เห็นแล้วว่ามีคนมาเยือน พรรณวษาละสายตาจากหน้าบ้านมองดูเวลา เลยสิบนาฬิกามาไม่กี่นาทีเท่านั้น แล้วปล่อยเจ้าแมวน้อยลงที่ลังบุผ้านุ่ม ๆ อย่างเบามือ หลังป้อนนมจนท้องพวกมันตึงทุกตัวแล้ว ค่อยเลี่ยงไปทางหลังบ้าน
“ไงคุณ”
เสียงทักของคนหน้าหนาดังแทรกเสียงร้องเงี้ยว ๆ ที่วิสาสะเข้าบ้านของเธอโดยพลการ
เมื่อครู่พรรณวษาหอบถุงขยะไปทิ้งหน้าบ้าน ยังไม่เรียบร้อยดี เลย เหลืออีกสองถุงใหญ่ในครัว แต่เพราะได้ยินเสียงเด็ก ๆ ร้องเงี้ยว ๆ เข้าเสียก่อน เลยเดินไปดูพวกมัน คราวนี้ก็เลยยาว เพราะจัดแจงป้อนนมให้เด็ก ๆ จนลืมถุงขยะไปเสียสิ้นว่ายังไม่ได้ทิ้ง ประตูบ้านก็ยังไม่ได้ปิด สบโอกาสให้ธรณ์เข้ามาได้อย่างง่ายดาย โดยไม่ต้องปีน
“ผมเอาต้นไม้มา...” บอกยังไม่จบ เสียงเรียบเรื่อยของพรรณวษาเอ่ยขัดไว้ก่อน
“เอากลับไปเถอะคุณ บ้านฉันไม่มีที่จะปลูกแล้ว”
“หอบมาแล้ว จะเอากลับ
