ภูผาร้าย..พ่ายรัก

ความจริงที่แสนโหดร้ายของมลฤดี

"เล่ามาได้เลยคับ"นายภูพูดขึ้น

"ก่อนที่ฉันจะเล่า ขออะไรสักอย่างได้ใหมคะ"มะลิพูดขึ้น

"ขออะไรคับ "กล้าถามขึ้น

"ขอแค่ อย่าไล่เราสองแม่ลูกไปใหเลยนะคะ ขอได้พึ่งใบบุญพวกคุณๆ ฉันขอแค่นี้คะ"มะลิพูดขึ้น

"ได้สิคับ ผมรับปาก"ต้อมพูดขึ้น

"คือ เรื่องมันเป็นแบบนี้คะ"มะลิเริ่มเล่าเรื่อง

"ฉันเคยทำงานเป็นเสมียนให้เศษฐฐีคนนึ่งชื่อ คุณทรงกต เกตุอำพันโชติ ฉันทำงานอยู่ที่นั้นเป็นเวลา 5 ปี ก่อนที่คุณทรงกตจะแต่งงาน คุณทรงกต มีน้องชายชื่อทรงพล คุณทรงพลไปอาศัยอยู่กับแม่ที่ปักใต้ ส่วนคุณทรงกตอยู่ที่นี้คนเดียว คุณทรงกตได้ขืนใจฉันตั้งแต่ก่อนที่จะแต่งงานกับคุณกานดา พอคุณทรงกตแต่งงานฉันก็ค่อยๆถอยออกมาโดยย้ายบ้านและอยู่ห่างๆคุณทรงกต แต่มีอยู่คืนหนึ่ง คุณทรงกตกับคุณกานดาทะเลาะกันใหญ่โตมาก คุณทรงกตได้ออกจากบ้านไป โดนเวลานั้นฉันเลิกงานพอดี พอฉันถึงห้องพัก ก็อาบน้ำนอนตามปรกติ ไม่ถึง 3 ชม. ตอนนั้นเป็นเวลา 2 ทุ่มกว่าๆ มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น ตัวฉันเองกลัวคนอื่นที่เช่าห้องจะลำคาน แต่ด้วยในที่พักนี้ เป็นของคุณทรงกต เค้าจึงจ้างให้คนงานออกไปทำโอทีกันหมด เพื่อจะเข้าหาฉัน ฉันไม่รู้ว่าเป็นเขา ฉันจึงเปิดประตูออก กลิ่นเหล้าโชยมาที่จมูก คุณทรงกต พูดขึ้นมาว่า

"รู้ใหมว่าฉันคิดถึงเธอมาก"

"แต่คุณมีภรรยาแล้ว เลิกยุ่งกับฉันสักที"

"เป็นไปไม่ได้ เธอเป็นเมียฉัน ฉันจะไม่ปล่อยเธอไปใหนเด็ดขาด"

"ไม่นะ อย่า อย่าเข่ามา ช่วยด้วยคะ ช่วยด้วย"

"ไม่มีใครช่วยแกหรอก ไม่มีใครอยู่ในตึกนี้ "

"ฮึกๆๆ ปล่อยฉันไปเถอะนะ " แล้ววันนั้นฉันก็ตกเป็นของเขาอีกครั้ง โดยที่เราไม่ได้มีอะไรกันมาเกือบปี จนเวลาผ่านไปเป็นเดือน จากเดือนเลื่อนไปเป็นปี ฉันก็ไม่ได้สนใจอะไร จนคุณกานดาท้อง คุณทรงกตก็มาขืนใจฉันบ่อยขึ้น จนคุณกานดาคลอดลูกสาวออกมาชื่อ "ดาหลา" คุณดาหลาเป็นแก้วตาดวงใจของคุณๆทุกคน จนเวลาผ่านไป 2 เดือนฉันเริ่มมีอาการเหมือนกับคนท้อง อาเจียน ทำงานไม่ได้ จนคุณกานดาสังเกตุเห็น บวกกับมีคนงานซุบซิบเรื่องฉันกับคุณทรงกต วันนั้น คุณทรงกตมาหาฉัน มาคุ่ยเรื่องอาการป่วยของฉัน

"มะลิ เธอท้องหรอ"

"ป ปะเปล่าคะ ฉันไม่ได้ท้อง คุณกลับไปหาคุณกานดาได้แล้ว คุณไม่ควรอยู่ที่นี้"

"ลูกผมใช่ใหม "ทรงกตถามขึ้น

"ก็บอกไม่ได้ท้องไง อะไรนักหนาเลิกยุ่งกับฉันสักที "มะลิเสียงดังขึ้น

"แต่ผมมั่นใจว่าเขาคือลูกผม"

"นี้พวกแกสองคนสวมเขาให้ฉันหรอ"กานดาที่แอบตามทรงกตมาเปิดเผยตัวออกมาจากมุมตึก

"ป ปะเปล่านะคะ"มะลิพูดขึ้น

"อีแพศยา เพี้ยยย"เสียงตบหน้าดังขึ้น พร้อมกับมะลิที่ค่อยๆนั่งคุกเข่าลงที่พื้น

"มึงไปเอาเด็กออกแล้วใสหัวออกไป อย่ากลับมาที่นี้อีก ปึก"เสียงเงินปึกหนึ่งที่กระแทกกระทบใบหน้ามะลิ

"หยุดกานดา กลับ"ทรงกตพยายามห้าม

"แกจะเอาเงินไปหรือจะตายอยู่นี้ทั้งแม่ทั้งลูก "กานดาพูดขึ้น

"กลับ กานดา ผมบอกให้กลับ"ทรงกตพูดขึ้น

"อย่าให้กูเห็นหน้ามึงอีกนะอีมะลิ ไม่งั้นมึงตายแน่ๆ เพี้ย เพี้ย เพี้ย" เสียงด่าทอพร้อมกับเสียงตบหน้าดังขึ้นอีก 2-3 ครั้ง

ฉันตัดสินใจเก็บข้าวของและนำเงินที่คุณกานดาให้ มาอาศัยอยู่กับพ่อแม่ที่อุบล โดยไม่ได้เอาเด็กออก ตามที่คุณกานดาสั่ง ฉันพยายามซ่อนตัวมลฤดีไว้ โดยไม่ให้ใครรู้ แต่คุณทรงกตรู้ และแอบให้พี่อร โอนเงินมาให้ฉันเป็นระยะ โดยที่ พี่อรบอกแค่ว่าอยากช่วยเลี้ยงหลาน ไม่ได้บอกว่า คุณทรงกตให้เงินมา ฉันจึงรับเงินที่พี่อรโอนมาให้ จนกระทั้งวันนึ่ง คุณกานดามาปรากฏตัวที่หน้าบ้านฉัน และพาคนมานับ 10 คน

"กูมาเตือนมึง ถ้ามึงยังไม่เลิกยุ่งกับผัวกู กูจะส่งคนมาอีก "คุณกานดาพูดขึ้น วันนั้นคุณกานดาให้คนพังของ พังรถไถ พังกล้าข้าวที่กำลังจะดำลงที่นา โดนทำลายจนหมดสิ้น คุณกานดาส่งคนมาก่อกวนเรื่อยๆจนล่าสุด คุณกานดาส่งชายชุดดำมา 10 คนเช่นเดิม แต่กลับรุ่นแรงมากกว่าเดิมคือ ทำร้ายพ่อกับแม่ฉันทำร้ายทุบตีฉัน กับลูก "คุณกานดาสั่งมาบอกว่า ถ้ามึงยังไม่เลิกยุ่งกับคุณทรงกตอีก จะมาฆ่ามึงทิ้งทั้งครอบครัวและจับลูกมึงไปขายที่ซ่อง " ฉันจึงหาทางหนี โดยที่พ่อกับแม่ฉันได้โทรปรึกษาป้าใจ ป้าใจเลยให้ฉันมาทำงานที่นี้ด้วย โดยบอกว่า นายๆทุกคนใจดี และไม่มีใครกล้ามายุ้งด้วย

"เรื่องทั้งหมดมันก็เป็นแบบนี้ ฉันขอร้องนะคะ ขอให้คุณท่านๆทุกคน ปกป้องเราสองแม่ลูกด้วย"มะลิพูดพร้อมกับพนมมือยกมือไหว้แล้วค่อยๆนั่งลงคุกเข่าให้ทั้ง 4 คน

"ลุกขึ้นๆๆคับป้า ผมรับปากจะไม่มีใครมารังแกป้ากับลูกได้"นายภูพูดขึ้นพร้อมประคองมะลิให้ลุกขึ้นนั่งที่โซฟาตัวเดิม

"แมร่งโคตรเชี้ย เลยว่ะ ผู้หญิงอะไรแมร่งน่ากลัวที่สุด"ต้อมสบถขึ้น

"เอ่อจริง แม่ยังขนาดนั้นแล้วลูกสาวจะขนาดใหนว่ะ"ต้นพูดขึ้น

"เอางี้ ป้าอย่าคิดอะไรมาก ทั้งป้าใจและป้ามะลิ ทั้งสองคนเป็นผู้ใหญ่ในบ้านรองจากแม่ผม งั้น เราก็เหมือนญาติๆกันไม่ต้องคิดอะไรมาก คิดแค่ว่าที่นี้ คือบ้าน ผมขออย่างเดียว ไม่ว่าจะใคร แม้แต่แม่ของผม ถ้าถามเรื่องธุรกิจให้บอกแค่ว่า ผมมีแค่สวนดอกไม้และกำลังจะเปิดร้านดอกไม้ ผมของแค่นั้น ได้ใหมคับนายภูถามขึ้น

"ได้คะนาย" มะลิพูดขึ้น

"ป้ามะลิเรียกผมว่า ภู เฉยๆ ส่วนพวกนี้ก็เรียกตามชื่อได้เลยนะคับ ไม่ต้องมีพิธีรีตองอะไร "นายภูพููดขึ้น

"งั้นป้าขอเรียกว่า คุณภู คุณกล้า คุณต้น คุณต้อมนะคะ"มะลิพูดขึ้นพร้อมยิ้มจางๆออกมา

"ได้คับ ต่อไปมีอะไรบอกผมได้ตลอดเลยนะคับ"นายภูพูดขึ้น

"ขอบคุณ คุณภูมากนะคะ "ทั้งป้าใจและป้ามะลิ ยกมือไหว้ขอบคุณ คุณภู

"อ๋อ ผมลืมบอกไป งั้นให้ มล มาเป็นเลขาผม ไปทำงานกับผม ผมจะได้ช่วยดูแลให้ด้วยเลย"นายภูพูดขึ้นพร้อมหาเหตุผลมาอ้าง

"คะ ขอบคุณ คุณภูมากนะคะ"มะลิยกมือไหว้อีกรอบ

"ไม่เป็นไรคับ"นายภูพูดขึ้น แล้วทั้งสองคนก็ขอตัวไปเตรียมอาหาร

ห้องทำงานหลังจากที่สองคนเดินออกไป

"มึงคิดว่าไงว่ะ"ต้อมถามขึ้น

"กูไม่รู้ว่าสิ่งที่ป้าเขาพูดจริงแค่ใหน ถ้าเกิดจริงคืออีนั้นกับไอ้นั้ย เชี้ยมาก "นายภูพูดขึ้น

"งั้นมึงจะทำไง "กล้าถามต่อ

"สืบต่อไป กูจะต้องรู้ให้ได้ว่ามันเรื่องจริงหรือแกล้งเข้ามาตีสนิท"นายภูพูดขึ้นพร้อมกับคุ่ยงานต่อกับเพื่อนๆอีกนิดหน่อย...