สามวันต่อมา แผลที่เท้าของแสนดีเกือบจะหายสนิท หญิงสาวไม่ได้เดินกระโผลกกระเผลกอีกแล้ว
“แซนดี้”
เดลล่ากระโจนมาขวางหน้าเอาไว้ ทำให้แสนดีตกใจ
“เดลล่าน่ะ ทำฉันตกใจหมดเลย”
“ทำเป็นขวัญอ่อนไปได้ ว่าแต่เดินใจลอยคิดถึงใครอยู่ยะ” เดลล่าชะโงกหน้าเข้ามาใกล้ มองอย่างจับผิด
“เปล่าสักหน่อย ฉันไม่ได้คิดถึงใคร”
“โกหก แก้มแดงระเรื่อแบบนี้ คิดถึงคุณชายใหญ่ล่ะสิท่า”
แสนดีรีบยกมือแตะปากเพื่อน พูดออกมาด้วยความไม่สบายใจ “เดลล่าอย่าเอ็ดไปสิ เดี๋ยวใครมาได้ยินเข้าหรอก”
เดลล่าหันไปแลซ้ายมองขวาก่อนจะหัวเราะร่วนเมื่อไม่เห็นเงาของใครสักคน
“ไม่มีใครอยู่แถวนี้สักหน่อย”
“ถึงไม่มีใครอยู่ตรงนี้ ฉันก็ไม่อยากให้เธอพูดนี่น่า ต่อไปถ้ามีเรื่องอะไรอีก ฉันจะไม่บอกให้เธอรู้แล้วนะเดลล่า”
“โอ๋ๆ ไม่งอนนะแซนดี้คนงาม ฉันจะไม่พูดแล้วก็ได้” เดลล่าอ่อนลงเพราะกลัวว่าเพื่อนจะโกรธจริงจัง แต่คนอย่างแสนดีโกรธใครเป็นที่ไหนกันล่ะ
“รับป
