล้ชิด
“หายใจทิ้ง ตามประสาคนไร้ค่า” เธอว่าพลางเบือนหน้าหนี
“อะไรเนย ฉันอุตส่าห์อารมณ์ดีๆ อย่ามาทำให้อารมณ์เสียน่า”
เขาเอ่ยปากก่อนจะถอนหายใจเบาๆ คิดไว้แล้วถ้าหากกลับมาจะพูดจากับหญิงสาวดีๆ ไม่มีใครรู้หรอกว่าการใช้ชีวิตที่ฝรั่งเศสนั้นเขาว้าเหว่เพียงใด มีบางครั้งที่ภาพของเธอลอยวนเข้ามาในความคิด
“คุณมีอะไรให้ดิฉันรับใช้หรือคะ?” เธออดไม่ได้ที่จะประชด
“มานั่งใกล้ๆ นี่มา”
เขาเอ่ยเบาๆ เมื่อหย่อนก้นลงบนเก้าอี้หวาย ไม่ส
