EP.5 HOME WORK
1397 คำ
EP.5 LOVE DIE
EP.5 HOME WORK
"ฉันเอง"ฉันตอบไปด้วยเสียงที่ร่าเริง
"นี่เบอร์ของฉันนะ พี่อย่าลืมเม้มเอาไว้ด้วยล่ะ"ฉันพูดตอบไปยิ้มไปอย่างไม่เข้าใจตัวเอง
"ทำไมกลับถึงบ้านดึกขนาดนี้ละบ้านเธอไกลเหรอ"เขาถามด้วยน้ำเสียงที่เครียดอยู่นิดๆ
"จริงๆถึงตั้งนานแล้วแต่โดนแม่บ่นอยู่ก็เลยลืมโทร บอกซะสนิทเลย"ฉันตอบไปตามจริง ก่อนจะแกะผ้าพันมือที่มัดชกมวยออก
"อ่อ"เขาตอบมาแบบนิ่ง
"พี่คงไม่ได้นั่งรอโทรศัพท์ฉันหรอกใช่ไหม?"ฉันไปแบบไม่คิดอะไร แต่ปลายสายเงียบไปสักพัก
"ถ้าใช่ฉันขอโทษด้วยนะ ฉันเป็นคนขี้ลืมน่ะ"ฉันพูดไปแบบห้วนๆตามสไตล์ของตัวเอง
"เปล่า ฉันไม่ได้รอ"เขาตอบกลับมาแค่นั้น
"ฉันแค่จะบอกเธอว่า"ปลายสายพูดต่อด้วยน้ำเสียงสุขุมนุ่มลึก
"เธอลืมกระเป๋านักเรียนเอาไว้ที่คอนโดฉัน"ทันทีที่พี่มาร์คัสบอกแบบนั้นฉันก็ค่อยๆมองไปที่โต๊ะหนังสือของตัวเองที่ปกติแล้วจะมีกระเป๋านักเรียนวางอยู่บนเก้าอี้ แต่มันไม่มี ไม่มีจริงๆด้วย!
"เชี้ยแล้ว"ฉันอุทานขึ้นเบาๆและลุกขึ้นนั่งหลังตรงทันทีอย่างเพิ่งนึกขึ้นได้ว่า..
"มีอะไรรึเปล่า"ปลายสายถามอย่างงงๆ
"ฉันมีการบ้านที่ต้องส่งบังอรพรุ่งนี้"ฉันตอบไปตาม ตรงอย่างหน้าซีดๆ
"บังอรคือใคร?"ปลายสายถามเบาๆเหมือนพูดกับตัวเอง
"ก็คุณครูสอนคณิตจอมโหดน่ะสิ ฉันตายแน่ตายแน่ๆเลยอะ"ฉันหน้าซีดขึ้นมาทันที เพราะว่าฉันไม่ได้ทำการบ้านครูคนนั้นมาทั้งอาทิตย์ถ้า พรุ่งนี้ไม่มีส่ง บังอรให้ฉันติดศูนย์แน่ๆ
"เออ..ให้ฉันเอาให้เธอที่บ้านตอนนี้ไหม?"เขาถามกลับมาอย่างไม่มั่นใจนัก
"ปีนรั่วบ้านออกไปก็ไม่ได้ด้วยสิ "ฉันคิดอย่างชั่งใจและ
มองออกไปนอกหน้าต่างที่ฝนตกกำลังตกหนักรวมถึงแม่ที่ยังคงนั่งรอพ่อกับ พี่ลูคัสกลับบ้าน และเป็นไปไม่ได้เลยที่ฉันจะแอบหนีออกไปกลางดึกในคืนนี้
แต่ถ้าให้เขาเอามาให้มันก็ดูจะเป็นการรบกวนเขามากเกินไปทั้งที่ฉันเป็นคนลืมเอาไว้เองแท้ๆ
มัวแต่เห่อไอโฟนลืมกระเป๋าเรียนซะสนิทเลย ยัยอลิเซียเอ้ย!!! ฉันได้แต่นั่งด่าทอตัวเองในใจ
"ฉันเอาไปให้เธอได้นะ ตอนนี้ฉันว่างอยู่"ปลายสายพูดขึ้นเรียกสติของฉันอีกครั้ง
"ฉันเกรงใจพี่ว่ะ"ฉันตอบไปอย่างกุมขมับ
"แต่เธอมีการบ้านที่ต้องทำส่งไม่ใช่เหรอ?"ปลายสายพูดย้ำอีกครั้งทำให้ฉันนึกหน้าครูตัวเองตอน แปลงร่างเป็นยักษ์ออกเลยจริงๆ ฉันกัดฟันแน่นและเอามือจิกผมตัวเองอย่างเคร่งเครียด บอกเลยว่าชีวิตนักเรียนเครียดสุดคงเรื่องไม่มีการบ้าน สอบตก และก็ติดศูนย์นี่แหละ
"พี่มาร์คัส"ฉันตั้งสติได้ก็เรียกชื่อของเขาอีกครั้ง
"หะ?"เสียงอ่อนหวานของเขาตอบกลับฉันมาทันที
" พี่เรียนหมอใช่ไหม?"ฉันถามไปแบบกระอักกระอ่วนในใจ
" พี่ก็คงฉลาดมากเลยใช่ปะ?"ฉันพูดต่อทันทีอย่างไม่รีรอให้อีกฝ่ายตอบกลับมาก่อน
"ทำไมเหรอ?"ปลายสายถามอย่างไม่เข้าใจสิ่งที่ฉันพยายามจะสื่อถึง
"พี่ช่วยเปิดหนังสือMathematicsเล่มสีน้ำเงินหน้า 130-150"
"แล้วแก้โจทย์ปัญหาลงในสมุดสีดำเล่มเล็กให้หน่อย ได้ปะ?"ฉันกัดฟันถามไปอย่างรู้สึกอายๆแต่ด้านสู้
"เธอจะให้ฉันทำการบ้านให้..ใช่ไหม?"เขาถามอีกครั้งราวกับตอกย้ำ
"อื้อ"ฉันตอบไปแบบเสียงเบาๆ
"แต่ถ้าพี่ไม่ว่างก็ไม่เป็นไรนะ" ฉันถอนหายใจออกไปเมื่อพูดจบลงและหลับตาอย่าง รอฟังคำตอบจากเขา
"โอเคๆ เดี๋ยวฉันทำให้"เขาตอบกลับมาอย่างใจเย็นๆ
นั่นทำเอาฉันกำหมัดและยิ้มแฉ่งออกมาอย่างโล่งอก
"งั้นพรุ่งนี้เช้าจะรีบไปเอาที่คอนโดพี่นะ "ฉันรีบเสนอตัวไปหาเขาแบบทันทีทันใด
"เจ็ดโมงครึ่งถึงหน้าคอนโดแน่นอน"ฉันบอกเวลาไปอย่างฉะฉาน
"ได้"เขาตอบมาแค่นั้น แล้วเราสองคนก็เงียบปล่อยให้สัญญาณโทรศัพท์เชื่อมต่อกันอยู่แบบนั้นสักพัก..
"แล้วพี่ทำอะไรอยู่อะ?"ฉันถามไปเพราะเห็นว่าปลายสายเงียบๆไป
"กำลังนั่งทำการบ้านของเธออยู่น่ะ" ปลายสายตอบกลับมาเสียงเรียบ
"อ่อ"ฉันพยักหน้ารับอย่างอมยิ้ม
"สามข้อแรกที่เธอทำ ผิดหมดเลยนะ"ปลายสายพูดอย่างอ่อนหวานแต่ทำไมฉันรู้สึกถึงความเจ็บแสบเบาๆ
"....."หุบยิ้มแทบไม่ทันเลย เหมือนโดนด่าว่าโง่ทั้งที่ไม่มีคำว่าโง่ ฉันนั่งฟังเสียงของดินสอที่ขีดเขียนลงบนแผ่นกระดาษ ของปลายสายอย่างตั้งอกตั้งใจ
"เจอกันพรุ่งนี้นะ"และแล้วพี่มาร์คัสก็พูดขึ้นทิ้งท้าย เอาไว้ก่อนจะตัดสายไป
ตุ๊ด ตุ๊ดๆ (เสียงโทรศัพท์ตัดไป)
ฉันกำโทรศัพท์เครื่องใหม่เอาไว้แน่น และมองดูเบอร์โทรออกล่าสุดที่คุยกันไปแค่ครึ่งชั่วโมง กว่าๆ..
"น่ารักจัง"ฉันบ่นๆขึ้นมาลำพัง
ก่อนจะลุกขึ้นไปต่อยมวยต่ออย่างระบายอารมณ์(ดี)
@เพนต์เฮาส์สุดหรู
"โทษทีนะฉันตื่นสายเลยแต่งตัวไม่เรียบร้อย"คนตรงหน้ารีบเดินมาเปิดประตูพร้อมกับติดกระดุมเสื้อเชิ้ต สีขาวบางต่อหน้าต่อตาฉัน
"ไม่เลย ฉันมาก่อนเวลาต่างหาก"ฉันยิ้มๆเมื่อเดินเข้าห้อง เพนต์เฮาส์ของเขาอีกครั้ง
"นั่งรอแป๊บนึงนะ" เขาบอกให้ฉันนั่งรอที่ห้องรับแขกตามเดิม ก่อนจะเดินหายเข้าไปในห้องส่วนตัวด้านในสักพักฉันมาก่อนเวลานัดราวๆครึ่งชั่วโมง
พี่มาร์คัสเดินออกมาพร้อมกับกระเป๋านักเรียนของฉันเขาส่งให้ฉันกับมืออย่างอ่อนโยน
"การบ้านเธอเสร็จหมดแล้วนะ"
เขาพูดก่อนจะ ผูกเน็คไทให้ตัวเองแต่งตัวสุภาพและเรียบร้อยชนิดที่ผู้หญิงอย่างฉันยังอาย
"ขอบคุณนะพี่"ฉันตอบไปทั้งที่สายตายังมองเขาแบบตาไม่กระพริบ
"แผลยังเจ็บอยู่ไหม?"พี่มาร์คัสมองที่หางคิ้วของฉันที่โดนต่อยคิ้วแตก มาเมื่อวาน
"โอ้ย...เจ็บ"ฉันตอบไปทันที
"เจ็บมากกว่าเมื่อวานอีก"
"พี่ทำแผลให้ฉันหน่อยสิ"ฉันเอามือกุมแผลของตัวเองทันทีและมองคนตรงหน้าตาปริบๆ
พี่มาร์คัสขยับเข้ามาใกล้ๆก่อนจะมองหน้าของ ฉันด้วยใบหน้านิ่งๆ และสายตาที่เหมือนจะไม่เชื่อ
เขาจับมือของฉันที่กุมแผลตัวเองอยู่ออกจากใบหน้า เล็กน้อย
"แผลเธออยู่ข้างขวานะ"พี่มาร์คัสพูดพลางเลื่อนฝ่ามือของฉันย้ายจากด้านซ้ายมาทางด้านขวา..ใช่ ฉันเจ็บผิดข้างสินะ..
"แต่ล้างแผลทายาก็ดี นั่งลงก่อนสิ"พี่มาร์คัสพูดก่อนจะหยิบอุปกรณ์ทำแผลขึ้นมาตั้งบนโต๊ะอีกครั้ง
"ขอเข็มกับด้ายดีกว่า หน้าแตกละเอียดขนาดนี้"ฉันบ่นมุบมิบๆกับตัวเองเบาๆ
"จริงๆถ้าเธอทำแผลเองไม่ได้"
"มาให้ฉันทำแผลให้จนกว่าแผลจะหายก็ได้นะ"
"พูดแล้วนะ"ฉันชี้หน้าเขาแบบหยอกๆ
คนตรงหน้าพยักหน้ารับก่อนจะทำแผลและทายา ให้ฉัน
แผลก็ทั่วๆไปแค่หางคิ้วแตก และรอยช้ำที่โหนกแก้มตอนโดนหมัดของไอ้หน้าปลวกนั่น
"ฉันขอรับผิดชอบเอง เธอเจ็บตัวเพื่อช่วยฉันไว้"เขาพูดขณะที่ทำแผลให้ฉัน ใบหน้าของเราอยู่ไม่ไกลจากกันมาสักเท่าไหร่
ฉันยิ้มออกมาอย่างเก็บอาการไม่อยู่เลย ทั้งที่ฉันก็อยู่ท่ามกลางผู้ชายตั้งมากมายแต่ทำไมนะ ทำไมถึงเสียอาการให้กับพี่หมอคนนี้
"ถ้าฉันมาล้างแผลเช้าเย็นเลยได้ไหมอะ?
- ผู้เขียน
