Ep.2 ฝากดูแล(แทน)
1426 คำ
Ep.2
HE IS HER BOYFRIEND - แฟนเพื่อน -
“ก็นิดนึงอะ ฉันแอบรักพี่ทีสองมาตั้งนาน ฉันนะไม่มีทางยอมปล่อยมือ พี่ทีสองหรอก กว่าจะได้มาครองเลือดตาแทบกระเด็น” ฉันเล่นโทรศัพท์ไปเรื่อยก่อนจะเจอข่าว ดาราข่าวหนึ่ง
“ข่าวดาราสาว หนมเส้น เลิกกับ คาสโนว่า ไม้เลื่อย ชาพุด!!!!”
“เห้ยย นี่เขาเลิกกันแล้วหรอหว๊ะ” อะไรกัน ฉันชอบคู่รักคู่นี้มาก เลิกกันได้ไง
“แก นี่มันข่าวเดือนที่แล้ว แล้วมั่ง” เสียงเหวี่ยงๆ จากโมนา
“สงสัยแกเรียนหนักไปปะ อยู่ที่เมกา ไม่ตามข่าวดาราเลยหรอ” ยัยปิงปองพูดเสริม คือฉันตกข่าวใช่มั้ย
“เลิกกันได้ยังไงอะ เขาเป็นคู่ที่เหมาะสมกันมากเลยนะ รักกันมาตั้งนาน ไม่น่าเชื่อว่าจะเลิกกันได้จริงๆ อะ นี่ขนาดแต่งงานกันแล้วนะ” ร้องไห้แปป
“เฮียชาพุด แต่งงานใหม่แล้วด้วยนะคะ อัพเดตด้วยคะ อิเพลิน” อิปิงปองพูดพลางหารูปมายืนยัน
“การแต่งงาน หรือการได้คบกัน มันไม่ใช่จุดจบของความรักป่าวหว๊ะ มีรักก็มีเลิก” ยัยปิงปอง กูรูความรัก
“แต่กูว่า มือที่สามต่างหาก ที่คือจุดจบของความรัก” เสียงโมนากล่าวขึ้น
“จ้าแม่กูรูความรัก แฟนก็ไม่เคยมี จน ฮี แห้งหมดละ” นางกัดกันเองก็ได้นะจ๊ะ
“อิตุ๊ด อิช้าง วอนตายนะมึงเนี้ย คนที่ใช่ของกู อาจจะมาช้าก็ได้ ใครจะรู้” โมนาขว้างหมอนเล็กๆ บนโซฟาใส่ปิงปองทันที
“ค๊าา หรือไม่ก็ยังไม่เกิด” สองคนนั้นยังคงเถียงกันไป
“มือที่สามหรอ” ฉันทวนคำยัยโมนาอีกครั้ง จนทั้งสองหันมาทางฉัน
“แกอะ ระวังไว้เลยนะ หนีแฟนไปเรียนเมืองนอกแบบนี้ พี่ทีสองนะ ทั้งหล่อ ทั้งรวย เพอร์เฟคแมนขนาดนั้น ระวังคนอื่นจะมาขโมยไปละ” โมนาพูดทีเล่นทีจริง
“จริงค่ะ กระเทยเห็นด้วย โดยเฉพาะ ยัยเลขาหน้าเมาโบท็อคนั้น แกเอ้ยย”
>>>> เพราะบางที การได้คบกัน ไม่ใช่จุดจบของความรัก แต่มันเป็นจุดเริ่มต้นเท่านั้น >>ยัยโมนา แกคิดว่าฉันน่ะโง่หรอ ฉันเพื่อนแกมากี่ปีแล้ว ไม่ยอมทำใช่มั้ย งั้นก็เจอไม้ตายของฉันละกัน <<<
“แกว่ากระเป๋าชาแนล คลาสสิก สีดำ .....”
“ไซค์10 หนังคาเวียร์ สวยสุด” ฉันยังไม่ทันจะพูดจบ นางก็รีบเสริมทันที
“ว่ามา ต้องทำอะไรบ้าง” ทุกคนเงียบและขำกับ ท่าทีของยัยโมนา
“ขำอะไรกัน บอกไว้เลยนะที่ช่วยอะ เพราะแกคือเพื่อนหรอก ชิ คนอย่างอิโมนา เงินซื้อไม่ได้นะเว้ย” โมนาได้ลั่นวาจาไว้
“เงินนะซื้อไม่ได้ แต่กระเป๋าแบรนด์เนมเนี้ย อิโมยอมตาย” ปิงปองได้ทีรีบกัดนางทันที
จริิงอย่างที่ยัยปิงปองพูด ทั้งที่กระเป๋าแบรนด์เนมของยัยโมนานี่ก็แทบจะไม่มีที่ไว้อยู่แล้ว แต่ก็เนาะ คนบ้า ยังไงมันก็บ้า
“แกจะได้กระเป๋าทันที ในอีกสามเดือน หลังจากที่แก เป็นตัวแทนของฉันในการดูแลพี่ทีสอง ในระหว่างที่ฉันไม่อยู่”
“ทำไรบ้างอะ ต้องอาบน้ำให้ด้วยมั้ย” นี้คือความกวนตีนของมัน ยัยเพื่อนคนนี้
“ก็ดีนะ ถ้าแกทำได้” ฉันแกล้งตอบไป
“แหมอิโม กล้าพูดนะ แค่มึงเจอเจ้าข้าวหลามหมกของพี่ทีสอง มึงก็ร้องไห้จ๊ากแล้วมั่ง เก่งจริงแม่คุณ ฮีแห้งมายาวนานถึง 21ปี” กระเทยเสริมทัพ
ถึงปากยัยโมนาจะ18+ แต่ประสบการณ์นางเนี้ย เด็กมอต้นแซงไปไกลละ
“ย้ำจังนะ อิกระเทย อย่าให้โมนาคนนี้ได้เสียตัวนะ แม่จะเล่น 13น้ำต่อวันไปเลย”
“จ้าอิโม ทำให้เป็นก่อนเถอะมึง” ยัยปิงปองนั่งลูบหลังยัยโมนาเชิงปลอบใจ
“พวกแกเนี้ยนะ” พวกนี้เนี้ย เรื่องต่ำสะดือขอให้บอก
“ว่าแต่ฉันได้แน่นะ กระเป๋าน่ะ แกต้องหิ้วจากช๊อปเมกามาเลยนะ ถ้าแอบมาซื้อแถวแม่สาย หรือโรงเกลือ ฉันฆ่าแกแน่”
“แหมๆ นี่ฉันใคร คุณหนูเพลินตานะค่ะ ระดับฉัน โน ก๊อปเกรดเอค่ะ”
“เพื่อหลัวนี่คุณหนูเพลิน เปย์หนักนะคะ” นังตุ๊ดล้อเลียน
“ลงทุนหว๊ะ แต่ฉันชอบ” พอเอากระเป๋ามาล่อ เพื่อนก็ตาวิ๊บวับ ส่งประกายจ้าทันที
“ใช้อะไรก็ทำนะ และฉันจะใช้แกให้เกินคุ้มเลย” ฉันย้ำอีกที ฉันไม่ยอมเสียเงินฟรีๆ หรอก
“ได้ทุกอย่างค่ะ คุณเพลิน...... ขอสีดำนะกระเป๋าอะ”
“เออ ไม่ลืมหรอกน่ะ”
Oh my pretty pretty boy I love you
Like
I****never ever loved no one before you
Pretty pretty boy of mine
Just tell me you love me too
Oh my pretty pretty boy
I need you
Oh my pretty pretty boy I do
Let me inside
Make me stay right beside you
สายเรียกเข้าจากพี่ทีสอง
“ประชุมเสร็จแล้วหรอค่ะ” ฉันรีบกดรับสายทันที
“ใช่แล้ว พี่อยู่หน้าคอนโดโมนาแล้วนะ ไปทานข้าวกันเถอะ หิวแล้ว”
“อ้าวหรอ ได้ค่ะๆ เดี๋ยวเพลินลงไป”
“เออ เพลินจะชวนเพื่อนๆ ไปกินด้วยกันก็ได้นะ เพลินเองก็ไม่ได้เจอเพื่อนตั้งนาน อีกอย่างคืนนี้เราก็มีเวลาอยู่ด้วยกันทั้งคืนอยู่แล้ว”
“ดีเลยค่ะ แล้วเจอกันนะคะ พี่ทีสอง "
“พวกแก พี่ทีสองชวนทานข้าวไปเร็ว”
“ไม่เอา ไม่อยากไปเป็น กขคง” ยัยโมนารีบปฎิเสธ
“แต่อิโมนาค่ะ ม่าม่าห้องมึงหมด มึงไม่ไป แต่กูไปนะ” ปิงปองรีบเดินไปที่ประตู
“แหม อิตุ๊ด ก็มึงไม่ใช่หรอ ที่ชวนกูไปซื้อ กระเป๋าแฝดๆ นี้มา.....เราจะได้ใช้เหมือนกัน” นางพูดพลางยกกระเป๋ามินิพาด้า ที่เหมือนเป๊ะๆ กับ ปิงปอง
“แฝดมากมั้ยละมึง” โมนารีบเดินตามทันที
“เออ ใครจะไปรู้หว๊ะ ว่าจะหมุนเงินไม่ทัน จะไปมั้ย ลีลา อย่าปล่อยให้ผัวกูก็รอนาน” อิปิงปอง พูดเสียงเหวี่ยงๆ
“เดี๋ยวๆ พี่ทีสองน่ะ แฟนกูค่ะ” ฉันต้องรีบแย้งยัยปิงปองทันที
“อ้าวหรอ ท่ดดดด กระเทยลืม ใครหล่อ ก็หลัวหมด”
ระหว่างที่เรานั่งกินข้าวกันที่ ร้านอาหารย่านทองหล่อ ร้านเนื้อปิ้งย่างเกาหลีสุดโปรด
“เออ พี่ทีสองค่ะ เอามือถือมาหน่อยสิ” ฉันขอโทรศัพท์จากพี่ทีสอง ซึ้งเขาก็ยอมหยิบให้ง่ายๆ ขณะที่เขาก็ปิ้งเนื้อให้ฉันไปด้วย
“ยัยโมเบอร์แกน่ะ เบอร์ 090 1911112 ใช่ปะ”
ยัยโมที่กำลังกินอย่างเอร็ดอร่อย “งื้ม ใช่ ทำมาย”
ฉันก็กดเบอร์มันหงิกๆ ก่อนจะกดโทรออก
ฮื้อออ ฮื้ออออ ยัยโมกำลังจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู
“อันนี้เบอร์พี่ทีสองนะ เซฟไว้เลย ส่วนพี่ทีสอง เพลินเซฟเบอร์ยัยโมนาให้แล้วนะ”
“หึ้ม???” พี่ทีสองยังงงๆ
“คืออย่างงี้ค่ะ เพลินให้ยัยโมนา มาค่อยดูแลพี่ทีสองแทนเพลิน ตลอดสามเดือนนี้เอง”
“เพลิน พี่โตแล้วนะ ไปรบกวนโมนาเขาทำไม” พี่ทีสองพูดอย่างตลกๆ กับความคิดบ้าๆ ของฉัน
“ก็เพราะโตแล้วไงค่ะ พี่ทีสองน่ะ ชอบเมาแล้วขับ ชอบไปแข่งรถดึก
ไม่ดูแลตัวเองเลย เพลินเป็นห่วงนี่ค่ะ”
- ผู้เขียน
