“คุณอคินคะ คุณคิน ท่านประธานคะ” ดุจฟ้าเรียกเขาอยู่หลายรอบ เมื่อเห็นว่าอคินนั้นจ้องเธอตาเชื่อมมาสักพักแล้ว
“คุณเรียกผมเหรอ” เขาไม่รู้ตัวเลยว่าตัวเองนั้นเหม่อมองเธอมานานแค่ไหนแล้ว
“คุณอคินกำลังคิดเรื่องอะไรอยู่คะ เซ็นเอกสารค้างไว้นานแล้ว ฟ้าต้องรีบส่งคืนฝ่ายบัญชี เขาโทรตามแฟ้มจากฟ้าแล้วนะคะ”
“ขอโทษที มีเรื่องให้คิดหน่อย” เขารีบเซ็นเอกสารตรงหน้าต่อจนเสร็จโดยที่ไม่อ่านเลย เพราะเชื่อใจดุจฟ้าว่าเธอนั้นทบทวนเอกสารก่อนเอาเข้ามาให้เขาดีแล้ว
“วันนี้คุณออกไปทานข้าวกับผมนะ”
“ค่ะ” เธอรับปากแล้วยิ้มหวานให้เขา ก่อนที่จะหลบสายตาหวานเชื่อมของเขาที่จ้องมองมาทางเธอไม่หยุด
“งั้นฟ้าขอตัวนะคะ” เธอรีบหอบแฟ้มเอกสารที่อยู่ตรงหน้านั้น ก่อนที่จะเดินอมยิ้มออกไปจากห้องเขา อดสงสัยตัวเองไม่ได้เหมือนกันว่าทำไมถึงรู้สึกเขินกับสายตาของเขา แล้วหัวใจเจ้ากรรมมันก็ดันเต้นแรงเสียด้วย
สักพักอคินก็เดินตามเธอออกมา เขา
