‘ถ้ากัด นายจะทำแบบนั้นจริงเหรอ?’
ทั้งที่คำรามเป็นคนพ่นคำขู่บ้าๆ นั่นออกมาเองแท้ๆ แต่พอถูกย้อน ดันทำหน้าแปลกใจซึ่งถ้าฉันมองไม่ผิดดูเหมือนบนใบหน้าคมคายของเขากำลังเริ่มขึ้นสีระเรื่อ
ไม่ชัดมากแต่ก็เห็น...
“เป็นไรหน้าแดง...เขินเหรอ?” ฉันจงใจถามให้อีกฝ่ายรู้ตัว ว่าสีหน้าเขาเวลานี้มันกำลังบ่งบอกความรู้สึกให้ฉันรุ้อย่างชัดเจน แต่
“พูดอะไรโง่ๆ!” เขาดันทำเสียงดุ อีกทั้งยังยอมผละกอดและผ้าห่มออกจากรอบตัวอย่างรีบร้อน
คำรามพลิกตัวกลับไปนอนยังพื้นที่ของตัวเอง ทำเหมือนกับหมดซึ่งความสนใจที่จะปั่นประสาทฉันแบบในตอนแรก เขาไม่มองกลับมา ทำเหมือนจงใจเลี่ยงที่จะมองมากกว่า ซึ่งมันดันเป็นเองที่เป็นฝ่ายพลิกตัวมองจ้องเขานิ่งๆ ที่บ้าที่สุดก็คือในหัวฉันดันเอาแต่นึกถึงคำพูดที่ฟังดูคล้ายกับทุกอย่างรอบตัวไปเสียหมด
‘เพราะคนเรามีนิสัยกับความคิดไม่เหมือนกัน ไม่ว่าเจ๊หอม หนูหรือคนอื่น นิสัยของแต่ละคนไม่ได้ทำให้ใครผิด แต
