“นั่นแกไปทำอะไรมาน่ะ เท้าเป็นอะไร”
เมื่อแสนดีเดินกระโผลกกระเผลกกลับมายังห้องครัวที่มารดารออยู่ก็ถูกไถ่ถามทันที
“คือ... แซนดี้เหยียบแก้วแตกมาน่ะแม่ แต่ไม่เป็นอะไรมากหรอกค่ะ แผลนิดเดียว”
“แกซุ่มซ่ามอีกแล้วใช่ไหมเนี่ย”
“คือ...”
โสภาถอนใจยาวเหยียด มองหน้าลูกสาวอย่างโมโห “แกนี่มันไม่เคยได้ดั่งใจข้าเลยนะนังแซนดี้”
“แซนดี้ขอโทษค่ะ แม่”
โสภากระแทกลมหายใจออกมาแรงๆ ก่อนจะหันไปหยิบแก้วนมที่วางรออยู่ไปเททิ้ง
“แม่เทนมทิ้งทำไมคะ ของคุณชายใหญ่ไม่ใช่เหรอคะ”
“ใช่”
“แล้วแม่เททิ้งทำไมล่ะคะ”
โสภาเดินกลับมาจ้องหน้าลูกสาว ก่อนจะใช้นิ้วชี้จิ้มหน้าผากของแสนดีแรงๆ
“ก็เพราะแกมาเจ็บเท้าเอาตอนนี้น่ะสิ”
แสนดีไม่เข้าใจที่แม่พูด แต่ก็ไม่กล้าเอ่ยถาม
“แม่มีอะไรจะให้แซนดี้ช่วยอีกหรือเปล่าคะ”
“ไม่มี กลับไปห้องได้แล้ว และรีบรักษาแผลให้หายเร็วๆ ล่ะ เพราะข้ามีงานรอให้แกทำอยู่”
“ค่ะแม่ งั้นฉันขอตัวไปนะคะ”
โสภ
