ธีร์…
เหมือนเวลาในวันนี้ผ่านไปอย่างช้า ๆ ช้าจนผมรู้สึกอึดอัดและเบื่อหน่ายที่จะต้องนอนพลิกตัวไปมาบนเตียง เบื่อที่ทุก ๆ สองถึงสามชั่วโมงคุณหมอและคุณพยาบาลจะเข้ามาตรวจอาการทั้ง ๆ ที่ตอนนี้ผมก็ไม่ได้เป็นอะไรมากแล้ว ร่างกายของผมตอนนี้แค่บอบช้ำจากภายในเล็กน้อยและรอยพกช้ำภายนอกอีกนิดหน่อยก็เท่านั้น แต่ก็นั่นแหละครับทุกอย่างคือหน้าที่ที่อีกไม่นานผมก็คงได้ทำอะไรแบบนั้น
“สักพักละออจะเข้ามานะ เดี๋ยวกูกลับก่อนไว้มืด ๆจะมาใหม่”
เสียงทุ้มของคนที่ลุกจากโซฟาเดินมาพูดกับผม ที่นอนมองเพดานห้องอยู่ก่อนจะหันหลังเดินออกไป
“ดะเดี๋ยวก่อนครับคุณไทเกอร์”
อยู่ ๆ ผมก็เรียกคนที่กำลังจะบิดลูกบิดประตู จนคนถูกเรียกชะงักแล้วหันกลับมามองผมด้วยใบหน้านิ่ง ๆ
“มีอะไร?”
“เอ่อคือ… คุณไทเกอร์ไม่ต้องมาแล้วก็ได้ครับ วันนี้อยู่เป็นเพื่อนผมทั้งวันแล้วคุณกลับไปพักผ่อนเถอะ ถ้าละออมาแล้วเดี๋ยวผมให้ละอออยู่เป็นเพื่อนก็ได้”
“นี่ม
