ตอนที่ 2.ถ้ำเสือแดนมังกร
1525 คำ
“จากนี้ไป ห้องนี้เป็นห้องพักของหนูนะชญา”
มาลัยพูดขึ้นหลังจากเปิดประตูห้องรับแขก ซึ่งอยู่ทางปีกขวาของตัวคฤหาสน์
ชญานินมองไปรอบๆ ห้อง แล้วก็หันมายกมือไหว้มาลัย
“ชญาขอบคุณป้ามากๆ เลยค่ะ”
มาลัยยกมือขึ้นลูบศีรษะเล็กๆ ของหลานสาวเบาๆ
“อยู่ที่นี่ทำตัวให้ดีๆ นะ เชื่อฟังคำพูดของผู้หลักผู้ใหญ่ แล้วทุกอย่างจะดีขึ้น คนที่นี่จะรักและเอ็นดูชญา เข้าใจที่ป้าสอนใช่ไหมลูก”
“ชญาเข้าใจค่ะป้า”
ขณะที่สองป้าหลานกำลังช่วยกันเก็บของใช้ส่วนตัวใส่ตู้เสื้อผ้าอยู่นั้น เตชิน ลูกชายวัยสิบเจ็ดปีของทรงพลก็เดินผ่านมาพอดี
เด็กหนุ่มมองผ่านประตูห้องที่เปิดอ้าอยู่เข้าไปภายใน สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยร่องรอยของความไม่พอใจ เมื่อเห็นแม่เลี้ยงของตัวเองพาเด็กหญิงหน้าตาน่าเอ็นดูคนหนึ่งเข้ามาอยู่ภายในบ้านของเขาด้วยอีกคน
“มาเกาะพ่อของฉันคนเดียวคงไม่พอสินะ ถึงได้พาเด็กที่ไหนก็ไม่รู้ เข้ามาช่วยกันสูบเลือดสูบเนื้อพ่อของฉันด้วยอีกคน อีพวกกะสือหิวเงิน!!”
เตชินที่กำลังเป็นวัยรุ่นเลือดร้อนตวาดเสียงแหลมออกมาด้วยความไม่พอใจ และเสียงนั้นก็ดังมากพอที่จะทำให้มาลัยกับชญานินได้ยินเต็มสองหู
ทั้งคู่หันไปมองที่ประตูห้องที่เปิดค้างเอาไว้ สีหน้าของมาลัยซีดเผือดลงเมื่อเห็นเตชินยืนอยู่ตรงนั้น แต่สำหรับชญานินแล้ว เธอไม่รู้เรื่องความบาดหมางนั่น เธอแค่ส่งรอยยิ้มไร้เดียงสาตามวัยให้กับพี่ชายเบื้องหน้า
“สวัสดีค่ะคุณเตชิน” มาลัยทักทายลูกเลี้ยงเสียงแผ่วๆ
“อย่าคิดว่าพ่อของผมหลงคุณหัวปักหัวปำ แล้วใครจะทำอะไรคุณไม่ได้นะมาลัย สักวันผมจะกระชากหน้ากากของพวกคุณออกมา พ่อจะได้เห็นธาตุแท้ของพวกคุณเสียที”
เตชินตวาด แล้วก็เดินจากไปด้วยท่าทางฉุนเฉียว
ตอนที่ 2.ถ้ำเสือแดนมังกร
มาลัยมองตามลูกเลี้ยงไปด้วยสายตาไม่สบายใจ เธอพยายามมาตลอดที่จะเป็นแม่เลี้ยงที่ดีของเตชิน แต่เด็กหนุ่มไม่ยอมเปิดใจให้ตนเองเลย ยังคงมองเธอเป็นศัตรู เป็นแม่เลี้ยงใจร้ายเสมอมา ทั้งๆ ที่เธอไม่เคยคิดร้ายกับคนที่นี่เลยสักคน
“ป้า... พี่เขาไม่ชอบหน้าชญาแน่ๆ เลยค่ะ”
ชญานินพูดออกมาน้ำเสียงผสมความเศร้า จนมาลัยต้องรีบปลอบใจ
“ไม่ใช่อย่างนั้นหรอกชญา คนที่คุณเตชินไม่ชอบหน้าคือป้าต่างหากละ”
“ป้าไปทำอะไรให้เขาไม่พอใจเหรอคะ ทำไมคุณเตชินถึงไม่ชอบหน้าป้าล่ะคะ”
มาลัยยิ้มเศร้าๆ ก่อนจะพูดความจริงให้หลานสาวฟัง ซึ่งหล่อนก็ไม่รู้ว่าชญานินจะเข้าใจสิ่งที่ตนเองพูดออกมาทั้งหมดหรือเปล่า
“คุณเตชินเป็นลูกชายของคุณลุงกับภรรยาคนแรกของคุณลุงเขาน่ะ ส่วนป้าเป็นภรรยาใหม่ของคุณลุงเขา...คงเพราะป้ากับคุณลุงอายุห่างกัน แถมป้าเองก็แค่คนธรรมดาไม่ได้มั่งมีเหมือนคุณลุงเขา นั่นอาจจะเป็นสาเหตุที่ทำให้คุณเตชินแอบไม่พอใจก็ได้”
“ทำไมคุณเตชินเข้าใจยากจังคะป้า?” เด็กน้อยอยากรู้
“คนเราทุกคนมีเหตุผลเป็นของตัวเองเสมอ สิ่งที่ป้าบอกได้ ป้าก็บอกชญาไปหมดแล้ว และบางเรื่อง ชญาจะรู้เองเมื่อโตเป็นผู้ใหญ่”
ชญานินผงกศีรษะขึ้นลง และไม่ถามเซ้าซี้ป้าของตัวเองอีก
“ตอนนี้สิ่งที่ชญาต้องจำเอาไว้ก็คือ คุณลุงคือคนที่มอบชีวิตใหม่ให้ชญา ไม่ว่าคุณลุงต้องการให้ชญาทำอะไร ชญาก็ต้องทำตามที่คุณลุงสั่งนะ เข้าใจไหมลูก”
“ค่ะป้า”
ชญานินตอบรับอย่างว่านอนสอนง่าย ใบหน้าเล็กๆ ยิ้มแย้มตลอดเวลา
“แล้วคุณเตชินล่ะคะป้า...”
“นี่แหละที่ป้ากลัว... หนูชญาพยายามอย่าขัดใจคุณเตชินเขานะ ไม่ว่าคุณเตชินต้องการอะไร ชญาก็ต้องรีบหามาให้ อย่าขัดขืนเด็ดขาด เพราะคุณเตชินคือลูกชายคนเดียวของคุณลุง ชญาเข้าใจไหมลูก”
“ชญาเข้าใจค่ะป้า”
“เก่งมาก อยู่ที่นี่ให้เจียมตัวที่สุด แล้วชญาจะมีความสุข เชื่อป้านะลูก เรามันคนจน เราต้องเจียมตัว อะไรที่ทำให้เจ้าของบ้านลำบากใจก็อย่าไปทำ”
“ค่ะป้า”
มาลัยยกมือขึ้นลูบศีรษะเล็กของชญานินอีกครั้ง ก่อนจะสั่งให้ชญานินอาบน้ำอาบท่าให้เรียบร้อย แล้วลงไปที่ห้องอาหารตอนหกโมงเย็น
ภายในห้องอาหารหรูของคฤหาสน์การัณยภาส
การัณยภาสกรุ๊ปซึ่งมีทรงพลกุมบังเ**ยน ตอนนี้เป็นเวลาอาหารค่ำ ทุกคนนั่งประจำที่อยู่บนเก้าอี้ของตัวเอง ยกเว้นเพียงแค่เตชินคนเดียว
มื้อเย็นเป็นการร่วมรับประทานอาหารแบบพร้อมหน้าพร้อมตา ทรงพลจึงออกคำสั่ง สมาชิกทุกคนในบ้านการัณยภาสต้องพร้อมหน้ากันที่โต๊ะอาหารให้ตรงเวลาด้วย ซึ่งแน่นอนว่าเตชินรู้ดี แต่บุตรชายเลือดร้อน เลือกที่จะยั่วยุโทสะของบิดา ด้วยการลงมาที่ห้องอาหารช้าเสมอในทุกๆ วัน
“ถ้าพรุ่งนี้ แกยังไม่ตรงเวลาแบบนี้อีก แกก็ควรไปกินข้าวในครัวกับคนใช้นะเจ้าเต!!”
ทรงพลตวาดบุตรชายที่เดินหน้าระรื่นเข้ามาในห้องอาหารด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ แต่เตชินหาได้ใส่ใจไม่ เขาปรายตามองชญานินที่นั่งก้มหน้านิ่งพร้อมกับยิ้มหยันมุมปาก
“คุณพ่อมีลูกคนใหม่แล้วนี่ครับ จะมาสนใจลูกชายนิสัยไม่ดีแบบผมทำไม ผมจะลงมากินข้าวเย็นตอนไหน มันก็เรื่องของผม”
“ไอ้ลูกเวร!! เมื่อไหร่แกจะเป็นผู้ใหญ่สักทีหะ!!”
“ผมจะเป็นลูกที่ดีของคุณพ่อทันที ถ้าคุณพ่อเลิกหาใครมาแทนที่แม่ผมสักที แต่ละคนที่พ่อพาเข้าบ้าน เขาไม่ได้รักพ่อสักคนหรอก ผู้หญิงที่ไหน จะรักผู้ชายแก่ไม่มีน้ำยาอย่างพ่อหะ!! ขนญาติโกโหติกาเข้ามากอบโกยชัดๆ”
และผู้หญิงที่เตชินพูดถึง ก็คือมาลัยนั่นเอง
“แกนั่นแหละ ควรจะยอมรับความจริงให้ได้สักที แม่แกตายไปนานแล้วนะเจ้าเต และฉันก็อยากมีใครสักคนไว้ดูแลตอนแก่”
เตชินกัดฟันกรอดๆ มองหน้าบิดาตาขวางด้วยความไม่พอใจ
“ผมไม่มีวันยอมรับผู้หญิงของพ่อ มาแทนที่แม่ของผมหรอกครับ ไม่มีวัน!”
“แม่ของแกตายไปแล้ว ตายไปตั้งห้าปีแล้วโว้ย ฉันไม่ได้ลืมแม่แก ฉันแค่อยากมีคนดูแล และฉันจะมีเมียใหม่ไม่ได้เลยหรือไงวะ” ทรงพลตวาดลูกชายหน้าตาแดงก่ำ
มาลัยเห็นสามีท่าทางไม่ค่อยดีจึงรีบห้าม
“คุณเตชินหยุดก่อนเถอะค่ะ คุณท่านโกรธมากแล้วนะคะ”
“เธอนั่นแหละหุบปาก!! พ่อกับลูกเขาจะคุยกันคนนอกอย่าแส่” เตชินตวาดใส่หน้ามาลัยอย่างไม่ไว้หน้า
“แกขอโทษมาลัยเดี๋ยวนี้เลยนะไอ้เต!!” ทรงพลตวาดกลับ
“ทำไมผมต้องขอโทษหล่อนด้วยครับ ในเมื่อผมพูดความจริง”
เตชินผุดลุกขึ้นยืน เขาชี้หน้ามาลัยและตะเบ็งเสียงแข็งตอบบิดา น้ำเสียงเกรี้ยวกราด
“ผู้หญิงคนนี้ไม่มีทางรักคุณพ่อหรอกครับ ที่หล่อนเข้ามาหาคุณพ่อก็เพราะต้องการเงินของเรา ทำไมคุณพ่อตาบอดมองไม่เห็นเหรอไงครับ แถมตอนนี้ ก็ยังกล้าพาลูกหลานเข้ามาสิงสู่ที่นี่อีกด้วย คงหวังจะสูบเลือดสูบเนื้อพวกเราให้หมดทุกบาททุกสตางค์เลยสินะ!”
“ไอ้เต!”
“ทำไมครับพ่อ ผมพูดแทงใจดำเข้าหน่อย คุณพ่อก็โกรธแล้วเหรอ สักวันเถอะ คุณพ่อจะเห็นธาตุแท้ของคนพวกนี้”
ทรงพลถอนใจแรงๆ เขาหลุบเปลือกตาลง ยกมือขึ้นกุมหน้าอกสีหน้าคล้ำลงจนมาลัยเองยังตกใจ
“แกขอโทษมาลัยเดี๋ยวนี้เลยนะไอ้เต” ทรงพลพึมพำพูด หากเขาปล่อยผ่านวันนี้ เตชินจะได้ใจ และไม่เกรงใจมาลัยอีกต่อไป
“คุณคะ มาลัยไม่เป็นไรค่ะ ไม่เป็นไรจริงๆ” มาลัยรีบห้าม และเข้าไปประคองทรงพล นางกระซิบบอกทรงพลเบาๆ
เตชินยิ้มหยัน เพราะคิดว่าสิ่งที่เห็นคือมารยาของมาลัย
“ไม่ต้องเสแสร้งทำตัวเป็นคนดีเลย คุณพ่อมองไม่ออก แต่เธอตบตาฉันไม่ได้หรอก สักวันฉันจะเป็นคนกระชากหน้ากากของพวกเธอทุกคนออกเอง”
แล้วเตชินก็กระแทกส้นเท้าเดินหนีไปอีกทาง
“ไอ้เต!!”
ทรงพลตะโกนเรียกบุตรชาย ความเป็นห่วงของเขา เตชินกลับมองไม่เห็น
“เชิญคุณพ่อกินอิ่มนอนหลับไปเถอะครับ ผมกระเดือกไม่ลง” เตชินตะโกนย้อนกลับมา
- ผู้เขียน
