“ขอบใจมากนะ”
ภาคินกลับมาถึงบ้าน เดินเข้ามาในห้องโถงก็พบว่าพิมลวรรณ กำลังคุยกับฃคนที่เขาไม่คุ้นตา และด้วยสถานการณ์ตึงเครียดระหว่างเขากับแม่ที่คงอยู่ในตอนนี้ เขาจึงเดินผ่านไปโดยไม่สนใจว่าแม่ขอความช่วยเหลืออะไรจากชายวัยกลางคนในฐานะอะไร ทำไมถึงต้องกล่าวคำขอบคุณ
“คิน!”
เสียงเข้มของพิมลวรรณทำให้เขาหยุดเดิน ขาที่ยกค้างไว้เพื่อจะก้าวขึ้นบันไดถูกดึงลงมาไว้ที่พื้นดังเดิม
“ครับ”
“เย็นนี้พ่อมาจากเชียงใหม่ อยู่กินข้าวกับพ่อก่อนไปดูแลเมียด้วย”
“ไม่กินครับ”
“คิน!”
“ยิ่งพ่อกลับมา ผมก็ยิ่งต้องกลับไปดูแลเมียไม่ใช่เหรอครับ” ภาคินพูดจบก็เดินขึ้นบันไดไป เพื่อหลบเสียงบ่นของแม่ที่ดังตามหลัง
“เหมือนกันไม่มีผิด!” ยิ่งมองลูกชายก็ยิ่งคิดถึงสามีของตัวเอง ที่แม้จะยังไม่ได้หย่าร้างกันตามกฎหมาย แต่ก็ไม่ได้อยู่ร่วมชายคาเดียวกันมาหลายปี ที่บอกว่าพ่อกับลูกชายเหมือนกันไม่มีผิด เพราะต่างคนต่างนิยมชมชอบผู้หญิงอาย
