ธีร์ 1/2
1287 คำ
ธีร์...
วันก่อนผมโดนอัดจนน่วมและหมดสติไป รู้สึกตัวอีกทีก็ตื่นขึ้นมาในโรงพยาบาลแห่งหนึ่ง วันนั้นผมหนีออกจากโรงพยาบาลเหตุผลก็คือไม่มีเงินจ่ายค่ารักษา และตรงไปยังห้องของละออแต่ว่าเข้าห้องไม่ได้เพราะละออไม่อยู่ ผมจึงตัดสินใจกลับห้องตัวเองเพราะเอกสารและรายงานที่ทำค้างไว้ไม่ได้เอามาด้วย อีกทั้งอาจารย์ยังนัดส่งงานอีกไม่กี่วันที่จะถึงนี้ นั่นจึงเป็นเหตุผลให้ผมถูกเล่นงานซ้ำรอบสองจนสลบไป และถูกขังเอาไว้ที่ห้องเก็บของแห่งนี้ ถ้าให้เดานี่ก็คงสองวันแล้วมั้งที่ผมไม่ได้ไปเรียนและขาดการติดต่อกับละออ รวมถึงไม่ได้ไปทำงานพิเศษด้วย
"โอ๊ย!"
ร่างของผมทรุดลงกับพื้นอีกครั้งหลังจากพยายามลุกขึ้นยืน เรี่ยวแรงที่เหลืออยู่เหมือนจะน้อยลงเรื่อย ๆ เพราะไม่ได้กินอะไรมาสองวันแล้ว ในห้องเก็บของที่มีเตียงเก่า ๆ และตู้เสื้อผ้าเก่า ๆ ตั้งอยู่มีเพียงขวดน้ำเล็ก ๆ ขวดหนึ่งตั้งเอาไว้ ดูจากสภาพขวดที่ยังไม่ถูกเปิดและวันหมดอายุแล้ว คงมีใครสักคนจงใจตั้งมันไว้ให้ผม
อึก อึก
แกร๊ก!
"ตื่นแล้วเหรอมึง"
ขณะที่ผมกำลังกระดกน้ำลงคอ เสียงประตูที่เปิดออกก็มีร่างสูงคุ้นตาของใครบางคนเดินเข้ามา ด้านหลังมีกลุ่มคนสี่ห้าคนที่ยืนแสยะยิ้มให้ผมอยู่
"ไอ้นี่แหละ ที่แฟนมันส่งคนมากระทืบพวกกูเมื่อหลายวันก่อน"
หนึ่งในนั้นพูดขึ้นพลางมองมาที่ผม คนพวกนี้คือคนที่พักในซอยเดียวกันกับผม และเป็นคนกลุ่มเดียวที่ชอบหาเรื่องผมเวลาเดินเข้าออกซอยนี้บ่อย ๆ ไม่คิดเลยว่าพวกนี้จะรู้จักกับคนที่ชอบหาเรื่องผมที่มหาลัยด้วย
"มึงมีแฟนแล้วเหรอธีร์ กูไม่เห็นจะรู้เรื่องเลย"
คนตรงหน้าที่ชอบหาเรื่องผมที่มหาลัยและชอบขู่ให้ผมทำงานส่งอาจารย์ให้บ่อย ๆ ถามขึ้น คนคนนี้ผมจำได้ว่าเขาเรียนคณะวิศวะแต่สาขาอะไรนั้นผมไม่แน่ใจ
"งั้นข่าวลือที่มหาลัยตอนนี้ที่บอกว่ามึงกับไอ้ประธานรุ่นคบกันก็เป็นเรื่องจริงเหรอวะ"
คนตรงหน้าถามต่อ อะไรนะข่าวลือนั่นยังไม่หยุดพูดถึงกันอีกเหรอ แบบนี้คุณไทเกอร์ก็เสียหายแย่น่ะสิ
"มิน่าล่ะ วันนั้นมันถึงเข้ามาห้ามพวกกู นี่กูเพิ่งรู้นะว่าไอ้ประธานรุ่นที่สาว ๆ ชอบนักชอบหนาจะชอบไม้ป่าเดียวกันด้วย"
คนที่แสยะยิ้มให้ผมอยู่พูดต่อ
"ไม่ใช่นะ ข่าวพวกนั้นมันไม่ใช่เรื่องจริง"
ผมรีบปฏิเสธ
"มันจะไม่ใช่เรื่องจริงได้ยังไง! ก็พวกนี้มันบอกกูว่าไอ้ไทเกอร์อะไรนั่นมันแหกปากประกาศไปทั่วว่ามึงกับมันเป็นแฟนกัน!"
คนตรงหน้าตะโกนเสียงดังใส่หน้าผมด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความโกรธขณะที่เดินเข้ามาใกล้ผม
หมับ!
"โอ๊ย!"
ฝ่ามือหนาที่เอื้อมมาบีบต้นแขนทั้งสองข้างของผมเอาไว้แน่นจนสุดแรงทำให้ผมรู้สึกเจ็บมากขึ้นเรื่อย ๆ อาจเป็นเพราะมีรอยพกช้ำและบาดเจ็บมาก่อนแล้วเลยทำให้เจ็บมากขึ้นกว่าเดิมอีก
"ไหนมึงบอกูว่ามึงไม่ชอบผู้ชายไง! ไหนมึงเคยบอกกูว่ามึงไม่มีแฟนไง! แล้วไอ้เหี้ยไทเกอร์นั่นมันเป็นใคร! มันเป็นแฟนกับมึงได้ยังไง!"
คนที่บีบต้นแขนผมแรงขึ้นเรื่อย ๆ ตะโกนใส่ผมด้วยใบหน้าแดงก่ำ ยอมรับว่าตอนนี้ผมกลัวเขามากกว่าทุกครั้ง กลัวมากกว่าตอนที่โดนซ้อมเสียอีก
"เพราะแบบนี้ใช่มั้ย! มึงถึงได้ปฏิเสธกู!"
เพี๊ยะ!
สิ้นเสียงตวาดจากคนตรงหน้า ฝ่ามือหนาก็ทาบลงมาบนแก้มข้างหนึ่งของผมแรง ๆ จนล้มฟุบลงกับพื้น ความรู้สึกเจ็บแปลบทั่วทั้งใบหน้าทำให้ผมกลั้นน้ำตาแทบไม่อยู่ ได้แต่กลั้นเสียงสะอื้นเอาไว้แล้วปล่อยให้น้ำตาไหลลงอาบแก้มแบบไม่อายใคร
ผมรู้ว่าคนคนนี้คิดยังไงกับผม ตั้งแต่ปีหนึ่งแล้วที่เขาเอาแต่ตามตื้อผมและผมก็ปฏิเสธเขาทุกครั้งเพราะผมไม่ได้ชอบเขา ผมไม่ได้รังเกียจว่าจะเป็นเพศไหน แต่ถ้าผมจะคบใครสักคนมันต้องเกิดขึ้นเพราะความรักทั้งสองฝ่าย ไม่คิดว่าวันหนึ่งเขาจะตามรังแกผม หาเรื่องผมเพื่อให้ผมยอมคบกับเขา ผมคิดว่าถ้าอดทนไปเรื่อย ๆ พอเขาเบื่อเดี๋ยวเขาก็เลิกยุ่งกับผมเองแต่ก็ไม่ใช่ เพราะในวันนี้เหมือนสิ่งที่ผมกำลังจะเจอมันหนักกว่าทุกครั้ง
"กูอยากรู้นักว่าแฟนมึงยังจะรักมึงอยู่มั้ย ถ้าเกิดมันรู้ว่าไอ้หน้าอ่อนอย่างมึงเป็นเมียรุ่นพี่พวกกูยกแก๊ง"
"ไม่ ไม่นะ อย่าทำผม อย่า!"
ผู้ชายสี่ห้าคนที่กำลังยืนล้อมรอบผมอยู่ตอนนี้กำลังมองมาที่ผมพร้อมกับแสยะยิ้มให้ ร่างของผมดิ้นไปมาขณะที่ใครบางคนกำลังตั้งกล้องอัดคลิปวีดีโอเอาไว้ ส่วนอีกคนกำลังกระชากเสื้อนักศึกษาผมออกจนกระดุมขาดวิ่นไปคนละทิศละทาง
"อย่า! อย่าทำผม อึก ฮือ ๆ อย่าทำผม!"
ใบหน้าของผมถูกกดลงให้แนบกับพื้นปูนเย็นเฉียบที่ตอนนี้มีฝุ่นเกาะเต็มไปหมด ความรู้สึกหวาดกลัวทำให้ผมทั้งดิ้นทั้งร้องให้คนช่วยเมื่อกางเกงสีดำที่สวมอยู่ถูกดึงออกไปจากท่อนล่าง
เสียงหัวเราะเยาะชอบใจของใครหลายคนในห้องนี้มันช่างเย็นยะเยือก เมื่อเปรียบกับเสียงร้องขอความช่วยเหลือของผมแล้วเหมือนกับว่าไม่มีใครสนใจเลยสักคน
"อย่า! อึก อย่าทำผม ฮือ ๆ ช่วยด้วย!"
"มึงร้องไปก็ไม่มีใครได้ยินหรอกไอ้หน้าอ่อน นี่มันดาดฟ้าตึกกู ที่นี่กูคุม!"
เสียงทุ้มของคนที่กระชากกลุ่มผมจนหนังศรีษะแทบหลุดพูดขึ้นพลางจ้องหน้าผมเอาไว้ ก่อนจะกดใบหน้าของผมให้แนบกับพื้นอีกครั้ง
"ได้ข่าวว่าแฟนมึงเจ๋งนักเหรอ ถูกพวกกูรุมกระทืบวันเดียวก็วิ่งหางจุกตูดไปบอกพวกให้มาซ้อมพวกกู"
"แน่จริงมึงก็ร้องเรียกมันมาอีกสิ คราวนี้ไม่ใช่แค่มึงนะที่จะได้โด่งดังในเว็บหนังโป๊ กูจะจัดให้แฟนมึงด้วย ฮ่า ฮ่า ฮ่า"
เสียงหัวเราะเยือกเย็นที่ดังก้องขึ้นในหูของผมเรื่อย ๆ ทำให้ผมได้แต่นอนร้องไห้เพราะทำอะไรไม่ได้ ฝ่ามือหยาบกร้านที่กำลังลูบไล้แผ่นหลังและบั้นท้ายของผมอยู่ทำให้ผมรู้สึกขยะแขยง เสียงหัวเราะชอบใจดังขึ้นซ้ำ ๆ ทุกครั้งที่ฝ่ามือใหญ่ฟาดลงมาตามบั้นท้ายของผมแรง ๆ ผมทำได้แต่ร้องไห้ออกมาอย่างหมดอาลัยตายอยากเพราะขัดขืนไม่ได้
ไม่รู้ว่าจากวันนี้ไปผมจะใช้ชีวิตต่อไปได้ยังไงเมื่อมีตราบาปและกลิ่นสาบของพวกมันอยู่ในตัวผม ผมจะทนอยู่ได้ยังไงถ้าต้องใช้ชีวิตอยู่ทั้ง ๆ ที่รู้สึกขยะแขยงตัวเอง
- ผู้เขียน
