ร่างเล็กถูกจับโยนลงบนเตียงโครมใหญ่ ไม่มีแม้แต่เสี้ยวเศษความปรานีมอบให้เลย
หญิงสาวเจ็บจนต้องนิ่วหน้า แต่ก็จำต้องรีบลนลานลุกขึ้นนั่ง ในขณะที่เพเรอคลิสยืนเท้าสะเอวจ้องมองด้วยสายตาแข็งกระด้างน่าสะพรึงกลัว
“ดิฉัน... จะกลับห้องค่ะ”
หล่อนตวัดขาลงจากเตียง และจะวิ่งหนี แต่แขนถูกกระชากเอาไว้ และเหวี่ยงกลับไปล้มลงบนที่นอนเหมือนเดิม
“ยังกลับไม่ได้ เราต้องคุยกันให้รู้เรื่อง”
“แต่ดิฉันไม่มีอะไรจะคุยกับคนเผด็จการอย่างคุณชายใหญ่หรอกค่ะ โอ๊ย...”
หญิงสาวอุทานเบาๆ เพราะเจ็บที่ต้นแขน เมื่อถูกสองมือใหญ่ขยุ้มอย่างไม่ปรานี เพื่อกระชากให้ลุกขึ้นมาเผชิญหน้า
“เดี๋ยวนี้ปากดีจังนะ หรือว่าเจอที่หมายใหม่แล้วล่ะ”
“ดิฉันไม่รู้หรอกนะคะว่าคุณชายใหญ่หมายถึงอะไร แต่กรุณาปล่อยดิฉันเถอะค่ะ”
แสนดีพยายามเข้มแข็ง แต่ก็ทำได้ไม่ดีเลย เพราะหล่อนสั่นเทาตั้งแต่ริมฝีปากจนถึงฝ่าเท้า
“ปล่อย... ปล่อยเถอะค่ะ”
ดวงตาคมกริบหรี่แ
