มาเฟียขังรัก

ตอนที่ 6 ต้องการอิสระ

ไอมิกลับมาถึงที่บ้านแล้วรีบลงรถ แซ็กจึงเก็บของตามแล้วเดินไปส่ง หันหลังกลับว่าจะกลับบ้านตัวเองทว่าต้องชะงักเมื่อเจอเจ้านายกำลังเดินมาทางนี้

เขายังไม่ได้รายงานว่าวันนี้เกิดเหตุการณ์อะไรบ้างกับไอมิ ทั้งที่จริงพอเจอหน้าแบบนี้ ด้วยความที่เป็นลูกน้องที่จงรักภักดีเขาต้องรีบรายงานเรื่องราวที่เกิดขึ้น

แต่พอนึกถึงคำพูดของไอมิบนรถจำให้แซ็กยังเงียบ โค้งศีรษะลงเล็กน้อยเมื่อเจ้านายตัวเองเดินมาหยุดลงตรงหน้า

"ไอมิล่ะ"

"ในบ้านครับ"

"เรียบร้อยดีใช่ไหม"

แซ็กนิ่งไป เมื่อคิดว่าตัวเองตัดสินใจดีแล้วจึงเอ่ยออกมา

"เรียบร้อยดีครับนาย ไม่มีอะไรน่าห่วงครับ"

"อืม กลับไปพักเถอะ"

วันนี้เป็นวันหยุดของเขาเพราะเป็นเสาร์อาทิตย์ เขาไม่เข้าบริษัทและชอบอยู่บ้าน งานก็ยังไม่น่าห่วงเท่าไหร่ เพราะตั้งแต่ที่ปล่อยผลิตภัณฑ์ตัวใหม่แล้วไปได้สวย เขาก็ให้แผนกที่เกี่ยวข้องดูแล

เขาจัดการระบบการทำงานในบริษัทได้ดี และมีเลขาที่คอยช่วยงานอย่างดีเยี่ยมมาก บางครั้งสามารถตัดสินใจแทนเขาได้อย่างเฉียบขาด ยามได้ผลตอบแทนงามๆ เขาจึงไม่ลังเลที่จะตอบแทนพนักงานเป็นอย่างดี ให้ความเป็นอยู่ที่ดี เขาสะดวกดูแลลูกน้องและบริวารแบบนี้

แซ็กก้มหัวให้เจ้านายอีกครั้งแล้วเดินกลับไปที่บ้าน ส่วนนาธานเดินเข้าบ้านหลังเล็กที่พักนี้มาบ่อยมากแทบจะทุกวัน

ได้ยินเสียงอาบน้ำออกมาจากในห้องน้ำ ไอมิคงกำลังอาบน้ำ มองดูข้าวของที่เธอไปซื้อมามากกว่าสิบถุงจึงคลี่ออกดู

เขาดูเสื้อนักศึกษาก่อนเป็นอันดับแรก พบว่าไซซ์ใหญ่จากเดิมขึ้นมาหนึ่งไซซ์ ก่อนจะตามด้วยกระโปรงนักศึกษากลับพบว่ามันยาวลงมาเพียงสองนิ้วเท่านั้น

"จับเผาอีกสักรอบดีไหมหืม" หรือเขาต้องไปลงโทษแซ็กดี เขาบอกแล้วว่าห้ามให้ไอมิใส่สั้น ก่อนจะวางมันลงแล้วคลี่ดูตามถุงต่างๆ

ระหว่างนั้นไอมิเดินออกมาจากห้องน้ำในสภาพผ้าขนหนูผืนเล็กพันอกอวบ ความสั้นด้านล่างห่างจากขอบบิกินีเพียงสองนิ้ว

ไอมิมองเขาด้วยท่าทางไม่ชอบใจเล็กน้อยที่ชอบเดินเข้าบ้านของเธอโดยไม่ได้รับอนุญาต

"มีอะไรหรือเปล่า" นาธานกอดอกถาม ทำหน้าแบบนี้สงสัยอยากมีเรื่อง

"เปล่าค่ะ" ไอมิตอบแค่นั้นก่อนจะเดินปลีกตัวไปใส่เสื้อผ้า ก็จะที่ไหนล่ะถ้าไม่ใช่ยืนใส่ต่อหน้าของเขา

เพราะบ้านของเธอหลังเล็กนิดเดียว เป็นบ้านของคนใช้ไม่ได้มีสัดส่วนที่แบ่งออกไปอย่างชัดเจน มีห้องนอนและห้องแต่งตัวอยู่รวมกัน รวมทั้งห้องนั่งเล่นดูทีวีรวมอยู่ในนี้ ดีหน่อยที่มีครัวอยู่ทางด้านหลังออกไป ส่วนห้องน้ำเดินลึกจากห้องนอนเข้าไปอีกหน่อย ทั้งบ้านก็มีเท่านี้

"คุณมาหาไอมิมีอะไรหรือเปล่าคะ" เพราะเคยแก้ผ้าต่อหน้ากันมาแล้วจึงไม่ค่อยเขินมากมาย ทว่าไม่ชอบใจเพราะอย่างเวลาแบบนี้เธออยากอยู่เป็นส่วนตัวบ้าง

นาธานเผลอมองสำรวจร่างแน่งน้อยจากทางด้านหลัง แต่บั้นท้ายกลมกลึงไม่ได้น้อยสักนิดเลย เขาชอบขยำสะโพกไอมิเล่นเวลาที่ได้เข้าไปลึกๆ ในร่างกาย

"เรียบร้อยหรือเปล่า" นาธานถามน้ำเสียงแหบพร่า

"คุณหมายถึงอะไรคะ"

"ก็ที่ออกไปซื้อชุดวันนี้ไงเกิดเหตุการณ์อะไรไหม" นาธานเดินเข้าไปใกล้จนได้กลิ่นหอมๆ ของครีมอาบน้ำลอยออกมา

"คุณแซ็กรายงานคุณแล้วไม่ใช่เหรอคะ ทำไมต้องมาถามไอมิอีกด้วย"

นาธานถอนหายใจออกมาอย่างแรงที่โดนต่อปากต่อคำ

"ฉันให้ตอบคำถามไม่ได้ให้มาถามกลับ"

"ไม่มีอะไรน่าห่วงหรอกค่ะ ไม่มีอะไรให้น่าเป็นห่วงทั้งนั้นเพราะไอมิดูแลตัวเองได้ ไม่ปล่อยให้บาดเจ็บจนต้องเดือดร้อนใคร" ก็อดไม่ได้จนต้องแซะไปหาผู้หญิงเบอร์หนึ่งของเขา ดูก็รู้ว่าทำร้ายร่างกายตัวเอง แล้วผู้ชายก็โง่เสียด้วยยอมเชื่อ

"เธอหึงฉันเหรอ" คราวนี้นาธานกระตุกยิ้มมุมปากเมื่อรับรู้ได้ถึงพลังงานบางอย่างจากคนตัวเล็ก

ไอมิชะงัก เงียบไม่ตอบเมื่อรู้ว่าพลาด สวมเสื้อตัวโคร่งเสร็จแล้วและดึงผ้าเช็ดตัวออกมา กำลังว่าจะเดินไปหยิบกางเกงมาใส่ทว่าถูกกระตุกต้นแขนให้หันกลับมาหาเขา

"ว่าไง" ที่ฉันถามทำไมไม่ตอบว่าเธอหึงฉันหรือเปล่า นาธานยังคงถามอย่างอารมณ์ดี เงียบแบบนี้แน่นอนชัวร์ แต่เขาอยากฟังจากคนปากแข็งชัดๆ หน่อย อย่างที่ผู้หญิงห้าคนพร่ำบอกเขาทุกครั้งที่ไปนอนค้าง

"ในฐานะอะไรเหรอคะ แล้วทำไมไอมิต้องหึงคุณด้วย"

"ฐานะผู้หญิงของฉันไง ปกติแล้วผู้หญิงของฉันทุกคนรู้สึกกับฉันได้ แล้วทุกคนก็เป็นแบบนั้นมาตลอด"

"เหอะ" ไอมิทำเสียงในลำคอออกมา "แต่คุณจะไม่มีทางรู้สึกกับผู้หญิงทุกคนใช่ไหมคะ"

"แน่นอน" เพราะเขาปรารถนาความจงรักภักดี แลกกับเงินทองที่เขามีให้ ส่วนใครอยากรักเขามากมายก็รักไปแต่เขาจะไม่มีวันรักพวกเธอเหล่านั้น

"งั้นคุณก็ไม่ต้องถามหรอกค่ะ เพราะไอมิไม่มีอะไรจะตอบ" หญิงสาวจะเดินไปเอากางเกงมาสวมทว่าเขากลับดึงเธอกลับมา

"ทำไมหืม แต่ละคนบอกรักฉันกันทั้งนั้น ฉันดีอย่างนั้นดีอย่างนี้ ทุกคนปฏิบัติต่อฉันดี ทำไมเธอไม่ทำบ้าง"

"บอกรักแล้วได้อะไรคะ"

"ก็ได้ทุกสิ่งที่เธอต้องการ บ้าน รถ ได้เงินเลี้ยงพ่อแม่"

"แต่คุณก็รู้ว่าไอมิไม่มีพ่อแม่ ไอมิจะทำแบบนั้นไปทำไมกัน" คราวนี้หญิงสาวเอ่ยน้ำเสียงสั่นเครือจนนาธานที่เผลอพลั้งปากเกิดรู้สึกสงสารขึ้นมา

"แล้วเธออยากได้อะไรจากฉันล่ะ" เขามีน้ำเสียงที่อ่อนลง

"อิสระไงคะ คุณให้ไอมิได้ไหม พูดมาเลยว่าอีกกี่วัน กี่เดือน กี่ปี ไอมิจะได้นับวันรอ"

นาธานปล่อยมือออกจากข้อแขนเรียวเล็กก่อนจะยืนหันหลังให้

"เรื่องนั้นฉันจะเป็นคนบอกเอง" นาธานเอ่ยเสร็จเดินออกจากบ้านไป

พอพ้นหลังของคนใจร้าย ไอมินึกขึ้นได้ว่าเธอมีนามบัตรของคนที่อ้างตัวว่าเป็นคนของพ่อเธอ หญิงสาวไม่ลังเลที่จะเดินไปหยิบเอาจากในกระเป๋ามาดู ทว่าหาเท่าไหร่ก็หาไม่พบ

"อ้าว.." ก็จำได้ว่าเอาหย่อนลงในนี้นี่นา ไอมิพยายามหาตามซอกกระเป๋าอีกที ทั้งที่ก็ใบเล็กแค่นี้

เอ๊ะ! หรือว่าเธอทำหล่นที่ห้าง?

ก็ไม่น่าใช่เพราะเธอหย่อนลงในกระเป๋าทันทีหลังจากที่ได้มา ตอนไปเดินซื้อของเธอยังเห็นมันทุกครั้งที่เปิดกระเป๋าสะพาย

หรือมันจะหล่นตามพื้นบ้าน?

ไอมิจึงเดินย้อนกลับไปทางที่จอดรถ ระหว่างนั้นเดินสอดส่องสายตาหาอย่างช้าๆ กว่าจะรู้ตัวก็คือเดินกลับมาถึงที่จอดรถแล้ว

ยังไงก็มาแล้ว เปิดประตูรถตรงเบาะนั่งข้างคนขับเพื่อหาดู แต่หายังไงก็หาไม่เจอ ไอมิเป่าปากออกมาอย่างเซ็ง

"แย่เลย แบบนี้เลยอดรู้เรื่องที่อยากรู้เลย"

แต่..คุณแซ็ก เธอลองโทรไปถามคุณแซ็กดีกว่าเผื่อเขาจะเจอ อีกอย่างเขายังไม่รู้เรื่องราวที่ว่าเธอเจอใครหรอกน่าจะไม่สงสัย อย่างดีแค่อาจจะเก็บลงทิ้งถังขยะที่ไหนสักที่

ไอมิเดินกลับเข้ามาในบ้านเพื่อเอาโทรศัพท์มือถือต่อสายหาแทนการเดินไปหาแซ็กที่บ้าน แต่โทรอย่างไรก็ไม่มีคนรับสาย ท้ายสุดก็ต้องเดินไปเคาะประตูเรียกอยู่ดี

@ห้องทำงาน

นาธานพลิกนามบัตรใบเล็กใบหนึ่งกลับไปกลับมา จากนั้นโยนมันลงไปบนโต๊ะแล้วกอดอกรอฟังเรื่องราวทั้งหมดจากแซ็ก

ชายหนุ่มก้มหน้ายอมรับผิดที่ว่าเขาไม่ได้รายงานเจ้านายว่าเกิดเหตุการณ์อะไรขึ้นในนั้นบ้าง ส่วนนามบัตรตัวนี้เขาไม่รู้จริงๆ

"มีอะไรที่มึงยังไม่บอกกูอีกไหม" เพราะแซ็กบอกเขามาแล้วว่ามีช่วงสิบนาทีที่เกิดเรื่องประตูห้องน้ำหญิงล็อก และไอมิเป็นคนเดียวที่ติดอยู่ในนั้น แต่มันกลับไม่รายงานให้เขาทราบก่อนหน้า

เขาเพิ่งรู้วันนี้นี่เองว่าลูกน้องที่ซื่อสัตย์มาตลอด ทำงานกับเขามาตั้งหลายปี แต่พอได้ไปดูแลไอมินิสัยเสียเหมือนกันไม่มีผิด

"ผมขอโทษครับนาย ผมไม่ทราบจริงๆ ว่าคุณไอมิได้นามบัตรนี้มาจากใคร เพราะมันมีแค่เหตุการณ์ประตูห้องน้ำเปิดไม่ออกแล้วรปภ.ก็มางัด เจอคุณไอมิที่ทำธุระเสร็จเดินออกมาจากห้องน้ำคนเดียวเท่านั้นครับ"

"มึงเจอว่าไม่มีอะไรหรือเธอบอกเอง"

"..ผมเจอคุณไอมิหน้ากระจกครับ"

"แล้วที่บอกว่าทำธุระเพิ่งเสร็จ"

"คุณไอมิบอกครับ"

"หึ ฉลาดทุกเรื่อง ทำงานเก่งไปหมด แต่มาตกม้าตายเพราะมารยาผู้หญิง"

"ผมขอโทษจริงๆ ครับนาย" แซ็กรีบก้มหัวขอโทษขอโพย

"งั้นตั้งแต่วันพรุ่งนี้เป็นต้นไปมึงไม่ต้องดูแลไอมิแล้ว"

"ว่าไงนะครับ! ทำไมครับนาย?" แซ็กเหงื่อตก แต่พอเห็นเจ้านายตัวเองเงียบจึงไม่กล้าถามต่อ ก่อนจะพยักหน้าเป็นอันว่ารับทราบ หน้าที่ของเขาคงจบลงเพียงเท่านี้

"มึงกลับมาดูงานช่วยกูอย่างเก่าก็แล้วกัน ส่วนไอมิ..กูจะดูแลไอมิเอง"