THE SWEET พ่อบอลหวาน

CHAPTER 1 บอล นิลกาฬ ธนาธิการ: TALK “มันมาแล้วโว้ย” อันนี้เสียงไอ้ห่าก้อง “มาแล้วคนแบดๆ” ต่อมาเสียงไอ้ห่าดิน “มาแล้วคนหล่อของเพจรุ่นพี่หล่อบอกต่อด้วยของโรงเรียน” รั้งท้ายด้วยเสียงไอ้ห่าหิน เกือบเป็นประจำที่จะได้ยินอะไรจำพวกทำนองแบบนี้ทุกวัน “ไหนที่มึงบอกมาแล้วไอ้หิน” “คนเหี้ย2019 – 2050 มาคำทักทายพวกกูเป็นหมาเลยว่างั้น” ไอ้หินเอ่ยขึ้นจนผมต้องโยนห่อข้าวเหนียวหมูทอดให้มันกับเพื่อนอีกสองคนด้านหลัง ไอ้หินที่เอ่ยแซวสองประโยคแรกพูดขึ้นอีกครั้ง “สายตามองที่พวกกูดิวะไอ้ห่า” “เสียสายตา ไหนที่มึงบอกว่ามา?” “ยังไม่มาหรอก แหนะแบบนี้แสดงว่าอ่านด้วยเหยอ” “เหยอพ่องสิแล้วมึงพูดควายทำไม” “กูไม่ได้พูดกูพิมพ์ต่างหาก” “ค*ย” “แจกตั้งแต่เช้าเลยไอ้สัส” “ไสหัวพวกมึงไปกองกันไกลๆ เลย” แค่นี้ไอ้พวกเพื่อนเวรทั้งสามคนก็ไม่ได้อยู่ในสายตาของผมอีกต่อไปถึงพวกมันจะยังแบกหน้าด้านๆ นั่งเสนอหน้าอยู่โต๊ะข้างๆ ก็เถอะ สายตาผมจ้องไปยังเก้าอี้ตรงหน้าโต๊ะที่ว่างเปล่าหลังจากนั้นก็ทิ้งตัวนั่งวางกระเป๋าบนโต๊ะตัวเอง “จะมาทันมั้ยวะ” “ใคร?” “เสือก” “กูโดนดอกที่สองทั้งที่ยังไม่ถึงสิบนาทีในการเข้าห้องเรียนของไอ้บอลแล้วทั้งวันของวันนี้พวกมึงว่ากูจะยังเหลือซากเหรอ” คนเดิมที่ไม่เคยเข็ดจากคำพูดของผมสักครั้งนั้นก็คือไอ้หินเจ้าเก่าเจ้าเดิมถึงแม้ปากจะถูกยัดด้วยข้าวเหนียวหมูทอดแต่มันยังมีช่องว่างปากมากอีก “วันนี้แปลกไม่มาด้วยกัน” “เสือก” “โดนดอกสามจ้า” “ก็มึงไปกวนมันเองนิ” “จ้าพ่อพระดิน บวชเรียนมั้ยมึง” “สัส” จากที่ช่วยกันกัดผมเปลี่ยนเป็นกัดกันเองแล้ว ผมไม่สนใจเสียงใครทั้งนั้นนอกจากล้วงโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋าแล้วส่งข้อความไปหาใครคนหนึ่งแทน ส่งมันแม่งทั้งเฟซทั้งไลน์นี้แหละยังไงก็ชื่อเดียวกัน เอาให้ตอบไม่ทันเลย Ba.ll N.W : อยู่ไหนแล้ว? Ba.ll N.W : รออยู่ Ba.ll N.W : รีบตอบเลยจะได้บอกครู ~ครืด~ สุดท้ายก็มีการตอบกลับมาทางเฟซ N.W Dawnil : ถึงแล้วนะ Ba.ll N.W : แล้วไม่บอก มาทันมั้ย N.W Dawnil : งอแง ไม่ง้อ Ba.ll N.W : อืม N.W Dawnil : มาแปลกอยากบอกว่าซื้อน้ำฟักทองกับปลาท่องโก๋มาให้ Ba.ll N.W : อืม N.W Dawnil : ขอโทษไม่ได้บอกก่อนรีบมามากเลย เรียกว่าน้าสายลากจากที่นอนก็ว่าได้ Ba.ll N.W : ไหนบอกไม่ง้อ? N.W Dawnil : ไปแล้วลาครึ่งวันบอกจารย์ด้วย แบร่ๆ :P Ba.ll N.W : ได้ กลับด้วยกันเหมือนเดิมนะ แล้วผมก็เป็นคนปิดบทสนทนาเองทุกครั้งถึงเรื่องที่คุยมันจะจบที่อีกคนก็ตาม ไม่อยากให้เธอเป็นคนจบ ผมเป็นคนจบดีกว่า เป็นแบบนี้ตลอดไม่รู้ว่าจะหนีได้แค่ไหนกับการตัดบทของอีกคนแต่เท่านี้ผมก็พอใจแล้วถึงในบางครั้งจะแสนรำคาญตัวเองว่าทำไมไม่ทำให้มันจบสิ้นไปแต่มันก็ได้แค่คิดไม่กล้าทำอะไรสักอย่าง กลัว... กลัวมันไปหมดหรือจะเรียกว่า ‘ป๊อด’ ก็ได้ไม่แคร์ครับเพราะเป็นอย่างงั้นจริงทุกเรื่องไม่ยากที่จะเข้าไปทำแต่ทว่าเรื่องนี้บอกเลยว่าไม่กล้าจริงๆ เรื่องของเธอผมยอมตลอดนี่คือสิ่งที่อยู่กับผมมาตลอดตั้งแต่ย้ายมาเรียนม.4 ที่ลำปางเกือบ 3 ปีแล้วที่อยู่ในสถานะ Friend zone อาการของผมนั้นเหมือนกับยืนอยู่บนถนนก้าวเข้าไปเพื่อจะบอกก็กลัวเสียเพื่อนแต่ถ้ายืนอยู่ตรงที่เดิมก็กลัวมีใครแย่งเธอไปจนรับไม่ได้ ควายชิบหาย ไม่รู้จะทำอะไรต่อไปแล้ว “ไอ้หินเอาถุงนี้ไปแดกด้วย” “น้ำฟักทองกับปลาท่องโก๋?” “มึงเห็นเป็นอะไร” ดวงตาของผมหรี่ชักหงุดหงิดกับเพื่อนคนนี้มากกับอาการกวนประสาทไม่ปกติของมัน “เธอไม่มาเอาไปแดกเลยเดี๋ยวเสีย” “แบบนี้ก็มีคนหงอยดิ” “ไม่หรอก กูไม่หงอยแค่ตอนเช้า” “สัส!” ผมไม่สนหลุบสายตามองหน้าจอโทรศัพท์อีกเลื่อนไปเรื่อยจนถึงเพจที่ถูกสร้างขึ้นด้วยฝีมือนักเรียนของโรงเรียนแห่งนี้ไม่รู้รายละเอียดนะว่าอยู่ชั้นอะไร ผมไม่ได้ติดตามหรือถูกใจทว่าไอ้ห่าหินมันแชร์ก็เลยขึ้น เป็นรูปของผมกับหอมขาว รุ่นพี่หล่อบอกต่อด้วย B.T just now ตื่นเข้ามาในโรงเรียนตั้งแต่เช้าเพื่อสิ่งนี้ ตื่นมาเพื่ออาหารตาอันโอชาทุกเช้า ตื่นมาเพื่อสอดส่องสายตาพร้อมกับกล้องหนึ่งตัวเพื่อผู้ชายคนนี้โดยเฉพาะเจาะจงจริงๆ จ้ะกับเจ้าของรถแต่งคันฮอตของโรงเรียน MSR สีขาวเข้ากับชุดนักเรียนสีขาวชายเสื้อออกนอกกางเกงมอปลายสีดำแถมเหยียบส้นรองเท้าลุคขัดใจครูฝ่ายปกครองมากแต่ถูกใจสาวกบอลแบดทั้งหลายจริง มาค่ะเพจเรามีฮาวทูถอดหมวกกันน็อคยังไงให้ดูเท่ดูแบดบอยดูราวกับนายแบบเหลือเกินพ่อคุณทูนหัวต้องไปถามเจ้าของรูปนี้แล้วจ้าทว่าวันนี้เจ้าของรถยังถือหมวกกันน๊อคอีกอันมาด้วยน๊าสีหวานแหววเชียวต้องมาลุ้นตอนเย็นว่าใครคือเจ้าของหมวก ตอบได้มั้ยเอ่ยพี่บอล? #พี่บอล601 #บอลที่ไม่ใช่ลูกฟุตบอล #บอลหวาน #Ballbadboy #รุ่นพี่หล่อบอกต่อด้วยBT #เจ้าของหมวกกันน๊อคสีชมพูคือใคร – Ba.ll N.W น้ำใสใจจริง เห็นเมื่อเช้าหล่อกระชากมดลูก มธสร เอาตรงๆ เลยนะพี่บอลขอเป็นเจ้าของหมวกในมือได้มั้ยคะ Arnon หล่อลาก Aileen  หล่อเหี้ยๆ โคตรหล่ออ่ะ น้องหนู เดินผ่านหน้าหนูเลยคนด้านหลังได้สูดกลิ่นหอมมาก แววดาว J AAC.T เพื่อนกูๆ บีม @Ba.ll N.W ตื่นแล้วไม่เจอเฮียเอาหอมขาวไปเหรอ แปลก Hin @Ba.ll N.W ไอ้เหี้ยบอลเจ้าของหมวกเป็นคนหวานๆ เหรอ Din @Ba.ll N.W คนหวานๆ เมื่อวานเปล่าที่เจอหน้าเว่นอ่ะ ผมชื่อก้อง @Ba.ll N.W บอลหวานเปล่าวะ Hin @Din @ผมชื่อก้อง มันยังไม่โผล่หัวมาที่ห้องเลยโว้ย คนหวานๆ เข้ามาแล้วนะ @Ba.ll N.W น้ำใสใจจริง เชียร์มาก #บอลหวาน ยุ่งกับกูทำไม คนเชียร์ครึ่งโรงเรียนจริงคู่นี้ #บอลหวาน ลูกปลา พี่หวานน่ารัก เค้าชื่ออะไร เมื่อวานเห็นด้วยหน้าเซเว่นพี่บอลสพายกระเป๋าสีชมพูหวานแหววให้พี่หวานด้วยอ่ะ บอกกันได้มั้ยคนเหี้ย มีอะไรในกอไผ่แน่ๆ เพื่อนชงขนาดนี้ ลูกน้ำ พี่บอลหล่อมากกกกกก หึ... คนหวานๆ ของพวกมันก็คือ ‘น้ำหวาน’ นะสิ แล้วเวลาก็ผ่านไปไวจากตอนเช้ามาถึงตอนนี้ก็เข้าคาบเรียนอีกหนึ่งคาบก่อนพักเที่ยงเป็นวิชาภาษาคณิตศาสตร์พื้นฐานของอาจารย์คนหนึ่ง ว่าไม่ทันขาดคำก็เดินเข้ามาพอดี “เช็คชื่อหน่อย” หลังจากหัวหน้าห้องบอกทำความเคารพก็เช็คชื่อก่อนอาจารย์คนนี้ชอบเช็คชื่อก่อนเรียนทุกครั้งไม่เหมือนกับอาจารย์คนอื่นอีกอย่างสอนไม่เข้าใจหรอก เหมือนท่านสอนตัวเองมากกว่าไปเร็วมาเร็วเข้าใจเร็วทุกอย่างเร็วเหมือนอยากพัฒนาตัวเองไม่ใช่ตัวนักเรียน สอนแบบนี้มีอยู่จริงนะ แล้วก็น่าจะมีในวงการนี้อีกเยอะ “บอลเย็นนี้ไปบ้านนมมั้ยวะ” “ไม่” ผมหันหน้าไปเอ่ยปฏิเสธส่วนหูก็ยังฟังเสียงอาจารย์เอ่ยชื่อเรียงเลขที่ไป เรื่อยๆ ตามลำดับ “กูไปเล่นบอล” “เล่นตัวเองเหยอ” “เดี๋ยวมึงเจอตีนไอ้หิน” “นิลกาฬ” “มาครับ” ผมยกมือรับพร้อมขานตอบอาจารย์ เอาเป็นว่ารู้จักกันมากขึ้นแล้วนะ ใช่ชื่อผมคือ ‘นิลกาฬ’ แปลว่าพลอยสีน้ำเงิน ชื่อแปลกดีผมชอบนะไม่รู้ว่านิชาไปเสาะแสวงหามาจากไหนเพื่อเอามาตั้งเป็นชื่อจริงส่วนน้องชายมันชื่อ ‘นิลเพชร’ “งั้นกูไม่ไปล่ะ ไปเล่นบอลกับมึงดีกว่า” “แล้วแต่มึง” “ดาวนิล” “ลากิจครึ่งวันครับอาจารย์” “มีใบลามั้ยนิลกาฬ” “มีครับ” ผมลุกขึ้นเพื่อเดินไปเอาใบลาของเธอให้อาจารย์ดูจากนั้นก็เดินกลับมาที่โต๊ะเช่นเดิมเพิ่มเติมคือการเตะเข้าไปที่หน้าแข้งของไอ้หินเพราะหมั่นไส้ ล้วนๆ ไม่มีอะไรมากกว่านี้หรอก “ควาย” “ว่าเพื่อน” “ถ้ายิงมึงได้กูก็ทำ” “แล้วคนอื่นอ่ะ” “ใคร?” เอาดีๆ นะ ไม่งั้นไม่ยั้งมือแน่ “ดาวนิลง่ะ” “คนอย่างมึงเทียบไม่ติดหรอก เธอสวรรค์ส่วนมึงนรกไอ้ห่า!” “ก็งี้แหละกูไม่สำคัญ” “ต้องการอะไรจากสังคมคนอย่างมึงไอ้หิน กวนประสาทกูจัง” “ใช่ซี้กูไม่ใช่ดาวนิลนิ” “เดี๋ยวจะเจอดาวตีนจากกู”