1 ระแวง
1570 คำ
มหาวิทยาลัย S
ผ่านไปสองวันแล้วเอวาอยู่อย่างสงบในช่วงวันหยุดสองวันเธอชอปปิงไม่เว้นแต่ละวัน เพราะคุณพ่อของเธอไม่ว่าง ส่วนคุณแม่ของเธอ... ไม่เอาไม่พูดถึงดีกว่าเธอรู้แต่ว่าเธอจะไม่มีวันเป็นอย่างแม่ของเธอเด็ดขาด และเมื่อวันหยุดที่แสนสงบสุขผ่านพ้นไป เอวาถึงคราวที่ต้องไปเรียนหนังสือแล้ว
เธอเดินเข้ามหาวิทยาลัยอย่างหวาดระแวง กลัวว่าจะเจอกับสองหนุ่มที่เธอฟาดไป แต่จะว่าไปแล้วเธอก็อดชื่นชมตัวเองไม่ได้เลยจริง ๆ นะ เพราะว่าเธอไม่คาดคิดจริง ๆ ว่าเธอจะสามารถฟาดชายหนุ่มได้ถึงสองคนในครั้งเดียว ตอนที่รู้ตัวเธอเองก็แทบช็อคเหมือนกัน
เธอนี่เก่งทีเดียว
น่านับถือจริง ๆ
"เอวา" ร่างบางสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงนุ่มดังมาจากทางด้านหลัง เธอไม่อยากหันไปเลยแต่ว่าเสียงนั้นก็เอ่ยเรียกชื่อของเธออีกครั้ง
"เอวา" เอาน่า เขาไม่รู้หรอก ว่าเป็นเธอ เขาเมานี่เนอะ เธอแค่ทำตัวให้เป็นปกติก็พอ หญิงสาวหมุนตัวไปแสร้งทำว่าทุกอย่างเป็นปกติไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้นทั้งนั้น
"อะ อาจารย์!" ตกใจหมดเลย ที่แท้ก็อาจารย์สุรชัยนี่เอง
"สวัสดีค่ะอาจารย์"
"เป็นอะไรของเธอ ครูเรียกตั้งนานกว่าจะหัน"
"หนูไม่ได้ยินค่ะ" เธอโกหกคำโตออกไป แต่เธอก็รู้ว่าอาจารย์สุรชัยเองก็คงรู้ว่าเธอโกหก
"ที่จริงเอวาไม่แน่ใจค่ะว่าใช่เสียงเรียกเอวารึเปล่า" คำนี้ น่าจะพอฟังขึ้นอยู่นะ
"อาจารย์มีอะไรรึเปล่าคะ" รีบเปลี่ยนเรื่องดีกว่า
"อ่อ ครูจะวานให้เธอช่วยยกรายงานให้หน่อยได้มั้ย"
"ได้ค่ะ" เห็นเธอแบบนึ้ แต่เธอก็เป็นคนมีน้ำใจใช้ได้เลยนะ
เอวาเดินไปช่วยอาจารย์สุรชัยที่รถเธอหอบเอารายงานของนักศึกษาทั้งระดับชั้น และเดินไปที่ห้องพักอาจารย์ซึ่งอาจารย์สุรชัยแจ้งเธอว่าเขาต้องไปพบกับอาจารย์ใหญ่ก่อน เป็นเหตุให้เขาต้องขอความช่วยเหลือจากเธอ
"อีกสามชั้น"
เธอแบกเอกสารกองสูงเกือบท้วมศีรษะ ขณะที่เดินอย่างยากลำบากเพราะกระโปรงสั้นเหนือเข่าแค่เลยของสงวนลงมาเพียงแค่คืบครึ่ง เสื้อนักศึกษาก็ต้องใส่อย่างประหยัดจนมันฟิตรัดช่วงอกสวยจนแน่น และด้วยอากาศประเทศไทยในตอนนี้ร้อนจนนักศึกษาต้อง D.I.Y คอเสื้อให้เว้าลึกขึ้น ส่งผลให้การเดินของเธอมันลำบากแสนเข็ญ
หมับ!
"ขอโทษค่ะ ขอทาง..." พี่อาชา!
ขณะที่กำลังเดินอย่างตั้งใจมือของอาชาก็มาช่วยประคองกองเอกสาร ใบหน้าหล่อที่แม้แต่นิ่งก็ยังหล่อออร่าออกราวกับนักแสดงแถวหน้า ยิ่งทำให้หัวใจดวงน้อยเต้นแรงถี่ ๆ พลางนึกไปถึงเรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้นมา ใบหน้าสวยหวานก็ร้อนผ่าวทันที
"ช่วย" อาชาเอ่ยออกมาเสียงนิ่งเรียบ
"มะ ไม่ต้องค่ะ เอวาเดินจะถึงห้องพักอาจารย์แล้ว"
หวังว่าเขาจะไม่รู้นะว่าผู้หญิงคืนนั้นเป็นเธอ เฮ้อ... ไปบนบานที่ไหนดี เขาต้องไม่รู้ว่าผู้หญิงคืนนั้นเป็นเธอแน่แม้ก่อนที่ภาพจะตัดเธอจำได้ว่าเธอดื่มกับเขาทั้งสองคนจนจำความไม่ได้เลยก็ตาม แต่พอมาคิด ๆ ดูแล้วเขาในตอนนี้ก็เหมือนกับคนที่ไม่รู้เรื่องจริง ๆ นั่นแหละ
"ไม่เป็นไรครับ มันหนัก" เหวอ! โผล่มาจากไหนอีกคนเนี่ย!
"พะ พี่ลีโอ!"
"ครับ พี่เห็นเอวาตัวเล็กนิดเดียวคงถือรายงานสูงจนเกือบมิดหัวไม่ได้ แต่พี่สองคนช่วยได้ครับ" อยู่ ๆ ก็มีน้ำใจขึ้นมาเลยนะ!
"ไม่เป็นไรจริง ๆ ค่ะ เอวา... อ๊าย!" หัดฟังมั่งได้ไหมเนี่ย!
"ช่วย" อาชาแย่งกองรายงานไปถือเอง ส่วนลีโอก็ช่วยด้วยส่วนหนึ่งแต่ก็เอาไปไม่หมดยังเหลือให้เอวาได้ถืออีกสองสามเล่ม เพราะถ้าแย่งเอาไปถือเองทั้งหมดมีหวังเธอคงหนีเขาสองคนไปก่อนแน่
ทั้งสามคนเดินตรงไปที่ห้องพักอาจารย์ด้วยบรรยากาศที่ค่อนข้างกระอักกระอ่วนเมื่อถึงแล้วก็วางกองรายงานเอาไว้ที่โต๊ะของอาจารย์สุรชัย
"ขอบคุณนะคะ เอวาไปก่อนนะ" เผ่นก่อนละ ใครจะอยู่กัน
"มึงว่า เราสองคนโดนฟันแล้วทิ้งปะวะ"
"..." อาชาไม่ได้ตอบคำถามแต่กลับยืนมองหญิงสาววิ่งดุ๊ก ๆ จนไกลออกไปก่อนจะกดยิ้มร้ายกาจแล้วชูอะไรบางอย่างให้ลีโอดู
"กระเป๋าสะพายน้อง! มึงนี่มันมือเบาฉิบหาย อดีตเคยเป็นโจรเหรอวะ"
"กูมีสมอง" พูดแล้วเดินทิ้งลีโอออกมา ก่อนจะพาดกระเป๋าของเอวาเอาไว้ที่บ่าแกร่งแล้วเดินอย่างอารมณ์ดี ขณะที่ลีโอก็ส่ายหัวไปยิ้มไปแล้ววิ่งตามอาชาออกไป
"โอ๊ย! หลอกหลอนเก่ง ถ้าใครรู้ว่าคืนเดียวฉันควบสอง ฉันจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน" เอวาพิงตัวเองกับกำแพงกั้นห้องระหว่างห้องของเธอกับห้องข้าง ๆ พลางใช้มือเรียวสัมผัสที่หน้าอกข้างซ้ายรับรู้ถึงอัตราการเต้นอย่างรุนแรง เมื่อเธอพักจนหายเหนื่อยแล้วก็เดินกลับไปนั่งในที่นั่งของตัวเองแล้วควานหากระเป๋าสะพายข้างเพราะจะมาเติมหน้าเติมปาก
"กระเป๋า! กระเป๋าฉันหายไปไหนเนี่ย"
หญิงสาวคลำหากระเป๋าตัวเองอย่างไรก็ไม่เจอ เธอพลางนึกไปเรื่อย ๆ ว่ากระเป๋าเธอไปไหน ตอนที่เอารายงานให้อาจารย์สุรชัยก็ยังมีกระเป๋าอยู่ไม่ใช่เหรอ แล้วมันหายไปตอน...
"สองเปรตนั่น!" ต้องใช่แน่ ๆ สองคนที่เธอไม่อยากเจอมากที่สุด แต่ทำไมเธอถึงต้องมาข้องเกี่ยวกับคนอย่างนี้ด้วยนะ
"ต้องกลับไปหาสินะ"
ในนั้นมีของสำคัญของเธออยู่ไม่ว่าจะเป็น โทรศัพท์มือถือ กระเป๋าสตางค์ เครื่องสำอางค์ และถุงยางอนามัยเธอมีเอาไว้เผื่อเหตุฉุกเฉิน พ่อเธอสอนไว้ว่าเป็นผู้หญิงก็สามารถพกถุงยางอนามัยได้ และเพื่อความปลอดภัยเธอจึงพกมันไว้เสมอเลย
หญิงสาวยกนาฬิกาข้อมือดูเวลายังไม่ถึงเวลาอาจารย์จะมา และเพื่อนร่วมห้องก็มาเพียงแค่ไม่กี่คนเอง
เอาวะ!
"มึงว่าน้องจะมาปะ"
"มาดิ" อาชาตอบลีโอกลับไปก่อนจะเดินไปนั่งใต้ต้นไม้ใหญ่หน้าตึกคณะที่พวกเขาเรียนอยู่พลางสะพายกระเป๋าใบเล็กของเธอเอาไว้ที่บ่าแกร่ง และสูบบุหรี่ไปด้วย
"มาแล้ว" เดินมาอย่างรีบร้อนเชียว สองหนุ่มจ้องมองไปตามทางที่เห็นคนตัวเล็กพยายามเดินมาหาพวกเขาด้วยท่าทางรีบร้อน
ตึก ตึก ตึก
"พี่คะ" ทำไมนิ่ง ทำราวกับไม่รู้จักเธออย่างนั้นแหละ
"พี่สองคนคะ"
"อ้าว น้องเอวาเรียกพี่สองคนเหรอครับ"
"ค่ะ แฮก!" ท่าทางที่เหนื่อยหอบของเธอ มันทำให้เขาทั้งคู่อดไม่ได้ที่จะกลืนน้ำลายเพราะภาพในสมองของเขาทั้งคู่มันมีความทรงจำของค่ำคืนนั้น
ตอนที่เธอโยกอยู่บนตัวของพวกเขาพลางแสดงอาการเหนื่อยหอบ และเสียงครางหวานอย่างทุกข์ทรมานแต่ก็แสนสุขอยู่ ๆ มือหนาก็รู้สึกราวกับว่ากำลังลูบไล้ร่างบางของคนตัวเล็กไปทั่วทั้งตัว
"นั่น กระเป๋าของเอวาค่ะ"
อาชาทำท่าทีเหมือนไม่รู้เรื่องพลางชี้ไปที่กระเป๋าสีดำใบเล็กที่ตัวเองสะพายบ่าเอาไว้
"ใช่ค่ะ ของเอวา"
"เหรอ งั้นก็เข้ามาเอาสิ" สายตาของสองหนุ่มดูก็รู้ว่าอยากจะใกล้ชิดเธอ ทำยังไงดีเขาต้องรู้แล้วแน่ ๆ เลยว่าผู้หญิงคืนนั้นเป็นเธอ
ไม่สิ
แค่ไม่ยอมรับก็เท่ากับว่าไม่ได้ทำ อีกอย่างไม่มีหลักฐานเสียหน่อย
"ส่งมาให้เอวาไม่ได้เหรอคะ"
"มาเอา" ดุเธอ นี่เป็นครั้งแรกเลยนะที่เธอถูกผู้ชายแปลกหน้าแถมเคยนอนด้วยกันแค่ครั้งเดียวดุแบบนี้ ปกติคนที่จะดุเธอได้มีเพียงแค่คุณพ่อเท่านั้น
เอวาเดินเข้าไปใกล้สองชายหนุ่มซึ่งอาชาถือกระเป๋าของเธอไว้ ส่วนลีโอนั่งข้างอาชา และจ้องเธออย่างไม่วางตา
"คืนนั้น..." เอวารีบถอยกรูดทันทีที่ได้ยินเสียงของลีโอพูดในตอนที่เธอเดินเข้าไปใกล้จะถึงตัวของอาชาอยู่แล้ว เธอจ้องหน้าทั้งของอาชา และลีโอ
คืนนั้นอะไร คืนนั้นไม่มีอะไรทั้งนั้น!
"คืนนั้นอะไรคะ ไม่มีอะไรทั้งนั้นค่ะ เราไม่เคยทำอะไรกันเลยค่ะ" เธอต้องรีบปฎิเสธออกไปก่อนที่พวกเขาจะรู้ตัว เธอจำได้ว่าตอนที่เธอเดินออกมาเขาทั้งคู่ก็หลับไม่รู้้เรื่องไม่ใช่หรือไง!
"พี่แค่จะบอกว่า คืนนั้นเอวาดื่มโหดมากเลย" อ๋อ เรื่องดื่มเหล้านี่เอง
"ดื่มหนักขนาดนั้น ไม่รู้จะจำเรื่องที่เกิดขึ้นได้มั้ย"
- ผู้เขียน
