2 กังวล
1618 คำ
"โอ๊ย! ไอ้บ้าสองคนนั้น ทำเอาฉันนอนไม่หลับเลย!"
สามวันแล้วที่เขาสองคนทิ้งคำพูดแบบนั้นเอาไว้ให้เธอได้เป็นกังวล หลังจากเหตุการณ์นั้นเธอก็ไม่ได้เจอกับเขาทั้งสองคนอีกเลยแต่รับรู้ได้ว่ามีสายตาของอะไรบางอย่างกำลังจดจ้องเธออยู่ ทว่าเธอกลับไม่รู้ว่าอะไรที่จดจ้องเธอ ไม่รู้ว่าเธอคิดไปเองหรือเปล่าด้วยซ้ำ
"ทำไมต้องทิ้งคำพูดให้ฉันเป็นกังวลนะ!"
'ดื่มหนักขนาดนั้น ไม่รู้จะจำเรื่องที่เกิดขึ้นได้มั้ย'
หึ
"ไม่ต้องดื่มหนักก็จำได้โว้ย" ก็แซ่บขนาดที่มิจิ๊ของเธอแสบได้เลยนี่!
เอาล่ะเอวาเธอต้องใจเย็นกว่านี้ เอวามุ่งมั่นใหม่เขาอาจจะแค่หยอกเล่นก็เท่านั้นเอง ช่างมันไม่มีอะไรหรอก ไม่ยอมรับก็พอแล้วไม่ใช่หรือไง
เธอเดินเข้ามหาวิทยาลัยด้วยความมั่นใจ และวันนี้เธอคงไม่ต้องเจอสองคนนั้นนะ ปกติแล้วเธอจะไปนั่งกับเพื่อนข้างล่างก่อนที่จะขึ้นมาบนห้องเรียนพร้อม ๆ กันแต่ตอนนี้ไม่ได้แล้ว นั่งข้างล่างแล้วอันตราย
"พี่ลีโอคะ หนูขอไลน์ไม่ได้เหรอคะ"
"ขอบคุณครับ แต่พี่ไม่สะดวกจริง ๆ" หึ ไอ้เจ้าชู้ อย่าได้ริอ่านมายุ่งกับเธอเลย!
"เสียดายจัง วันนี้หนูจัดปาร์ตี้ด้วย อยากให้พี่มาสนุกกัน" หญิงสาวร่างบางยืนบิดเล็กน้อยให้พอสวยงาม พร้อมกับใช้นิ้วชี้ไล้จากแผงอกแกร่งลงมาที่หน้าท้องแกร่ง มือหนารีบจับหมับเข้าที่ข้อมือเรียวห้ามปรามเธอเอาไว้
"ฉันไม่ค่อยชอบให้ใครมาแตะตัว"
"แหม ทีเมื่อก่อน..."
ขณะที่กำลังยืนรอลิฟต์เพื่อขึ้นชั้นบนใบหูก็ได้ยินเสียงสองหนุ่มสาวพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน ทว่ามีบางคนเดินมารอลิฟต์พร้อมกันกับเธอ
ติ๊ง~
ประตูลิฟต์เปิดออกเอวาเดินเข้าไปในลิฟต์พร้อมกับใครคนนั้นที่เธอไม่ทันได้มองว่าเป็นใคร เธอกดชั้นเจ็ด แต่คนนั้นไม่ยอมกดลิฟต์
"ชั้นไหนคะ"
"..." คิ้วบางขมวดยุ่งเมื่อไม่ได้ยินเสียงตอบกลับมาเธอจึงหันไปมองหน้าคนที่เข้ามาแล้วไม่ยอมพูดยอมจา
"ชั้น...!"
"ชั้นเจ็ด" เจอเจ้ากรรมนายเวรจนได้!
เธอยืนนิ่งราวกับถูกแช่แข็งจนไม่สามารถก้าวขาออกไปทางไหนได้ มือเรียวเหยียดกำแน่นรับรู้ได้ว่าใครคนนั้นกำลังค่อย ๆ ขยับมายืนซ้อนข้างหลังเธอ
โรคจิตชัด ๆ
บรรยากาศภายในลิฟต์เงียบกริบไม่มีเสียงใดเล็ดรอดออกมา เมื่อประตูลิฟต์เปิดออกที่ชั้นอื่น อาชาก็ยื่นมือไปกดปิดประตูทันที ใครก็เข้ามาไม่ได้ทั้งนั้น หรือใครก้าวขาเข้ามาก็จะเจอกับสายตาดุดันของคนตัวสูงที่ยืนซ้อนเธออยู่ด้านหลัง
"พี่อาชา ขยับไปหน่อยได้มั้ยคะ" เบียดอยู่ได้แทบจะสิงอยู่แล้ว เบียดจนเธอได้กลิ่นน้ำหอมเจือกลิ่นบุหรี่ของเขา และไอความร้อนที่แผ่ออกมาจนเธอรู้สึกได้ เธอขยับเดินหน้ามาจนถึงแผงควบคุมเพื่อไม่ให้รู้สึกอึดอัดเกินไป
"คืนนั้น..."
ติ๊ง~
"อะ เอวาไปนะคะ" ถึงสวรรค์ชั้นเจ็ดพอดีเลย
เอวาเดินออกมาจากลิฟต์ทิ้งกลิ่นหอมอ่อน ๆ เอาไว้ให้คนที่ยังยืนอยู่ในลิฟต์ได้สูดดม อาชากดปิดลิฟต์แล้วกดลงมาที่ชั้นหนึ่งแทนเมื่อประตูลิฟต์เปิดออกก็เจอกับลีโอทำหน้าตาบูดบึ้งต้อนรับเขา
"ไปไหนมา"
"..."
"ไอ้อาชา มึงหนีไปทำคะแนนก่อนเหรอ" อาชาทำทีราวกับว่าไม่ได้ยินเสียงที่ลีโอพูด ก่อนจะเดินตรงไปยังร้านกาแฟที่อยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลจากตึกคณะเท่าไหร่ เขามักเป็นอย่างนี้อยู่แล้ว แต่เขากับลีโอก็รู้ใจกันเป็นอย่างดี
อันที่จริงแล้วเขากับลีโอถึงแม้จะรู้ใจกันแต่ก็ไม่เคยมีผู้หญิงคนเดียวกันเลยสักครั้ง เดิมทีพวกเขาไม่อยากให้ความสัมพันธ์ฉันท์เพื่อนของเขากับลีโอจบลง แต่อาจจะเป็นเพราะความคึกคะนองในคราวแรกที่ทำให้เขากับลีโอลองทรีซั่มกับผู้หญิงคนหนึ่ง ซึ่งแน่นอนว่าพวกเขาไม่ได้บังคับเธอ เขาทั้งสองคนไม่มีรสนิยมที่มีเซ็กซ์กับผู้หญิงที่ไม่ยินยอม อีกทั้งในครั้งนั้นพวกเขายินยอมพร้อมใจกันทั้งสามคน โดยที่เธอเป็นฝ่ายเริ่มก่อนด้วยซ้ำ
'พี่สองคน เคยมีเซ็กซ์พร้อมกันมั้ยคะ'
เขายังจดจำใบหน้าหวานแดงเรื่อด้วยฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ได้เป็นอย่างดี
'มีสติมั้ยเนี่ย' ลีโอเป็นคนถาม แต่แล้วเอวาก็รั้งท้ายทอยของอาชาลงมาแล้วเป็นฝ่ายเขย่งปลายเท้าขึ้นเพื่อรับจูบของเขา ส่วนมือของเธอเริ่มจากลูบไล้เม็ดเชอรี่ของลีโอลากลงมาอย่างเชื่องช้าแล้วล้วงเข้าไปในกางเกงของลีโล เธอใช้มือนุ่มลูบ 'มัน' เล่นอย่างแผ่วเบาขณะที่ปากยังจูบกับอาชาอย่างเร่าร้อน
'เอวาไม่เคยเลย'
'พี่สองคนอยากลองดูมั้ย' เมื่อพูดจบเธอก็เอี้ยวตัวไปเพียงเล็กน้อยแล้วจูบเบา ๆ ที่ลำคอของลีโอ นั่นเป็นครั้งแรกที่พวกเขาลองมีเซ็กซ์กันสามคนซึ่งมันก็...
ไม่ได้แย่...
แถมยัง รู้สึกดีอีกด้วย
เดิมทีเขากับลีโอก็เพียงแค่อยากลอง แต่เมื่อได้ลองกลับทำให้เขากับลีโอลืมไม่ลง
"ไอ้อาชา"
"อะไร" อาชาตอบกลับด้วยน้ำเสียงติดรำคาญ ก่อนจะเดินช้าลงเพื่อให้ลีโอตามเขาได้ทัน
"กูจะเตือนมึง" อาชาเลื่อนสายตามองลีโอ
"อะไร"
"ถ้ามึงคิดจะยุ่งกับเอวาอีก มึงต้องเลิกมั่ว" คำเตือนของเขาเป็นการบอกลีโอว่า เขาจะสานต่อกับเอวาอย่างแน่นอน เพราะอาชาเป็นคนรักความสะอาดเดิมทีเขาไม่ชอบใช้อะไรร่วมกับใคร ของทุกอย่างของเขาล้วนเป็นของส่วนตัวทั้งสิ้น
"กูไม่ได้ยุ่งกับใครเลย"
"อืม ถ้ากูรู้ว่ามึงยังไม่เลิกสันดานเดิม กูจะทำให้เอวาเกลียดมึง" ลีโอเป็นคนที่ง่าย ๆ อะไรก็ได้ เฟรนลี่ตัวพ่อ แถมยังเฟรนลี่เกินไปเสียด้วยซ้ำ ลีโอรู้ดี ปกติแล้วอาชาจะไม่ยุ่งเรื่องของเขา แต่สิ่งที่อาชาพูดมามันทำให้เขามั่นใจเพิ่มขึ้นไปอีกว่า หากเขาจะร่วมเข้ามาในความสัมพันธ์นี้เขาต้องไม่ทำอะไรแบบนี้อีก
"เออ กูรู้ กูก็ไม่ได้ทำตั้งนานแล้ว ไม่ได้ยุ่งกับใครก่อนเอากับน้องอีก"
"อืม" สองหนุ่มเดินเข้าไปในร้านกาแฟ เมื่อเดินเข้าไปถึงก็ได้ยินเสียงเล็กดั่งนกแก้วนกขุนทอง
"แกเอาไรนะ"
(เอาคาปูชิโน่ หวาน 25 พอ เดี๋ยวอ้วน เดี๋ยวไปเที่ยวแล้วไม่แซ่บ) ไปเที่ยว? ไม่แซ่บ?
สองหนุ่มที่เพิ่งเดินเข้ามาหันมองหน้ากันพลางทบทวนคำพูดของเธอที่เขาได้ยิน นั่นเป็นเสียงของเอวาแน่พวกเขามั่นใจเพราะเคยได้ยินมันมาทั้งคืนแล้ว
"โอเคได้"
(เออ พลอย ฝากบอกพี่เจ้าของร้านหน่อยสิ ว่าเอวาคิดถึง) พลอยนภัสเบะปากอย่างหมั่นไส้ ก่อนจะตอบเอวากลับไป
"ให้มันน้อย ๆ หน่อยเอวา แค่นี้หนุ่ม ๆ ก็วิ่งตามเป็นหางว่าวแล้ว"
(เออน่า ถ้าแกพูด แกจะได้กินกาแฟฟรีนะ แค่นี้ละ อยากเสียเงินก็ตามใจ) สายถูกตัดไปแล้วพลอยนภัสก็เก็บโทรศัพท์มือถือของเธอลงกระเป๋า เมื่อเงยหน้าขึ้นมาก็เจอเข้ากับเพื่อนของแฟน เธอฉีกยิ้มกว้างอย่างไม่รู้เรื่องราว
"อ้าวพี่อาชา พี่ลีโอ มาซื้อกาแฟเหรอคะ"
"ครับน้องพลอย เราก็มาซื้อกาแฟเหรอ"
"ค่ะ ยัยเอวาสิคะ ไม่รู้ไปเจอผีที่ไหนหลอกมา ถึงบอกให้พลอยซื้อกาแฟให้หน่อย กลัวลงมาเจอผี"
ผี?
"งั้นเดี๋ยวพลอยขอรับใช้คุณหนูเอวาก่อนนะคะ" อาชาพยักหน้าให้ เขาเดินไปยืนไม่ไกลจากพลอยนภัสมากนักเพื่อฟังว่าพลอยนภัสจะสั่งยังไง
"พี่เจ้าของร้านคะ เอวาฝากมาบอกว่าคิดถึงค่ะ"
"น้องเอวาคนสวยเหรอครับ งั้นผมฝากกาแฟให้น้องหน่อยนะครับ บอกน้องว่าผมรอวันที่จะได้ไปเที่ยวกับน้องอยู่นะครับ"
หึ รอวันไปเที่ยวด้วย!
ฝันไปเถอะมึง
ลีโอเดินแทรกเข้าไปแล้วสั่งกาแฟของตัวเองกับอาชา จากนั้นก็แบมือมาตรงหน้าของอาชา แน่นอนว่าอาชาวางเงินลงไปที่มือของลีโอ
"ลาเต้หนึ่ง แบล็กคอฟฟี่หนึ่ง คิดเงินรวมกับคาปูของน้องเอวาเลย" ลีโอสั่งกาแฟด้วยท่าทางยียวน
เจ้าของร้านชะงักเงยหน้าขึ้นมองสองหนุ่มที่ทำทีราวกับเป็นเจ้าข้าวเจ้าของ ของคนที่เขารู้สึกดีด้วย ไม่ใช่เพียงแค่เขาแต่เพื่อนสาวคนที่มาสั่งกาแฟให้ยังเหวอเลย
"แล้วของน้องพลอยละ สั่งสิเดี๋ยวพี่เลี้ยง" อ๋อ เขาคงเลี้ยงคนที่รู้จักอยู่แล้วล่ะมั้ง
"ของพลอยเอาโกโก้ร้อนค่ะ"
"ผมคิดแค่ของคุณพลอย แล้วก็คุณสองคนแล้วกันครับ ส่วนของน้องเอวาผมไม่คิดเงิน เดี๋ยวผมไปคุยกับน้องเอง"
"คิดเงินเลย" น้ำเสียงนิ่งเรียบของอาชาทำให้เจ้าของร้านถึงกับงงไปเลยทีเดียว แต่ก็ช่างเถอะ คิดก็คิด!
- ผู้เขียน
