ตอนที่ 5 รับผิดชอบ
1081 คำ
ดีแลนด์เดินออกมาจากห้องน้ำ มือข้างหนึ่งไล้เช็ดผมยาวสลวยที่เปียกชุ่มด้วยผ้าขนหนูผืนเล็กที่พาดอยู่ตรงบ่า เด็กสาวแอบอมยิ้มนิดๆ เมื่อเห็นว่าปกรณ์ยังอยู่ในห้องของเธอ
“ทำไมยังอยู่อีกละเฮีย จะมาเฝ้าดีแลนด์เหรอ? วันนี้ดีแลนด์ไม่ว่างนะ” เด็กสาวเอ่ยพูดกับชายหนุ่มอย่างไม่ใส่ใจนัก เธอคิดไว้อยู่แล้วว่ายังไงเขาก็ต้องตามมาเคลียร์ตามมาพูดคุยกับเธอให้รู้เรื่อง เด็กสาวหันมองชายหนุ่มเพียงนิดขณะที่มุ่งหน้าไปยังทิศทางของโต๊ะเครื่องแป้ง
ดีแลนด์แอบอมยิ้มที่มุมปากอย่างนึกสนุก ถึงเวลาที่เธอจะเล่นตัวกับเขาบ้าง หลังจากที่เขาเป็นฝ่ายเมินเฉยกับเธอมาโดยตลอด
“เฮียคุยไม่นาน...”
แอร๊นนนนนนน~
ขณะที่ปกรณ์กำลังจะพูดเข้าประเด็น ดีแลนด์ก็เปิดไดร์เป่าผมเสียงดังจนไม่ได้ยินประโยคพูดของชายหนุ่ม ปกรณ์ได้แต่แสดงสีหน้าอย่างเอือมระอาเมื่อเด็กสาวจงใจกลั่นแกล้ง
“ดีแลนด์!”
“คะ..เฮียกรณ์เรียกดีแลนด์มีอะไรหรือเปล่าคะ” เด็กสาวหันมาเอ่ยถามชายหนุ่มทั้งที่ยังเป่าผมตัวเองอยู่
“หยุดเป่าผมแล้วคุยกับเฮียก่อน” ปกรณ์พูดแข่งกับเสียงของไดร์เป่าผมที่ยังดังอยู่อย่างต่อเนื่อง เขาเร่งฝีเท้าเดินเข้าไปหาเด็กสาวใกล้ๆ เมื่อดูท่าทีว่าเธอจะไม่ยอมหยุด
“เฮียพูดว่าอะไรนะคะดีแลนด์ไม่ได้ยินเลย”
หมับ!
ปกรณ์แย่งไดร์เป่าผมตัวปัญหาออกจากมือของเด็กสาวพร้อมกดปิดสวิตช์จนเสียงเงียบไป
“พอดีเลย งั้นเฮียเป่าผมให้ดีแลนด์หน่อย ดีแลนด์จะแต่งหน้าใหม่” เด็กสาวพูดอย่างลอยหน้าลอยตา ก่อนจะหันมาหยิบเครื่องสำอางมาแต่งแต้มใบหน้าของตัวเอง โดยไม่ได้สนใจชายหนุ่มที่ขบกัดฟันกรามแน่นอย่างเหลืออด
พรึ่บ!
“อ๊ะส์ เฮียทำอะไรของเฮีย!” ดีแลนด์ร้องเสียงหลงเมื่อชายหนุ่มจัดการอุ้มเธอพาดบ่าโดยที่เธอไม่ได้ตั้งตัว
“มาคุยเรื่องของเราก่อน”
“เฮียไม่เห็นหรือไงว่าดีแลนด์กำลังแต่งหน้าอยู่ ดีแลนด์ไม่ว่าง อ๊ะส์”
“จะเอาอย่างนี้ใช่ไหม” ปกรณ์พูดแล้วเหวี่ยงร่างเด็กสาวไปมาพร้อมเดินไปที่โต๊ะทำงานอย่างเอาใจ
“ว้ายยยยย~ ดีแลนด์กลัว” เด็กสาวร้องตกใจเสียงหลงเมื่อชายหนุ่มเร่งแรงเหวี่ยงให้หวาดเสียวขึ้น มือเรียวควานหาที่ยึดบนร่างกายกำยำ กลัวตกลงมาจากบ่าแกร่ง
การกระทำของชายหนุ่มในตอนนี้มันไม่ต่างจากตอนที่เธอยังเด็ก ปกรณ์ชอบกลั่นแกล้งเธอด้วยการอุ้มเธอขึ้นมาเหวี่ยงเล่นกลางอากาศ ถ้าเป็นตอนนั้นเธอคงหัวเราะชอบใจด้วยความตื่นเต้น แต่ที่เป็นอยู่ตอนนี้มันน่าอายชะมัด
“ฮื๊อ ดีแลนด์เวียนหัว” ดีแลนด์พูดเสียงกระเส่าพร้อมกระแอมกระไออย่างรู้สึกมึนศีรษะ
“จะคุยกับเฮียได้รึยัง” ปกรณ์พูดหลังจากที่ว่างร่างคนตัวเล็กนั่งลงบนโต๊ะทำงาน ชายหนุ่มวางมือทั้งสองข้างหยัดลงบนโต๊ะแล้วจ้องหน้าเด็กสาวนิ่งๆ
“เฮียมีเรื่องอะไรก็พูดมา” ดีแลนด์พูดพร้อมยกมือขึ้นมานวดขมับตัวเองเบาๆ เธอจำเป็นต้องยอมเขาอย่างว่าง่าย ขืนเล่นตัวไปมากกว่านี้ชายหนุ่มได้เล่นงานเธอจนได้อ้วกแตกอ้วกแตนเป็นแน่
“เฮียไม่รู้ว่าเมื่อคืนเฮียทำอะไรลงไปบ้าง” ปกรณ์พูดด้วยน้ำเสียงจริงจังดวงตาคมคายยังคงมองเด็กสาวตรงหน้านิ่งๆ “แต่เมื่อเรื่องมันมาถึงขั้นนี้แล้วเฮียก็ยินดีที่จะรับผิดชอบด้วยการเป็นแฟนกับดีแลนด์”
“จริงเหรอ? เฮียจะเป็นแฟนกับดีแลนด์จริงๆเหรอ” เด็กสาวเผลอแสดงท่าทีดีอกดีใจอย่างออกหน้าออกตาด้วยความลืมตัว
“เฮียทำให้ดีแลนด์เสียหาย เฮียก็จะให้ในสิ่งที่ดีแลนด์ต้องการ”
“เฮียกรณ์ของดีแลนด์น่ารักตลอด” เด็กสาวพูดแล้วคลี่ยิ้มกว้างพร้อมยกมือทั้งสองข้างขึ้นมาคล้องลำคอหนาของชายหนุ่มอย่างเอาใจ “เฮียต้องให้ดีแลนด์เรียกเฮียว่าแด๊ดดี้ด้วยนะ”
“แด๊ดดี้?” ปกรณ์เอ่ยถามอย่างสงสัย ขณะที่เด็กสาวพยักหน้าให้ชายหนุ่มหงึกๆ
“นะๆๆ แด๊ดดี้ๆๆ” ดีแลนด์พูดเสียงออดอ้อนพร้อมจับบีบแก้มสากเล่นอย่างเอาใจ
“ตามใจ”
“เย้~” เด็กสาวแสดงท่าทางดีใจออกหน้าออกตาอย่างไม่ปิดบังพร้อมโถมเข้าไปสวมกอดคนตรงหน้า
ปกรณ์ก้มหน้ามองคนตัวเล็กในอ้อมกอดโดยที่ไม่ได้แสดงความรู้สึก ตอนนี้เขาคงต้องยอมเธอไปก่อน ส่วนที่เหลือค่อยตามหาความจริงเอาเองว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นกันแน่
“เฮียจะดูแลดีแลนด์อย่างดีตลอดระยะเวลาที่เราคบกันนะ”
ประโยคพูดของปกรณ์ทำเอาคนตัวเล็กแอบรู้สึกผิดไม่น้อย เพราะเอาเข้าจริงๆเขาไม่ได้ล้วงเกินเธอเลยแม้แต่นิดเดียว แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ไม่ยอมคลายเขาออกจากอ้อมกอด สองมือน้อยกอดรัดชายหนุ่มไว้แน่นราวกับกลัวว่าเขาจะหายไปจากเธอ
“ทำไมกอดเฮียแน่นจัง ไม่แต่งหน้าต่อแล้วเหรอ” ดีแลนด์คลายอ้อมกอดออกจากปกรณ์อย่างน่าเสียดาย พร้อมเงยหน้ามองชายหนุ่มตรงหน้าด้วยรอยยิ้มบางๆ
พรึ่บ!
“เฮียมีเรื่องจะคุยกับดีแลนด์แค่นี้แหละ” ปกรณ์พูดพร้อมอุ้มเธอลงจากโต๊ะทำงาน “วันนี้ดีแลนด์ไม่ว่างไม่ใช่เหรอ งั้นเฮียไม่กวนดีแลนด์แล้วดีกว่า”
“แล้วเฮีย เอ่อ...แด๊ดดี้จะไปไหน?” ดีแลนด์แหงนหน้าขึ้นไปพูดกับชายหนุ่มในตอนที่เขาจะหันหลังให้
“เฮียก็มีธุระของเฮียเหมือนกัน” ปกรณ์พูดพร้อมขยี้ผมของแฟนสาวเบาๆก่อนจะเดินออกไปโดยไม่ได้หันหลังกลับมามองเธออีก
ดีแลนด์มองตามปกรณ์จนเขาหายออกไปจากห้อง เด็กสาวเม้มปากตัวเองอย่างครุ่นคิด แม้จะรู้ว่าสิ่งที่เธอทำอยู่มันไม่ถูกต้อง แต่เธอก็ไม่กล้าเสี่ยงหันหลังกลับไปที่จุดเริ่มต้นใหม่อีกครั้ง
“เอาก็เอาวะ มาถึงขั้นนี้แล้ว”
- ผู้เขียน
