ตอนที่ 10
1008 คำ
เดลล่าเดินออกมาจากห้องทำงานของเพเรอคลิสด้วยท่าทางสบายอกสบายใจ
“ไหนว่าคุณชายใหญ่อยู่ในห้องทำงานไงเล่า ไม่เห็นเจอเลย”
หญิงสาวพึมพำแผ่วเบา ขณะเดินไปตามทางเพื่อจะตรงไปยังบันไดที่อยู่ใจกลางของคฤหาสน์หลังงาม แต่สายตาก็มองเห็นแผ่นหลังคุ้นตาของใครบางคนหายวับเข้าไปในห้องนอนของเพเรอคลิสเสียก่อน
“นั่นมันแซนดี้นี่”
เดลล่าเบิกตากว้างเมื่อนึกขึ้นได้ว่า หากเพเรอคลิสไม่ได้อยู่ในห้องทำงานก็คงจะอยู่ในห้องนอน
“ตายแล้ว ยายแซนดี้ แจ็คพ็อตแตกอีกแล้ว”
สีหน้าของเดลล่าซีดเผือดจะเรียกเพื่อนก็ไม่ทันเสียแล้ว เพราะประตูห้องนอนของเพเรอคลิสถูกปิดลงเสียก่อน และแน่นอนว่าหล่อนไม่มีความกล้าพอที่จะเปิดเข้าไป
“ทำไมแกซวยอย่างนี้ แซนดี้เอ๋ย” คนพูดยกมือขึ้นปิดหน้า ก่อนจะเดินขาสั่นจากไป
%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%
นี่คือครั้งที่สองที่หล่อนมีโอกาสเหยียบย่างเข้ามาในอาณาจักรส่วนตัวของเพเรอคลิส ครั้งแรกเมื่อหลายปีที่ผ่านมา ก่อนที่หล่อนจะถูกสั่งห้ามไม่ให้เข้ามาที่นี่อีก แม้ว่าจะมาทำความสะอาดก็ตาม
หญิงสาวถอนใจแผ่วเบา มือเล็กประคองเสื้อของเพเรอคลิสเอาไว้อย่างทะนุถนอม เสื้อที่เขาคลุมลงบนกายเปียกชุ่มให้กับหล่อน ในที่สุดก็เผลอยิ้มออกมาจนได้
ไม่ว่าจะผ่านไปนานสักกี่ปี ไม่ว่าเพเรอคลิสจะเหี้ยมเกรียม และใจร้ายกับหล่อนมากแค่ไหน แต่ความรู้สึกดีๆ ที่เกิดขึ้นในดวงใจสาวมันไม่เคยลดน้อยลงเลย หล่อนยังคงรัก... รักเพเรอคลิส ซาเวลลาสไม่เปลี่ยนแปลง แม้จะรู้ตัวดีว่ามีสิทธิ์แค่แอบรักเท่านั้นก็ตาม
ร่างอรชรในชุดฟอร์มสีฟ้ากระจ่างซึ่งเป็นชุดที่สาวใช้ทุกคนใน ดาร์กอน คาสเทลโลสวมใส่ขยับเข้าไปใกล้เตียงนอนซุปเปอร์คิงไซส์ของ เพเรอคลิส นิ้วเรียวแตะลงบนผ้าสีน้ำเงินเข้มแผ่วเบา ฉับพลันจินตนาการหวามก็บังเกิดขึ้นในหัวอย่างไร้การฉุดรั้ง
ภาพสองร่างที่กอดรัดกันบนเตียง ภาพที่เพเรอคลิสทาบทับอยู่บนร่างกายของหล่อน และทำให้หล่อนเป็นของเขาอย่างสมบูรณ์
“ไม่...”
ศีรษะทุยสวยที่เส้นผมถูกขมวดเป็นปมอยู่ด้านบนและมีเน็ตคลุมทับอีกชั้นส่ายสะบัดแรงๆ ดวงหน้างดงามแดงระเรื่อจนคล้ายกับผิวของผลลูกตำลึงสุก
นี่หล่อนคิดบ้าๆ แบบนั้นได้ยังไงกัน เพเรอคลิสไม่มีทาง... เขาไม่มีทางมองหล่อนแบบนั้นด้วยซ้ำ
แสนดีกัดฟันละสายตาจากเตียงนอนกว้างเมื่อจะมุ่งหน้าไปยังประตูไม้ที่กั้นห้องแต่งตัวเอาไว้ แต่แล้วเท้าบอบบางก็ต้องชะงักงัน เมื่อหันมาเห็นเจ้าของห้องหนุ่มหล่อ ยืนกอดอกจ้องมองมาเขม็ง
“คุณ... คุณชายใหญ่!”
ดวงตาคมกริบสีน้ำเงินเข้มตอนนี้กลายเป็นสีมืดดำ ริมฝีปากหยักสวยสีสดของเขาแย้มและยกขึ้นเป็นรอยยิ้มหยัน เขาตรึงหล่อนให้หยุดนิ่งด้วยอำนาจอำมหิต หล่อนปากคอสั่นลมแทบจับ เมื่อสายตาสบประสานกันอย่างไร้ทางหลบเลี่ยง
“เข้ามาทำไม”
แสนดีสั่นเทาไปทั้งตัว พื้นดินใต้ฝ่าเท้าคล้ายกับกำลังสั่นสะเทือน หัวใจของหล่อนกำลังจะกระดอนออกมานอกอก หล่อนบอกตัวเองให้วิ่งหนีออกไปซะ แต่สองเท้ากลับไร้เรี่ยวแรง แค่บังคับตัวเองให้ทรงตัวยืนตรงหน้าของเขาก็ยังยากลำบากเลย
“คือ... คือ... ดิฉัน...”
“เข้ามาทำไม?!”
“เข้ามา... เข้ามาหาคุณชายใหญ่ เฮ้ย... ไม่ใช่ค่ะ เข้ามา... เอ่อ เอาเสื้อมาคืนค่ะ”
หล่อนหวาดกลัวจนสติแทบหลุด “นี่คะ เสื้อของคุณชายใหญ่” เสื้อถูกยื่นไปข้างหน้า แต่เจ้าของห้องหนุ่มแทบไม่ได้มองมันเลย เพราะเขาจ้องดวงหน้าของหล่อนตลอดเวลา
“มันใช่หน้าที่ของเธอหรือ”
“คือ... แซนดี้แค่...”
รอยยิ้มหยันบนใบหน้าของเพเรอคลิสเพิ่มปริมาณมากขึ้น และมันก็มีผลต่อระบบการหายใจของหล่อนอย่างรุนแรง หล่อนกำลังตาย กำลังจะหายใจไม่ออก โดยเฉพาะตอนนี้ ตอนที่ผู้ชายเซ็กซี่แสนอันตรายอย่าง เพเรอคลิสขยับเข้ามาหยุดตรงหน้า มันใกล้มากจนหล่อนได้กลิ่นสะอาดสะอ้านจากลมหายใจของเขา
“แม่ของเธอคงสั่งให้ขึ้นมาหาฉันสินะ”
“มะ ไม่ใช่นะคะ”
หญิงสาวรวบรวมแรงเฮือกสุดท้ายถดถอยหนี แต่แล้วต้นขาด้านหลังกลับไปชนเข้ากับขอบเตียง และล้มหงายลงไป
“โอ๊ะ...”
เพเรอคลิสยิ้มหยันเต็มหน้า ก้าวเดินเข้ามาประชิดตัว
“ฝึกกันมาดีนี่”
เขาเหยียดหยาม และโน้มตัวลงเท้าแขนกำยำทั้งสองข้างกับเตียงนุ่ม กักขังร่างเล็กเอาไว้ภายในกรงแขนอย่างเผด็จการ
“คงอยากให้ฉัน ลากเธอขึ้นเตียงมากสินะ”
“ไม่... ไม่ใช่แบบนั้นนะคะ” หญิงสาวปฏิเสธ หน้าตาซีดสลับแดงก่ำ กายสาวร้อนจัดอย่างหาสาเหตุไม่ได้ มันเป็นทุกครั้งที่อยู่ใกล้กับเพเรอคลิส
“ปล่อย... ปล่อยฉันเถอะค่ะ”
เขาอยู่ใกล้หล่อนมากกว่าทุกครั้งที่ผ่านมา ใบหน้าหล่อเหลาคมคาย โน้มอยู่ห่างแค่ไม่ถึงคืบ
เพเรอคลิสแค่นยิ้มหยัน มองได้อย่างทะลุปรุโปร่งว่าสตรีหน้าหวานตรงหน้ากำลังคิดอะไรอยู่
“ฉันน่ะ ไม่มีวันเดินตามเกมที่เธอกับแม่วางเอาไว้หรอก”
เขาพูดแบบนั้น แต่กลับยิ่งเอาหน้าเข้ามาใกล้มากยิ่งขึ้น ตอนนี้ปลายจมูกของเพเรอคลิสแทบจะชนกับแก้มนวลของหล่อนอยู่แล้ว แสนดีหัวใจเต้นแรงระรัวราวกับจะปะทุออกมานอกอก ความรู้สึกน่าละอายเดือดพล่านอยู่ภายในกายสาวอย่างบ้าคลั่ง
“อย่า... อย่าค่ะ”
“เธอคิดว่าฉันจะทำอะไรเธอหรือ”
- ผู้เขียน
