ครั้นกลับถึงวังพิชิตบูรพา ร่างบอบบางของหญิงงามก็พุ่งลงจากรถม้าอย่างรีบร้อน มิมีเวลาแม้แต่จะหันไปบอกกล่าวผู้เป็นนายว่าตนติดภารกิจสำคัญอันใด
ซุนมี่มี่กระโดดกระต่ายขาเดียวกระทั่งมาถึงเรือนไม้เล็กๆ เรือนนางกำนัล เมื่อมาถึงก็ส่งเสียงถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก หากเป็นห้องปลดทุกข์ของบ่าวไพร่จะไร้ซึ่งประตูเป็นกิจส่วนตัวนัก มีเพียงฉากกั้นเตี้ยๆ ระหว่างหลุมต่างๆ ไว้อย่างพอเป็นพิธี นับว่ายังโชคดีอยู่บ้างที่ยามนี้ไม่มีผู้ใดมาใช้ มิเช่นนั้นนางซึ่งบัดนี้ผ่ายผอมลงคงสร้างความสนอกสนใจให้ผู้อื่นไม่น้อย
จัดการกิจส่วนตัวเสร็จเรียบร้อยก็เอามือล้างน้ำแล้วเปิดประตูออกไป มิทันไรก็ต้องสะดุ้งเกือบล้มคะมำเมื่อเห็นสตรีผู้หนึ่งยืนขวางทางอยู่
ใบหน้างดงามพลันซีดเผือด เป็นช่างฝาน นางกำนัลสาวคู่อริจากตำหนักกวนซิง
“เจ้าเป็นภูตผีหรืออย่างไร ประเดี๋ยวก็อ้วน ประเดี๋ยวก็ผอม” เสียงของคนตัวสูงกว่าเย็นเยียบดุจน้ำแข็ง
“เจ้า...เ
