“ไม่นอน! โธ่… เทวินทร์ลุกสิ ฉันบอกให้นายพาฉันกลับบ้านยังไงเล่า!” ยิ่งร้องขอเขามากเท่าไรฉันก็ชักยิ่งรู้สึกฉุนมากเท่านั้น ทำไมหมอนี่ถึงได้นิสัยเสียแบบนี้นะ!
“บอกว่าอย่าเสียงดัง!” หึ! กลัวข้างห้องเฉ่งกบาลหรือไงนะ
“ได้! ถ้านายไม่ลุก ถ้าไม่ยอมส่งกางเกงคืนฉันมาดี ๆ ละก็ ฉันจะตะโกนเรียกนายแบบนี้ทั้งคืน!” สิ้นเสียงคนตัวใหญ่ยังคงทำเป็นนอนนิ่ง เชื่อว่าแผนสองของหมอนี่คือการแกล้งตาย เงียบ ไม่ตอบ
ฉันรู้ ฉันเคยใช้แผนนี้ตอนที่ทอร์ชพังประตูเข้ามาเรียกให้ชงมาม่าให้กิน
“เทวินทร์! เทวินทร์! เทวินทร์! ฉัน-อยาก-กลับ-บ้านนนนนนนน!”
ฟึ่บ!
“เฮือก!” ฉันทำตาโตด้วยความตกใจ เมื่อคนตัวใหญ่บนเตียงลุกพรวดขึ้นมาแบบไม่ให้สุ่มให้เสียง เขาเลิกคิ้วมองหน้าคล้ายกับหาเรื่อง แถมยังดูคล้ายจะหงุดหงิดมากเสียด้วยที่ถูกขัดเวลานอน
“บอกให้เงียบ…” เทวินทร์กล่าวออกมาเสียงกดต่ำอย่างเยือกเย็น คล้ายกับพยายามระงับอารมณ์ของตัวเองเอาไว้
