ตอนที่ 9
1342 คำ
โสภากดตัดสายโทรศัพท์มือถือทันที เมื่อเห็นลูกสาวเดินตัวเปียกชุ่มเข้ามาในห้องพัก
“นั่นแกไปทำอะไรมาน่ะ ตัวเปียกเชียว”
แสนดีฝืนยิ้มให้กับมารดา พยายามแสดงท่าทางว่าตัวเองไม่เป็นอะไร
“แซนดี้... เผลอตกลงไปในสระน้ำน่ะค่ะแม่”
“ตกน้ำ?” คนเป็นแม่อุทานอย่างตกใจ ก่อนจะปรี่เข้ามาหาลูกสาว “แล้วแกไม่เป็นอะไรใช่ไหม แกว่ายน้ำไม่เป็นนี่แซนดี้”
ความห่วงใยจากมารดาที่นานจะแสดงออกมาให้เห็นสักครั้ง ทำให้แสนดีรู้สึกดีใจ “แซนดี้ไม่เป็นอะไรจริงๆ ค่ะแม่”
“แล้วทำอีท่าไหนล่ะถึงตกลงไป”
แก้มนวลของแสนดีมีสีระเรื่อขึ้นทันตา หล่อนจะกล้าบอกมารดาออกไปได้ยังไงกันเล่า ว่าที่หล่อนพลาดตกลงไปในน้ำเพราะเห็นเรือนร่างเกือบเปลือยของเพเรอคลิส
“คือ... คือฉัน... ฉันซุ่มซ่ามเองค่ะแม่”
โสภาหรี่ตาแคบจ้องหน้าลูกสาวอย่างไม่เชื่อสักเท่าไหร่
“ปกติที่แกซุ่มซ่ามทำนู้นนี่ตกหล่นบ่อยๆ ก็เฉพาะอยู่ต่อหน้าคุณชายใหญ่เท่านั้นนี่”
“ไม่ใช่นะคะแม่ ฉันไม่ได้อยู่กับคุณชายใหญ่จริงๆ ค่ะ ฉัน... ฉันถอยหลังตกลงไปเอง”
คนเป็นแม่แค่นยิ้มหยัน “นึกอยู่แล้วเชียว”
“แม่คะ ไม่ใช่นะคะ ฉัน...”
“ไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าซะ เดี๋ยวก็เป็นหวัดกันพอดี”
แสนดีไม่อาจรู้ได้ว่าที่มารดาตัดบทไม่ซักไซร้อีกนั้นเป็นเพราะอะไร แต่หล่อนก็จำต้องก้มหน้าทำตามคำสั่งของบุพการีเท่านั้น
“ค่ะแม่”
ร่างเล็กของลูกสาวเดินหายเข้าไปในห้องน้ำแล้ว โสภาระบายยิ้มพึงพอใจ
%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%
ละอองน้ำเย็นฉ่ำจากฝักบัวขนาดใหญ่รดรินลงมาบนร่าง มือใหญ่สีแทนยกขึ้นลูบใบหน้าหล่อจัด ดวงตาสีน้ำเงินเข้มคมกริบจับจ้องมองไปที่ผนังห้องน้ำที่ถูกตกแต่งเอาไว้อย่างประณีต โสตประสาทของเขาตอนนี้กำลังสับสนวุ่นวาย
แววตาที่เต็มไปด้วยความตื่นตระหนกของแสนดียังคงฝังลึกอยู่ในระบบความทรงจำ แรงดึงดูดจากสาวน้อยอ่อนเยาว์พุ่งเข้าใส่เต็มแรง จนรู้สึกเหมือนกำลังยืนอยู่ใต้แผ่นดินที่โยกไหว เขาจำไม่ได้ว่าตัวเองรู้สึกยังไงยามที่ได้กดทาบลงไปบนกลีบปากอิ่มเย็นจัดของหญิงสาว รู้เพียงแต่ว่าตอนนี้ร้อนรุ่ม ราวกับกำลังยืนเท้าเปล่าอยู่กลางทะเลทรายตอนเที่ยงวันไม่มีผิด แสนดีอันตราย และเขาก็ควรอยู่ห่างให้ไกลที่สุด
ลมหายใจถูกพ่นออกมาจากริมฝีปากหยักสวยสุดเซ็กซี่แรงๆ ไม่น่าเชื่อว่าผู้ชายทรงอำนาจเช่นเขาจะหวั่นไหวกับผู้หญิงน่ารังเกียจอย่างแสนดีได้มากถึงเพียงนี้
กรามแกร่งขบกันแน่นขึ้นสันนูนเปล่ง ดวงตาคมกริบลดหลั่นลงมองบางอย่างที่กลางลำตัว และสบถออกมาเมื่อเห็นถึงปฏิกิริยาของมันเต็มสองลูกตา
“บ้าชิบ”
มือใหญ่เอื้อมไปปิดฝักบัว ผ้าขนหนูสีขาวถูกคว้ามาพันเอาไว้รอบเรือนร่างกำยำ ก่อนที่จะก้าวออกจากห้องน้ำ
เขาควรจะทำงาน สมองจะไม่ได้ฟุ้งซ่านน่าสะอิดสะเอียนแบบนี้ เพเรอคลิสบอกตัวเองอย่างดุเดือดในใจ
%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%
“แม่คะ ให้คนอื่นทำแทนฉันไม่ได้เหรอคะ”
แสนดีหน้าตาเป็นกังวล เมื่อจู่ๆ มารดาก็สั่งให้หล่อนยกกาแฟไปให้เพเรอคลิสที่ห้องทำงาน ทั้งๆ ที่ปกติแล้วเป็นหน้าที่ของคนใช้อีกคน
“แกนั่นแหละ รีบยกไปให้คุณชายใหญ่ได้แล้ว เดี๋ยวจะเย็นหมด”
“แต่... แต่คุณชายใหญ่ไม่ได้ชอบหน้าฉันสักเท่าไหร่นะแม่”
หญิงสาวพยายามอธิบาย แต่โสภาระบายยิ้มเจ้าเล่ห์
“แกจะอิดออดอะไรนักหนา แกก็ชอบไม่ใช่เหรอที่จะได้ใกล้ชิดกับคุณชายใหญ่น่ะ”
“แม่...” แสนดีหน้าตาตื่น รีบส่งสัญญาณให้มารดาเบาเสียงลง “อย่าพูดแบบนี้เลยแม่ ฉันไม่อยากถูกคุณชายใหญ่เกลียดมากกว่านี้”
“ทำตามที่ข้าบอก ยกกาแฟไปให้คุณชายใหญ่ที่ห้องทำงาน”
“แต่ฉัน...”
“ไปได้แล้ว หรือว่าอยากถูกข้าตีอีกล่ะ” โสภาเงื้อมือขึ้น แสนดีรีบขยับออกห่างด้วยท่าทางหวาดกลัว
“ค่ะแม่ ฉันจะไปเดี๋ยวนี้”
“ก็ไปสิ”
แสนดีไม่มีทางเลือก นอกจากเดินถือถ้วยกาแฟมุ่งหน้าขึ้นไปชั้นบน ตลอดทางหล่อนก็เต็มไปด้วยความหวาดหวั่น
เพเรอคลิสไม่ชอบขี้หน้าหล่อน อาจจะถึงขั้นเกลียดเลยด้วยซ้ำ แล้วถ้าเขาเห็นหล่อนยกกาแฟเข้าไปให้ คงอาละวาดใส่อีกอย่างแน่นอน แสนดีเต็มไปด้วยความทุกข์ใจ
“แซนดี้ นั่นเธอจะไปไหนน่ะ”
“เดลล่า”
แสนดีไม่เคยดีใจที่ได้พบกับเดลล่าขนาดนี้มาก่อนเลย หญิงสาวยิ้มกว้างอย่างโล่งอก
“ทำไมทำหน้าดีใจเหมือนถูกหวยแบบนั้นล่ะยายแซนดี้”
“เดลล่า เธอช่วยยกกาแฟไปให้คุณชายใหญ่แทนฉันหน่อยได้ไหม”
เดลล่าได้ยินก็รีบส่ายหน้าดิก “ไม่เอาหรอก คุณชายใหญ่อารมณ์ขึ้นๆ ลงๆ เดี๋ยวฉันถูกเอ็ดตะโรเอาอีก”
“ช่วยฉันหน่อยไม่ได้เหรอ คุณชายใหญ่น่ะเกลียดขี้หน้าฉัน ถ้าฉันยกไปให้มีหวังถูกจับโยนออกมาแน่ๆ เลย นะเดลล่าช่วยฉันหน่อยนะ”
เดลล่าฟังแล้วก็สงสารเพื่อน แต่ก็อดแปลกใจไม่ได้ “แล้วคนรับผิดชอบหน้าที่นี้ไปไหนเสียล่ะ”
“แม่ให้ฉันยกไปน่ะ แต่ฉัน...”
เดลล่ากระแทกลมหายใจออกมาแรงๆ “ป้าโซเฟียก่อเรื่องอีกแล้วสินะ”
แสนดีก้มหน้าไม่กล้าพูดตำหนิมารดาของตนเอง “ช่วยฉันหน่อยนะเดลล่า แล้วฉันสัญญาว่าวันหยุดพักผ่อนประจำปีที่จะถึงนี้ ฉันจะไปเที่ยวกับเธอ”
“แน่ใจเหรอที่พูดนะ” เดลล่าถามซ้ำเพราะทุกปีที่หล่อนชวน แสนดีไม่เคยไปเลยสักครั้งเดียว
“แน่ใจสิ ฉันสัญญานะเดลล่า” แสนดีพยักหน้ารับ ตอบเสียงจริงจัง
เดลล่าหยุดคิดเล็กน้อย ก่อนจะตกลง
“ก็ได้ แต่ครั้งนี้ครั้งเดียวนะ”
แสนดียิ้มกว้างอย่างโล่งใจ “ขอบใจมากเดลล่า ฉันรักเธอที่สุดเลย”
เดลล่าย่นจมูกใส่เพื่อนอย่างหมั่นไส้ “แล้วอย่าลืมสัญญาล่ะ เราจะไปเที่ยวด้วยกัน”
“จ้ะ ไม่ลืมแน่นอน”
แสนดียื่นถ้วยกาแฟให้กับเพื่อน “ขอบใจอีกครั้งนะเดลล่า”
“ยะ แต่ขอบอกนะว่าฉันไม่ได้เต็มใจเลยสักนิดเดียว”เดลล่าพูดจบก็เดินดุ่มๆ ขึ้นบันไดไป แสนดีถอนใจเบาๆ ก่อนจะนึกอะไรขึ้นได้
“ตอนนี้คุณชายใหญ่อยู่ในห้องทำงาน งั้นเอาเสื้อไปคืนคุณชายใหญ่ในห้องนอนดีกว่า” หญิงสาวรีบเดินแกมวิ่งตรงไปยังห้องซักรีด มือเล็กดันประตูเข้าไปทันทีเมื่อมาถึง
“สวัสดีค่ะป้าเกรซ”
แสนดีเอ่ยทักทายป้าเกรซที่เป็นหัวหน้าใหญ่ของแผนกซักรีดใน ดาร์กอน คาสเทลโล
“มาเอาเสื้อของคุณชายใหญ่เหรอแซนดี้”
“ใช่ค่ะป้าเกรซ ว่าแต่เสร็จหรือยังคะ”
ป้าเกรซอมยิ้ม เดินไปหยิบเสื้อที่แสนดีเอามาส่งซักรีดในอีกห้องออกมาให้
“พึ่งรีดเสร็จเมื่อครู่นี้เอง”
แสนดีรับเสื้อของเพเรอคลิสมาไว้ในมือ และกล่าวขอบคุณผู้สูงวัยกว่าตรงหน้าอย่างนอบน้อม
“ขอบคุณมากนะคะป้าเกรซ”
“ขอบคุณอะไรกันเล่า นี่มันหน้าที่ของป้าอยู่แล้ว ว่าแต่แซนดี้จะเอาขึ้นไปคืนคุณชายใหญ่เองเหรอ”
แก้มนวลแดงระเรื่อ กลีบปากอิ่มระบายยิ้มกว้างจนเห็นไรฟันขาวสะอาดที่เรียงตัวกันเป็นระเบียบหน้ามองชัดเจน
“ใช่ค่ะป้าเกรซ ฉันขอตัวก่อนนะคะ”
แสนดีโค้งศีรษะให้กับคู่สนทนา ก่อนจะหมุนตัวเดินจากไป ป้า เกรซมองตามไปด้วยความชื่นชม
“ยิ่งโตยิ่งสวยนะแซนดี้”
- ผู้เขียน
