ตัวเท่าลูกหมา....
1117 คำ
ขณะกำลังเดินทาง
รถซาเล้งที่มี มล เป็นคนขับ เปิ้ลเป็นคนบอกทาง รถขับมาตามทางเล็กๆ ดอกไม้ป่า ผลไม้ป่า ทั้งที่มีรสหวานอร่อย เปรี้ยวจี๊ดเข็ดฟัน รถวิ่งมาตามทางเรื่อยๆ จนมาเจอรถกระบะของคนงานและนายภู แต่ไม่เจอคนเนื่องจากต้องเดินเท้าเข้าไปลึกพอสมควร
"มล รอที่นี้นะ เดี๋ยวเปิ้ลไปตามคนมาช่วยยกของ ข้างๆฝายมีกระท่อมหลายหลัง เอาไว้เป็นที่พักพิง หลบแดด หลบฝนยามพักผ่อน"เปิ้ลพูดขึ้น
"โอเค เดี๋ยวเรารอตรงนี้รีบไปรีบมานะ เรากลัว.."
"กลัวอะไร หึ "เปิ้ลถามต่อ
"ก กะ กลัว ผ สระ อี นะ"มลยิ้มแห้งๆให้เปิ้ล
"โอเคๆๆ รอแปปนะ เดี๋ยวรีบกลับมา"เปิ้ลพูดพร้อมเดินลัดเลาะไปตามทาง
ณ.ฝายน้ำล้น
"นายภู นายกล้า พี่ทิวา กับข้าวมาแล้วคะ ให้คนงานไปช่วยยกทีคะ"เปิ้ลพูดขึ้น
"บอกหลายรอบแล้วให้เรียกพี่ภู เราเหมือนน้องสาวพี่นะเปิ้ล"นายภูกล่าว
"ค่าาาาพี่ภู ให้คนงานไปยกกับข้าวหน่อยสิคะ มลรอแย่แล้ว"
"มลฤดีมาด้วยหรอ"นายภูถาม
"ใช่คะ มลมันยิ่งกลัวๆผีอยู่ ปล่อยไว้คนเดียว ปานนี้ร้องให้งอแงแล้วแน่ๆเลยคะ"เปิ้ลพูดขึ้น
"ไปๆๆ ไปเอาข้าว กับกับข้าวมา เรียก มลฤดีเข้ามาด้วย"นายภูสั่ง คนงานเดินตามเปิ้ลไป ยกของมายังข้างๆฝายน้ำล้น
ที่จอดรถ
"ป่าอะไรว่ะ ทึบ เงียบ วังเวกวิเวกแว่วแท้"มลพึมพำเบาๆ ลมพัดมาทีสะดุ้งที มลฤดีนั่งก้มหน้าแนบกับหน้าปัดรถมอไซด์ โดยไม่ทันได้ยินเสียงคนเดินมา
"มล "เปิ้ลส่งเสียงเรียก
"ตะเถนตกม้าตาย"มลอุทานด้วยความตกใจ
"บ้าสิ ใครจะไปตกม้าตาย"เปิ้ลขำมลฤดี
"ไปๆๆยกของไปๆ"เปิ้ลบอกทุกคน พร้อมกับเดินถือของโดยมีมลฤดีเดินนำหน้า
กระท่อมข้างฝายน้ำล้น
"มาๆๆๆทานข้าวกันทุกคน "เปิ้ลเรียกคนงานมาทานข้าว
"รอเก็บของกลับไปเลยนะเปิ้ล"นายกล้าพูดขึ้น
"คะ อ๋อนี้มลรู้จักกับนายกล้า และนายภูยัง"เปิ้ลพูดขึ้น
"นายภูหรอ หมายถึงคุณภูที่เป็นเจ้านายของพวกเรานี้หรอ"มลฤดีถามขึ้น
"ใช่จ๊ะ นี้นายภู นี้นายกล้า"เปิ้ลแนะนำให้รู้จัก
"สวัสดีคะ ชื่อมลฤดีคะ เรียก มลเฉยๆก็ได้คะ"มลฤดียิ้มแห้งๆให้นายภู
"พรุ่งนี้ตื่นทำงานตี 2.30 นะ ให้ไอ้กล้าสอนเปิดบิล"นายภูกล่าว
"คะ "มลฤดีรับคำ
"เหมือนฝนจะตกเลย "เปิ้ลพูดขึ้น
"งั้นเดี๋ยวรอกลับพร้อมกัน ใกล้จะเสร็จแล้ว"นายกล้าพูดขึ้น
"คะนาย"เปิ้ลรับคำ
ซ่าาาาๆๆๆๆ ซ่าๆๆๆๆๆ.. ฝนตกลงมาห่าใหญ่ ยิ่งฝนตก ลงมามากเท่าไหร่ น้ำก็ไหลแรงขึ้นเรื่อยๆ
"คนไม่พอแน่แบบนี้"กล้าพูดขึ้น
"เปิ้ล เปิ้ล ลงมาช่วยกันทีดิ "ทิวาร้องเรียกเปิ้ล
"คะ กำลังไปคะ ป่ะ มลไปช่วยเขากันถ้าอยากให้เสร็จเร็วๆ "เปิ้ลพูดขึ้น
"มลทำไม่เป็นอะ "มลพูดขึ้น
"ไปช่วยเขาจับไม้จับอะไรก็ได้ "เปิ้ลยังพูดต่อ
"อ่ะๆๆไปก็ไป"มลเดินตามเปิ้ลออกไป
"มล มาทางนี้" นายภูเรียก
"ค่าาา "
"จับไม้ไว้ให้ที เดี๋ยวฉันจะมัด"
"ได้ค่าาา "มลยืนจับไม้ให้นายภูอยู่ ด้วยฝนที่ตกลงมาอย่าหนัก ทำให้น้ำซัดแรง มลฤดีจึงทะไหลไปกับน้ำ แต่โชคดีนายภูคว้าตัวไว้ได้ทัน
"หอมจัง"นายภูหลุดพูดออกมา กลิ่นหอมอ่อนๆของเนื้อสาว เสื้อที่มลใส่บางและแนบติดเนื้อ ทำให้เห็นรูปร่าง และเนินเนื้อหน้าอก ที่ขาว ลมุนชวนมอง
"โอ๊ย" ไม้ลอยมาชนเข้ากับขาของมลฤดี
"เจ็บมากป่าว"นายภูถามพรางก้มลงดู
"ไม่เท่าไหร่คะ "มลฤดีพูดขึ้น
"งั้นยืนดีๆนะ จับไม้ไว้ ฉันจะมัด"นายภูพูดขึ้น
"คะ นายภูระวังคะ"มลใช้ตัวบังท่อนไม้ที่หักลงมา แต่โดนนายภู คว้าตัวออกไปสะก่อน
"ตัวเท่าลูกหมา ถ้าโดนทับตายไปจะทำไง"นายภูถามขึ้น
"ป ปะ ปล่อย ก่อนได้ใหมคะ"มลฤดีถามขึ้น
"ทำยังกะ อยากกอดนักนิ ปล่อยให้คอหักตายซะเลย ดีใหม"นายภูเสียงดังขึ้น
"ขอโทษคะ "มลฤดีเดินมาจับไม้ไว้เหมือนเดิม จนเวลาผ่านไป 2 ชม.กว่า ฝายกั้นน้ำ ก็สำเร็จลุล่วงไปด้วยดี โดยมีคนสวน คนเป็นเจ้านาย และคนงานใหม่ ที่ช่วยกันทำจนเสร็จ
"นายคับนาย"
"อะไรอีกว่ะ"นายภูพูดขึ้น
"ฝนตกหนักน้ำป่าไหลแรง ตัดขาดถนนลงไปที่สวนคับ"คนงานพูดขึ้น
"ต้องรอให้ฝนซ่าก่อน ถึงจะลงไปได้"นายภูพูด พร้อมเดินไปที่รถหยิบชุดคนงานออกมา ให้ทุกคนเปลี่ยน แต่เหลือ มล ที่ไม่มีชุด นายภูเลยสละ ชุดที่นายไม้ซื้อให้เป็นของขวัญวันเกิดให้มลฤดี
"ชุดนี้น่าจะแพงมากเลยนะคะ"มลฤดีพูดขึ้น
"ก็เอาเรื่องอยู่"นายภูพูด
"งั้น มลไม่เอาหรอกคะ ผิงไฟก็น่าจะพอได้อยู่"มลพูดขึ้นพร้อมเดินหนี นายภูจึงถอดเสื้อแขนยาวให้มลฤดีใส่
"ขอบคุณคะ "
"ไปนั่งใกล้ๆกองไฟ"นายภูพูดขึ้น เปิ้ลและมลนั่งใกล้ๆกัน อีกฝั่งเป็นทิวา และ เกื้อกูล ที่นั่งด้วยกัน อีกฝั่งเป็นนายภูและนายกล้านั่งคู่กัน
"ฮัชชิ้ววววววว"มลฤดีจามออกมา
"ทิวา ไปเอายาในรถมาให้หน่อย"นายภูพูดขึ้น
"คับ "ทิวาเดินไปหยิบยาและส่งให้นายภู นายภูส่งให้มลฤดีทันที
"รีบกิน เดี๋ยวจะป่วยเอา"นายภูพูดขึ้น
"ขอบคุณคะ"มลฤดีกล่าวขอบคุณ
"แล้วนี้ ไอ้ต้อมกับไอ้ต้นมันยังไงว่ะ เช้าจนค่ำ ยังไม่เห็นหัว"นายภูพูดขึ้น
"ไปที่คลับทีไร ก็เป็นแบบนี้ตลอดแระ 2-3 วันนู้นแระถึงจะฟื้น มึงยังไม่ชินหรอ"นายกล้าพูดขึ้น
"เชี้ย ทีหลังกูไม่ไห้ไปด้วยละ แมร่ง"นายภูสบถออกมา พรางมองไปที่มลฤดีที่นั่งพิงเปิ้ลแล้วหลับไป...
- ผู้เขียน
