หมู่บ้านการะเวกร่มรื่น
ออกจากบ้านมาด้วยความเร่งรีบทันทีที่รู้ว่าประตูเปิดแล้ว ผมเลี้ยวรถจอดที่บ้านหลังหนึ่ง บ้านหลังนี้ผมซื้อให้รดาอยู่กับลูกสาวของเธอ เดินเข้ามาในบ้านเห็นรดานั่งจัดดอกไม้ใส่แจกัน รดาเป็นผู้หญิงเพียบพร้อมเหมาะสมกับผม เธอเรียบร้อย อ่อนหวาน น่ารัก อยู่ด้วยแล้วสบายใจ
“น้องดรีมไปเรียนแล้วเหรอดา”
“ใช่ งอแงไม่อยากไป แต่ดาบอกว่าถ้าไปเรียนปรานต์จะมาหา แกก็เลยยอมไป” รดาพูดจบก็ส่งยิ้มมาให้ผม เป็นรอยยิ้มน่ารักเหลือเกิน
“ขอโทษนะ ลูกคงเสียใจมาก” ผมรู้สึกผิดที่ทำให้น้องดรีมผิดหวัง ทั้งที่รับปากเป็นมั่นเป็นเหมาะว่าจะต้องมางานวันเกิดของเธอให้ได้ แต่ผมก็ไม่ได้มา หนำซ้ำยัยป้าฬิยังพูดทำร้ายจิตใจน้องดรีมอีก
“ปรานต์ไม่ได้ผิดนะ”
“ผิดสิ ปรานต์รับปากน้องดรีมไว้แล้ว ปรานต์ทำให้ลูกร้องไห้ ปรานต์ทำให้ลูกผิดหวัง”
“น้องดรีมต้องรู้จักความผิดหวังบ้าง”
“ไม่ได้ดิ ปรานต์ไม่อยากให้ลูกของเราเจอกับความ
