“ไอ้ทอร์ช?” ผมย้อนทวนอย่างนึกโล่งใจที่ปลายสายคือบุคคลเดียวกันที่คิดไว้ ไม่ใช่คนชื่อเหมือนที่มีสเปกชอบของแปลกแบบเดียวกัน
[เออ สรุปยังไงเนี่ย ปีหน้าลงแข่ง Endurance กับทีมกูป่ะเนี่ย?]
“ยังไม่รู้เลยว่ะ” พอเริ่มปะติดปะต่อชีวประวัติของปลายสายได้ การพูดคุยแบบคนแปลกหน้าของเราก็เริ่มเปลี่ยนไปกลายเป็นการพูดคุยแบบคนคุ้นเคย
พูดถึง ‘ทอร์ช’ ไอ้หมอนี่มันเป็นนักแข่งรถชื่อดังของประเทศ ซึ่งมันดันเป็นคนเดียวกับที่ผมรู้จักนั่นแหละ ผมรู้จักมันได้เพราะมันเข้ามาทักในคืนหนึ่งที่ผมชนะการแข่งรถ หลังจากนั้นมันก็ขอเบอร์ติดต่อ และโทร.ถามขอคำตอบแทบทุกวี่ทุกวัน
[แล้วนี่โทรศัพท์แมร์ไปอยู่กับมึงได้ไง?] คำถามของทอร์ชดังแทรกความคิดขึ้นมาอีกครั้ง และคราวนี้มันรัวคำถามออกมาใหญ่ [ขอสายแมร์หน่อย ให้ไวเลย]
“เร้าจังนะ มึงเป็นไรกับแมร์?” ด้วยคำถามที่ดูเป็นห่วงเป็นใยกันออกนอกหน้า ผมก็เลยถามออกไป พร้อมทั้งเหลียวหลังมองผ่านประต
