บทที่ 22 ง้อเมีย
พรึ่บ!
“ฉวยโอกาส!” ฉันผลักร่างหนาให้ออกห่างจากตัว และต่อว่าเขาด้วยสีหน้าไม่พอใจ มือเล็กรีบเปิดประตูรถแล้วจ้ำลงมาอย่างรวดเร็ว
ขาเล็กเดินมาหยุดที่หน้าประตูบ้านสมองก็พลันเผลอไปนึกถึงตอนที่เอิงเอยโทรมาหาพี่เกียร์ซะได้ จะคิดทำไมไม่เกี่ยวอะไรกับเราสักหน่อยนี่ เมื่อคิดได้ดังนั้นฉันจึงส่ายหัวเพื่อไล่เรื่องไม่เป็นเรื่องออกไปจากหัวและก้าวเข้ามาในบ้าน
“ไปไหนมาอีก?” และแน่นอนว่าคนที่ชอบถามประโยคทำนองนี้ต้องไม่ใช่ใครที่ไหน ถ้าไม่ใช่พี่ฌินณ์
ดวงตากลมเหลือบไปมองร่างสูงที่เพิ่งเดินลงมาจากบันไดบ้าน ก่อนที่จะตอบพี่ชายไป…
“ไปกินข้าวกับเพื่อนมา” ช่วงนี้ฉันต้องโกหกพี่ชายตัวเองเป็นส่าเล่นเลย เป็นเพราะพี่เกียร์คนเดียว!
“เพื่อนคนไหน?”
“ก็ซีอิ๊วไง” ขอโทษนะซีอิ๊วที่ฉันต้องเอาชื่อแกไปแอบอ้างกับพี่ฌินณ์อีกแล้ว
“จะไปไหนก็บอกพี่ก่อนสิ ตื่นมาไม่เจอพี่ตกใจหมด”
“อ่อ โทษทีค่ะ”
“แล้วโทรหาก็ไม่รับ
