‘พ่อตาย...’
ไวกว่าที่สมองจะตัดสินใจ หมัดเน้นๆ ก็พุ่งซัดหน้าคนตัวใหญ่ข้างกายแบบไม่ยั้งแรง
พลั่ก!
“เฮ้ย! ต่อยทำไมวะ!!” ซึ่งการทำเช่นนั้นทำเขาโวยวายเสียงดังอย่างเกรี้ยวกราดทันที
“ด่าเหรอ?”
“บอกว่าพ่อตาย พ่อตาย พ่อตาย ใครด่าเธอวะแม่ง!” ฉันแยกเขี้ยวพลางง้างหมัดขึ้นอีกครั้งเมื่อเขาเอาแต่พูดถ้อยคำเดิมไม่หยุด อันที่จริงก็ไม่ใช่ว่าโง่จนไม่รู้หรอกว่าคำรามหมายถึงอะไร
ฉันก็แค่...หาเรื่องต่อยเพื่อเอาคืนที่ถูกเขาตีก็เท่านั้น เนียนใช่ไหมล่ะ?
“จะฟังต่อไหม จะเล่า!?” อีกหนที่คำรามขึ้นเสียงถาม ฉันจึงยักไหล่แทนคำตอบ พร้อมทั้งรีบเบือนหน้าหันมองออกไปในที่ไกลๆ ส่วนปากก็กินหวานเย็นดับร้อนไปด้วย
เมื่อคำรามเห็นว่าฉันไม่ได้คัดค้านที่จะเปิดโอกาสให้เล่า เขาจึงเท้าแขนลงกับราวกั้นคลอง ทอดสายมองไปที่ไกลและเลียนแบบท่าทางฉัน กินหวานเย็นในมือตัวเอง ส่วนปากก็เริ่มเล่าโศกนาฎกรรมดราม่า
“พ่อฉันรถคว่ำ คว่ำทั้งคัน ตายหมด
