“เธอต้องการอะไรบริ๊ง ดึงฉันมาที่นี่ทำไม”
โมนาถามบริ๊งขึ้นด้วยความไม่พอใจเมื่อสลัดมือออกจากบริ๊งและลันตาได้แล้ว
“ก็ลากแกมาตบสั่งสอนยังไงล่ะอีโมนา”
บริ๊งพูดกับโมนาพร้อมกับมองด้วยสายตาเกลียดชัง ส่วนโมนาก็มองบริ๊งกลับไม่ได้รู้สึกกลัวเลยแม้แต่น้อย
“หมาบ้าเข้าสิงหรอ ถึงจะมาตบคนอื่นไปทั่ว”
โมนาถามบริ๊งอย่างกวนๆ จนบริ๊งรู้สึกโกรธมากกว่าเดิม
“อย่ามาปากดีใส่ฉันอีโมนา วันนี้ฉันจะเอาเลือดออกจากปากแก แกจะได้ไม่มาปากดีใส่ฉันแบบนี้”
พูดจบบริ๊งก็เดินไปจะตบโมนาแต่กลับโดนโมนาถีบจนล้มหงายนั่งลงกับพื้น ลันตาจึงรีบมาพยุงเพื่อนทันทีด้วยความตกใจ
“กรี๊ดด อีโมนา มึงกล้าถีบกูหรอ”
บริ๊งพูดขึ้นด้วยความไม่พอใจขณะที่จับท้องตัวเองเพราะเจ็บ
“คิดว่าฉันจะโง่ให้เธอตบง่ายๆ รึไง ฉันก็มีมือมีตีนนะจ้ะ”
โมนาพูดขึ้นพร้อมกับตั้งท่าจะสู้กลับ เพราะคนอย่างเธอถึงไม่เคยมีเรื่องกับใครแต่ก็ไม่ยอมให้ใครมาร้ายตัวเองฝ่ายเดียวแน่น
