ฉันกลืนน้ำลายอึกเล็กๆ ลงคอ จากที่คิดจะเดินออกไปขึ้นรถกลับบ้าน ก็เลยจำต้องหยุดเท้าลง ยืนในท่ากอดอกมองทุกฝีก้าวยามคำรามเดินเข้ามาหาพร้อมไม้เรียวในมือ
เนตรที่รู้ชื่อเสียงเรียงนามของคำรามเป็นอย่างดี รีบถดตัวมายืนหลบอยู่ข้างหลังพลางสะกิดชายแขนเสื้อถามด้วยการอาการตกใจปนสงสัย
“หอมนั่นมันคำรามไม่ใช่เหรอ แกรู้จักด้วยไง?”
“ทำนองนั้น...” ให้คำตอบจบ ผู้ชายซึ่งเป็นที่เกรงกลัวและดึงดูดสายตาของทุกคนในเวลานี้ก็หยุดเท้าลงตรงหน้าพอดี นัยน์ตาคมที่มองลอดจากภายใต้หมวกกันน็อกทำฉันกระตุกยิ้มพร้อมทั้งเอ่ยคำทักทาย
“ไง?” ทว่าคำตอบที่ได้กลับมาดันเป็นการยอกย้อนไม่ตรงประเด็น
“เมื่อวานฉันบอกว่าไง?”
“บอกไรอ่ะ?” ฉันถามพลางก้มมองเครื่องแต่งกายของตัวเอง จากนั้นก็เงยมองหน้าเขาอีกครั้งซึ่งเป็นจังหวะเดียวกับที่คำรามรีบถอดหมวกกันน็อกที่สวมอยู่ออกอย่างลวกๆ เขาดูไม่ได้สนใจสีหน้าท้าทายชวนหาเรื่องของฉันสักนิด แต่เหมือนกำลังห
