ตอนที่ 7 คิวเธอ
1604 คำ
"คุณแซ็ก" ไอมิที่กำลังต้องการตัวอีกคนพอดีเรียกทัก ก็ว่าเขาหายไปไหน ที่จริงเดินลงมาจากคฤหาสน์นี่เอง
"ครับคุณไอมิ" แซ็กตอบรับยิ้มๆ ทำเหมือนว่าไม่มีเรื่องราวอะไรเกิดขึ้น
"คุณแซ็กไปไหนมาเหรอคะ เขาถามหรือเปล่า" ไอมิยอมเก็บเรื่องนามบัตรเอาไว้ก่อนแล้วถามถึงเรื่องราวว่าเราสองคนจะโดนทำโทษไหม
"ไม่นี่ครับ ผมแค่ไปรายงานตามปกติ"
"แล้วเรื่อง.."
"คุณไอมิอย่าห่วงเลยนะครับ เรื่องนั้นผมไม่ได้พูด"
"คะ?" ไอมิชะงัก ไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะยอมช่วยเธอจริงๆ
"งื้อออ..คุณแซ็ก" ไอมิเข้าไปจับแขนเขาด้วยมือทั้งสองข้าง เขย่าเบาๆ อย่างดีใจ แต่พอเห็นใบหน้าของใครบางคนเดินมาทางนี้ทำให้ไอมิค่อยๆ หุบยิ้มลงทันที
แซ็กที่รู้ตัวรีบถอยห่างทำให้มือเรียวหล่นจากแขนของเขา ก่อนจะโค้งศีรษะให้เจ้านายแล้วเดินกลับบ้าน
ไอมิทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้กำลังจะกลับเหมือนกัน ทว่าโดนเรียกตัวเอาไว้เสียก่อน
"ตามฉันมานี่หน่อย" บอกจบนาธานหันหลังให้แล้วเดินกลับเข้าบ้าน
ไอมิจำยอมเดินตามเขาไปอยากปฏิเสธไม่ได้ แล้วก็ไม่รู้จะเลี่ยงทำไมเหมือนกัน กระทั่งเดินตามเขาเข้ามาถึงในห้องนั่งเล่น
"ปิดประตูด้วย" นาธานเดินไปนั่งลงที่โซฟาหรูราคาเจ็ดหลัก ยกขาขึ้นไขว่ห้างอวดเรียวขายาว กอดอกมองเด็กสาวนิ่งๆ ทุกย่างก้าวจนกระทั่งไอมิเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้า
"ต่อไปนี้หากว่าจะไปไหนทำอะไรให้บอกฉันฉันจะพาไปเอง ไม่เว้นแต่ไปมหา'ลัยหรือเจอเพื่อนฉันจะไปส่งเธอเอง"
"ทำไมคะ" ไอมิเกิดคำถามทันที "แล้วคุณแซ็กล่ะคะ"
"งานที่บริษัทเยอะ ฉันจะให้แซ็กกลับไปช่วยงาน มัวแต่ตามเด็กสามขวบที่วันๆ สร้างแต่เรื่องเสียประโยชน์เปล่าๆ"
"ถ้าว่าไอมิเป็นเด็กสามขวบสร้างแต่เรื่องราวคุณจะอยากตามไอมิทำไมล่ะคะ" ไอมิได้ทีเอาคืน ก็ดีแต่ว่าคนอื่น
ยอกย้อนไม่เข้าท่า!
"เพราะเธอเป็นผู้หญิงของฉันพอไหม"
"แล้วแบบนี้ผู้หญิงคนอื่นๆ ของคุณจะไม่มาหาเรื่องไอมิเหรอคะ"
"ที่ผ่านมาฉันได้ยินแต่เธอสร้างเรื่องนะ"
เพราะเขามันฟังแต่ความข้างเดียวไงอยากจะตะโกนใส่หน้าจริงๆ
"เข้าใจนะ"
"แล้วไอมิไม่เข้าใจได้ด้วยเหรอคะ คุณเอาแต่ใจตัวเอง" หญิงสาวน้ำตาปริ่มน้ำที่ไม่เคยสู้เขาได้สักที
"หยุดเถียงได้แล้ว ฉันบอกคำไหนคือคำนั้น"
คราวนี้ไอมิเงียบปาก งั้นก็แล้วแต่เขาแล้วกัน อยากได้อะไร อยากทำแบบไหนบัญชามาเลย
"ค่ะ" ไอมิตอบรับสั้นๆ ก่อนจะหันหลังกลับกำลังจะเดินออกจากห้อง
"แล้วคืนนี้ฉันจะไปหา" นาธานเอ่ยขึ้นตามหลังทำให้คนตัวเล็กหยุดเดิน
"คืนนั้นก็มาแล้วนี่คะ ไม่คิดจะชดเชยให้คนที่ไอมิเอาคิวเขามาเหรอ"
"คืนนี้คิวเธอ" วันเสาร์เป็นคิวของไอมิ
ไอมิเงียบไม่ตอบโต้คราวนี้ หากเขาพูดมันคือที่สุด ก่อนเด็กสาวจะเดินออกจากห้องไป พอถึงห้องนอนไอมิจับหมอนฟาดลงกับเตียงนอนอย่างระบายความอัดอั้น เกลียดคนเจ้ากี้เจ้าการที่สุด เมื่อไหร่จะปล่อยเธอไปสักที!
ตกเย็นเป็นเวลามื้ออาหารไอมิจะออกมานั่งรออาหารที่ถูกนำมาจัดบนโต๊ะให้เธอที่หน้าบ้าน ไอมิเดินออกมานั่งกินอาหารคนเดียวอย่างเช่นทุกวัน ทว่าวันนี้ทำไมกับข้าวเยอะแปลกๆ
แต่ไม่ต้องสงสัยนานเพราะคนที่จะคลายความกระจ่างเขาเดินมานั่นแล้ว
"ฉันทานมื้อเย็นด้วย" นาธานเอ่ยจบแล้วนั่งลงที่เก้าอี้ตัวตรงข้าม ไอมิไม่ตอบเดินมานั่งลงอีกฝั่งเช่นกัน
จากนั้นคนทั้งสองลงมือทานมื้อค่ำ โดยไร้เสียงสนทนาใดๆ มากถึงสิบนาที มีเพียงเสียงช้อนกระทบจานเพียงเบาๆ เท่านั้น เป็นนาธานที่ทนไม่ไหวเอ่ยออกมาก่อน
"ไม่พอใจหรือเปล่าที่ฉันให้แซ็กกลับไปดูงานช่วยฉันเหมือนเดิม" หลังยกไวน์ขึ้นจิบเขาถึงถามออกมา
"ไอมิมีสิทธิ์ไม่พอใจด้วยเหรอคะ" ริมฝีปากเล็กถามกลับทันที
"อย่ามายอกย้อน ฉันถามก็ตอบ" เขากะว่าอยากมาคุยดีๆ แต่เห็นทีจะได้ไม่เกินสิบนาทีเพราะแบบนี้ไง
"เปล่าค่ะ ไอมิอิ่มแล้ว" หญิงสาวทำท่าจะลุกแต่กลับโดนห้าม
"เดี๋ยว แต่ฉันยังไม่อิ่ม"
"งั้นคุณทานต่อเลยค่ะเดี๋ยวไอมิไปอาบน้ำใส่ชุดนอนไม่ได้นอนรอ
"ไอมิ!" น้ำเสียงเข้มเรียกชื่ออีกคนเสียงดังลั่นเมื่อรู้สึกทนไม่ไหวแล้ว ไม่มีผู้หญิงคนไหนของเขาอวดดีและก้าวร้าวต่อเขาได้มากขนาดนี้
"ให้มาเป็นผู้หญิงของฉันดีๆ ไม่ชอบ หรืออยากกลับไปเป็นคนใช้อย่างเก่า"
"แล้วถ้าไอมิบอกว่าขอกลับไปเป็นคนใช้อย่างเก่าล่ะคะคุณจะว่ายังไง" คราวนี้ทั้งสองคนมองหน้ากัน ตาต่อตาฟันต่อฟัน ไอมิเองก็ไม่ยอมแพ้
เธอไม่เคยอยากเป็นผู้หญิงของเขาเลยสักนิด แต่เพราะสัญญาบ้าๆ เมื่อเธออายุครบสิบแปดปีบริบูรณ์ต้องจำยอมอย่างไม่มีข้อแม้
ทั้งที่เขาเองก็มีผู้หญิงอยู่ในฮาเร็มของตัวเองตั้งห้าคน เป็นคนที่เขาถูกใจแล้วเลือกมาเองทั้งนั้น
แต่กับเธอ..แค่เด็กที่แม่เลี้ยงเอามาขัดดอก วันแรกเขาจงเกลียดจงชัง แล้วทำไมวันดีคืนดีถึงอยากให้เธอเลื่อนขั้นขึ้นมาเป็นผู้หญิงของเขาด้วยไม่เข้าใจ
"เธออยากไปจากฉันนักหรือไง" นาธานถามตรงๆ เพราะทำไมถึงเอาแต่ดื้อดึงอยู่ได้
"ใช่ค่ะ ไม่มีใครอยากมาทนอยู่ในที่แบบนี้ ยกเว้นพวกผู้หญิงของคุณ!"
"แต่แม่เลี้ยงเธอติดหนี้ฉันล้านหนึ่ง จนทุกวันนี้ยังไม่ใช้สักบาทเลย"
"แม่เลี้ยงติดหนี้คุณก็ไปเอากับแม่เลี้ยงไอมิสิคะ แต่ไอมิคิดว่าสองปีที่ผ่านมาไอมิทำหน้าที่เป็นคนใช้ให้ทั้งคุณและผู้หญิงของคุณสับโขลกมันก็มากเกินพอ แถมในวันนี้คุณยังตักตวงผลประโยชน์จากตัวไอมิ ไอมิไม่มีอะไรจะให้คุณแล้ว คุณอยากได้อะไรจากไอมิอีกคะคุณนาธาน"
ประโยคสุดท้ายหญิงสาวถามด้วยน้ำเสียงตัดพ้อ ทุกวันนี้เธอไม่มีอะไรให้คิดและตัดสินใจเองได้ด้วยซ้ำ เส้นทางชีวิตอยู่ในกำมือของเขา หากอีกฝ่ายผลักเธอตกเหวก็คงตกลงไปตายอย่างเลือกไม่ได้เช่นกัน กังขังชีวิตเธอไม่พอปรารถนากักขังหัวใจเธอด้วยให้รักเขาแต่อีกฝ่ายจะไม่มีวันรักเธอ
คราวนี้นาธานเงียบ แต่เขาไม่ชอบคนที่มาต่อปากต่อคำกับเขาเสียเลย จึงแสยะยิ้มออกมา
"เธอเข้าใจคำว่าขัดดอกดีเท่าไหร่ไอมิ"
".."
"เธอเข้าใจคำว่าลดดอกต้นไม่ลดหรือเปล่า"
".."
"ขัดดอกก็คือขัดดอกไม่เกี่ยวกับต้น ถ้าเธออยากให้ต้นลดก็บอกแม่เธอไปหาเงินมา"
"งั้นไอมิจะไปหาเอง จะได้ออกไปจากสถานที่บ้าๆ นี้สักที" จากคนใจร้ายคนนี้ชอบเห็นคนอื่นเป็นของเล่น
นาธานเลิกคิ้ว "ที่ไหน ตัวแค่นี้จะไปหาที่ไหนได้ ทุกวันนี้เธอยังใช้เงินจากฉันอยู่เลย"
"งั้นคุณก็ให้ไอมิออกไปทำงานสิคะ ไอมิจะไปทำงานพาร์ทไทม์มาใช้หนี้คุณ"
"งานพาร์ทไทม์ชั่วโมงละไม่ถึงหนึ่งร้อยบาท กี่ชาติเธอจะใช้ฉันหมดถ้าไม่ขายตัว"
"งั้นคุณก็ให้ไอมิไปขายตัวสิคะจะได้หมดหนี้สักที!" หญิงสาวบอกอย่างเหลืออด
"อย่ามาอวดดี!" นาธานกัดฟันกรอด
"ไอมิพูดจริง ถ้าคุณปล่อยไอมิไป ไอมิสัญญาว่าจะหาเงินมาคืนคุณให้ได้ ไม่ว่าจะต้องแลกด้วยอะไรขอแค่ไอมิได้เป็นอิสระจากคุณไอมิจะทำ!"
เพล้ง!
แจกันใบหรูถูกขว้างใส่ผนังเมื่อนาธานกลับมาถึงห้อง ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมาเขารู้สึกว่าอดทนกับไอมิมาพอสมควรจนวันนี้รู้สึกว่าไม่ได้แล้ว
เด็กอะไรวันๆ ชอบสร้างแต่เรื่อง กินข้าวยังไม่อิ่มเขาต้องหนีมาก่อน ไม่งั้นคิดว่าเขาต้องได้ลงโทษไอมิอย่างแน่นอน
นาธานหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาก่อนจะต่อสายหาแซ็ก
(ครับนาย)
"กูมีงานให้มึงไปทำ" ก่อนที่นาธานจะถ่ายรูปนามบัตรแล้วส่งให้อีกฝ่าย
"สืบให้รู้ว่าคนในนามบัตรนี้เป็นใคร กูต้องการข้อมูลเร็วที่สุด"
(ครับ)
พอสั่งงานลูกน้องเสร็จพาตัวเองเข้าไปอาบน้ำ แล้วสุดท้ายเขาก็ต้องมายืนอยู่หน้าบ้านของเด็กแสบอยู่ดี ในเมื่อวันนี้เป็นเวรของไอมิที่ต้องดูแลเขาแล้วทำไมเขาต้องปล่อยให้เธอนอนอย่างสบายตัว คอยดูเถอะ คืนนี้จะเอาให้ร้องขอชีวิตไปเลย!
- ผู้เขียน
