ตอนที่ 3
1157 คำ
แสนดีหน้าตาซีดเผือด รีบลุกหนีมารดา แต่โสภาคว้าแขน และกระชากให้ลูกสาวกลับมานั่งที่เดิม
“อย่าทำมาสะดีดสะดิ้ง ข้ารู้ว่าแกแอบชอบมันอยู่”
“แม่...” แสนดีตกใจสุดขีด ไม่คิดว่ามารดาจะรู้ หล่อนรีบส่ายหน้าปฏิเสธ
“ไม่...ไม่ใช่นะแม่ ฉันไม่ได้...”
“อย่ามาริอ่านโกหก สายตาแกคอยแต่จะมองไอ้คุณชายใหญ่ทุกครั้งที่มีโอกาสน่ะ ใครๆ ก็มองออกทั้งนั้นแหละ”
“แม่... คือว่าฉัน...”
“ทำตามที่ข้าบอก จับไอ้คุณชายใหญ่ทำผัวซะ แล้วเราสองคนจะสบายมากขึ้นกว่านี้”
“ไม่นะแม่ ฉัน... ฉันทำไม่ได้หรอก”
“ทำไมจะทำไม่ได้ มีข้าคอยสนับสนุนอยู่ทั้งคน”
ไม่... ยังไงหล่อนก็ทำอย่างที่แม่สั่งไม่ได้ หล่อนจะทำได้ยังไง ในเมื่อแค่สบตากับเพเรอคลิสหล่อนยังไม่กล้าเลย แล้วจะให้... ให้ทำแบบนั้น หล่อนคงเป็นลมตายไปเสียก่อนแน่นอน
“ฉันทำไม่ได้แม่ อย่าบังคับฉันเลย”
“ถ้าแกไม่ทำ เราสองคนก็ต้องระเห็จออกไปจากดาร์กอน คาสเทลโล แกยอมได้หรือ”
“ยอมได้สิคะแม่ เราสองคนไปตั้งต้นชีวิตกันใหม่ข้างนอก ฉันสัญญา... ฉันจะเลี้ยงดูแม่ให้สุขสบาย”
“อีลูกโง่”
นิ้วชี้ของโสภาจิ้มที่หน้าผากมนของลูกสาวแรงๆ จนอีกฝ่ายแทบหงายหลัง
“มึงคิดเหรอว่าไอ้เงินเดือนต๊อกต๋อยจะทำให้ข้าสุขสบายได้”
“ฉัน... ฉันจะทำงานให้หนัก จะทำงานทุกอย่างที่สามารถหาเงินมาให้แม่ได้ นะแม่นะ เราออกไปจากที่นี่กันเถอะ ไปอยู่กันตามลำพังแม่ลูก ฉันอยากอยู่กับแม่แค่สองคนนะคะ”
โสภามองหน้าแสนดีอย่างหมั่นไส้ “แกอย่ามาทำเป็นนางเอกแสนดีหน่อยเลย ไม่มีเงินแล้วข้าจะสุขสบายได้ยังไง คนอย่างข้าต้องอยู่บ้านหลังใหญ่ๆ อย่างดาร์กอน คาสเทลโลเท่านั้นจำเอาไว้ อีลูกโง่”
“แม่...” แสนดีน้ำตาไหลพราก พยายามวิงวอน “แม่จ๋า ถ้าเขารังเกียจเรา เราก็ไปเถอะ ฉันจะพยายาม...”
“แกอย่ามาพูดว่าจะพยายาม เพราะต่อให้แกพยายามสักล้านเท่า แกก็ไม่มีปัญญาหาบ้านหลังใหญ่แบบดาร์กอน คาสเทลโลให้ข้าอยู่ได้หรอก ทางเดียวที่คนโง่ๆ อย่างแกจะทำได้ก็คือจับไอ้คุณชายใหญ่ทำผัวซะ”
“ฉันทำไม่ได้”
“แต่แกต้องทำให้ได้ ไม่อย่างนั้นข้าจะฆ่าแกให้ตาย จำเอาไว้ด้วย”
แสนดีร้องไห้สะอึกสะอื้น ไม่เคยคิดเลยว่าเหตุการณ์แบบนี้จะเกิดขึ้นในชีวิตของตัวเอง แค่แอบรักเพเรอคลิสก็อัปยศพออยู่แล้ว แต่นี้แม่ยังบังคับให้จับเขาอีก หล่อนทำไม่ได้หรอก ยังไงก็ทำไม่ได้
“ต่อให้แม่ตีฉันจนตาย... ฉันก็คงทำอย่างที่แม่ต้องการไม่ได้...”
“อีแซนดี้”
โสภาโมโหตบหน้าลูกสาวสองครั้งติด แก้มนวลใสเกิดปื้นแดงจากรอยนิ้วมือของมารดาแท้ๆ ชัดเจน
“มึงกล้าขัดคำสั่งกูเหรอ อีแซนดี้”สรรพนามที่ใช้เรียกลูกสาวเปลี่ยนแปลงเป็นหยาบคายยิ่งขึ้น
“แม่จ๋า ให้ฉันทำอย่างอื่นเถอะนะแม่ อย่าให้ฉันทำเรื่องน่าอดสูแบบนั้นเลย ฉัน... ฉันทำไม่ได้จริงๆ”
ไม่มีเสียงร้องใดๆ ออกมาจากปากของแสนดีอีก แม้ว่าจะถูกโสภาทุบตีรุนแรงแค่ไหนก็ตาม มีแค่หยาดน้ำตาเท่านั้นที่หลั่งรินออกมาท่วมท้นร่างกายและหัวใจ
ต่อให้หล่อนต้องตาย หล่อนก็ไม่อาจใช้วิธีชั่วร้ายแบบนี้กับผู้ชายที่ตัวเองรักอย่างเพเรอคลิส ซาเวลลาสได้หรอก ไม่มีทางทำได้จริงๆ
%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%
ห้องอาหารขนาดใหญ่ของดาร์กอน คาสเทลโลถูกตกแต่งหรูหราอลังการ จนบางครั้งคนมองอย่างหล่อนอดคิดไม่ได้ว่าที่นี่เหมาะที่จะเป็นสวรรค์มากกว่าพื้นดิน
“มัวใจลอยอะไรน่ะแซนดี้ ยกอาหารเข้าไปข้างในสิ”
เดลล่าที่เดินตามมาที่หลังกระตุ้นเพื่อนเสียงดัง และนั่นก็ทำให้ แสนดีได้สติ
“อ๋อ จ้ะ ฉันรีบไปเดี๋ยวนี้แหละ”
เดลล่าเห็นท่าทางของเพื่อนรักแล้วก็ได้แต่ส่ายหน้าอย่างเวทนา และก็ไม่รู้จะช่วยให้สมหวังยังไง
“นี่ถ้าคนสวยอย่างเธอไปรักผู้ชายคนอื่นที่ไม่ใช่หนุ่มๆ มังกรดำ ฉันคงไม่รู้สึกเป็นห่วงเธอขนาดนี้หรอก แซนดี้”
คนเป็นห่วงเพื่อนบ่นพึมพำ ก่อนจะยกอาหารเดินตามเข้าไป และก็ทันได้เห็นแสนดีก่อเรื่องเข้าพอดี
“แซนดี้...!”
เดลล่าตกใจรีบวางอาหารบนโต๊ะ และกระวีกระวาดไปช่วยเพื่อนรักจัดการกับเศษจานที่แตกกระจายอยู่เต็มพื้น ท่ามกลางสายตาแข็งกระด้างของเพเรอคลิสที่จ้องมองมา
“ดิฉัน... ดิฉันขอโทษค่ะคุณชายใหญ่... ดิฉัน...” แสนดีเงยหน้าขึ้น มองเพเรอคลิสอย่างสำนึกผิด หล่อนยกมือขึ้นไหว้ขอความเมตตา “ดิฉันจะรีบทำความสะอาดเดี๋ยวนี้ค่ะ”
เพเรอคลิสไม่ได้พูดคำใดออกมาเลย นอกจากจ้องใบหน้าของแสนดีเขม็ง หญิงสาวตัวสั่นเทา รีบควานหยิบเศษจานที่แตกหักเพราะหล่อนทำหลุดมือด้วยความเร่งรีบ แต่แล้ว...
“โอ๊ะ...”
“เป็นอะไรน่ะแซนดี้” เดลล่าตกใจ เมื่อเห็นเลือดไหลออกจากนิ้วเรียวของแสนดี
“นั่นไง เศษจานบาดจนได้ รีบไปทำแผลก่อนเลยไป เดี๋ยวตรงนี้ฉันจัดการเอง”
“ไม่เป็นไรเดลล่า ฉันทำได้ เลือดไหลแค่นี้เอง”
“แซนดี้อย่าดื้อสิ ไปเร็วๆ เข้า” เดลล่าพยายามบอก แต่แสนดียังคงทำหน้าที่ของตัวเองต่อไปทั้งน้ำตา
สักพักเศษอาหารและเศษจานที่แตกก็ถูกทำความสะอาดจนเรียบร้อย แสนดีลุกขึ้นเอ่ยขอตัวไปทำแผล แต่เพเรอคลิสที่นั่งเงียบราวกับไม่ได้อยู่ภายในห้องอาหารก็พูดขึ้นเสียก่อน
“มื้อต่อไปเธอไม่ต้องเข้ามาวุ่นวายในห้องอาหารอีกแล้วนะ แซนดี้”
“ทะ ทำไมล่ะคะ หรือว่าคุณชายใหญ่ไม่พอใจที่ดิฉันทำอาหารตกหล่นเมื่อสักครู่นี้คะ”
ดวงตาคมกริบของเพเรอคลิสแข็งกระด้างยามจ้องมาที่หล่อน แสนดีรีบก้มหน้าหลบสายตาด้วยความหวั่นเกรง
“ถ้าใช่ ดิฉัน... ดิฉันกราบขออภัยนะคะคุณชายใหญ่”
“ต่อให้เธอกราบฉันซักร้อยรอบฉันก็ไม่อนุญาตให้เธอเข้ามาที่นี่อีก ออกไปซะ”
“คุณชายใหญ่...”
“ไปให้พ้นหน้าฉันเดี๋ยวนี้เลย ไปสิ”
แม้จะพยายามซ่อนน้ำตาเอาไว้มากมายแค่ไหน แต่มันก็ไหลออกมาก่อนที่หล่อนจะทันหันหน้าหนี หยาดน้ำตาไหลออกมาประจานความเสียใจของหล่อนมากมาย
“แซนดี้ ไปทำแผลเถอะ แซนดี้”
- ผู้เขียน
