กลับมาที่โรงแรมแล้วจันทร์เจ้าขาก็ไม่สนใจคมเพชรอีก หล่อนนั่งแกะของที่ซื้อมาแล้วแยกเป็นถุงๆ เก็บเรียงให้เป็นระเบียบแล้วมานั่งเช็คอีเมลงานจากแทบเลตบางเฉียบที่พกติดตัวจนติดลม
จู่ๆ มืออุ่นของเขามาคว้าที่ต้นแขน หล่อนสะดุ้งตกใจเงยหน้ามองตาขุ่น
“จะแต่งตัวออกไปหาลูกค้าข้างนอกก็ทำไป... อย่ามากวนฉันตอนทำงาน” เสียงดุจริงจังของหล่อนทำให้เขาเลิกคิ้ว ท่าทางเหมือนจะเอาเรื่องจากเขาทำให้จันทร์เจ้าขาผ่อนคลายลงและรู้สถานะตนเองว่าไม่มีสิทธิ์ไปว่าเขา
“ผมไม่อนุญาตให้คุณทำงาน หน้าที่คุณไม่ใช่มาทำงานของคุณ แต่เป็นหน้าที่มาบริการผมทำตามคำสั่งของผม แล้วผมก็จะสั่งให้คุณไปหาลูกค้าของผมในคืนนี้ด้วยกัน”
“ฉันไม่ไป...”
“คุณต้องไป ผมบอกแล้วไงว่ามีงานให้คุณต้องทำ”
“งานอะไร” หล่อนถาม... ไม่เข้าใจว่าจะให้หล่อนเข้าไปแทรกงานของเขาตรงไหน เพราะงานที่ทำคนละเรื่องกันเลย แล้วอีกอย่างหล่อนก็ไม่รู้เกี่ยวกับธุรกิจของเขาสักอย่างจ
