ตอนที่ 10
อย่าให้เปื้อนกระโปรง
“ฉันรู้”
เพลินตาพอฟังอดไม่ได้ต้องเงยหน้าขึ้น ก็บังเอิญสบสายตาเข้ากลับเขาพอดี
เธอคิดในใจ “รู้? คุณจะไปรู้อะไร?” แต่นี่ก็เป็นเพียงความคิดเท่านั้น เธอไม่ได้พูดออกมา
บรรยากาศกลายเป็นเดดแอร์ นั่นเพราะพอเอกภพพูดจบเขาก็ไม่ได้เอ่ยอะไรต่อ เพลินตารู้ว่าตนมีความผิดติดตัวจะยืนก็ใช่ที่ จะนั่งก็ใช่ที่ จึงได้หลบสายตาเขาอีกครั้ง หันไปมองสำรวจดูห้องทำงานของเขาแทน
จู่ๆ ได้ยินเสียงลิ้นชักดัง มันดึงความสนใจเธอจนต้องหันไปมอง ค่อยเห็นว่าเจ้านายของตนกำลังหยิบห่ออะไรบางอย่างออกมาจากโต๊ะทำงาน ก่อนจะโยนมาให้เธอทั้งยังเอ่ยบอกว่า
“เอาไปใส่ซะ อย่าให้เปื้อนกระโปรง”
เปื้อนกระโปรง?
วันนี้เธออยู่ในชุดกระโปรงคลุมเข่าสีขาวลายผลส้ม พอได้ยินเขาพูดแบบนั้น ก็อดสำรวจดูกระโปรงตัวเองไม่ได้ว่าเปื้อนอะไร เพียงแต่พอหันกลับมาดูของที่อยู่ในมือ เธอก็ต้องอับอายจนแก้มแดง เพราะที่เธอรับมาจากเขาเมื่อ
