การเกิดใหม่ของนางร้ายหลงยุค (ยุค80)

บทที่ 14 ระรานไม่เลิก

หลิวชิงเย่วเดินมองมาตามถนน แต่แล้วกลับมีใครบางคนมาจับบ่า เธอจึงหมุนตัวเตรียมจะสวนหมัดกลับไป พอเห็นว่าเป็นใครจึงถอนหายใจอย่างโล่งอก

“พี่ใหญ่มู่ มาเงียบๆ ตกใจหมด” หลิวชิงเย่วบ่นหากเธอเผลอทำร้ายไปหน้าหล่อๆ กลายเป็นมีบาดแผลเธอคงทำใจยากนะเนี่ย

“ไปไหนมา”

มู่ยวี่เฉินเอ่ยถาม เขาตั้งใจจะไปดูเธอที่โรงแรมก่อนจะกลับเข้าหมู่บ้าน เช้านี้เขาเดินทางมาที่โรงเรียนมัธยมของน้องๆ เพื่อมาทำเรื่องลาออก พอเห็นว่าหลิวชิงเย่วกำลังเดินอยู่เขาเลยคิดจะเข้ามาทักทาย ในเมื่อเขาเดินตามมาสักพักหญิงสาวยังไม่รู้ตัวเลยตั้งใจว่าจะสะกิดเรียก แต่ใครจะไปคิดว่าเธอเล่นจะง้างหมัดจะมาต่อยเขา ไม่เสียแรงที่พ่อเคยเป็นผู้พัน ยิ่งคิดถึงความสามารถที่ค่อยๆ เผยออกมาทำให้ชายหนุ่มรู้สึกสนใจหญิงสาวตรงหน้ามากขึ้น

“ไปเดินดูของในตลาดมืด ตั้งแต่มาอยู่ที่นี่ฉันไม่เคยเดินเล่นมาก่อนเลยอยากจะเห็น” หลิวชิงเย่วไม่ปิดบังว่าเธอไปไหนมา เพียงแค่ไม่ได้บอกว่าเธอไปทำอะไร

“กินมื้อเช้าหรือยัง ไปหาอะไรกินกันเถอะหิวแล้ว” มู่ยวี่เฉินถามแต่ไม่รอคำตอบ กลับเดินนำไปที่ร้านขายอาหารที่อยู่ไม่ไกล แต่กลายเป็นหลิวชิงเย่วดึงชายเสื้อเขาไว้เพราะเธออยากกินบะหมี่ข้างทางร้านนี้

“กินบะหมี่ได้ไหม”

มู่ยวี่เฉินพยักหน้าจากนั้นทั้งสองคนเดินเข้ามานั่งในร้าน

“รับอะไรดีครับคุณลูกค้า”

“บะหมี่เนื้อสองชามครับ พิเศษนะ”

มู่ยวี่เฉินเป็นคนสั่ง หลิวชิงเย่วได้แต่มองตาปริบๆ สั่งพิเศษแล้วเธอจะกินหมดไหม ยวี่เฉินเห็นคนตรงหน้าทำปากมุบมิบคงจะบ่นเขาอยู่ในใจอีกแน่ แต่เขาไม่ได้พูดอะไรเพียงแค่ยิ้มมุมปากเพียงเล็กน้อยเท่านั้น ไม่นานเถ้าแก่จึงนำบะหมี่สองถ้วยมาให้ทั้งสองคน

“โอ้โห เยอะแบบนี้จะกินหมดไหมเนี่ย” หลิวชิงเย่วโอดครวญเมื่อเห็นว่าบะหมี่ในชามว่าเยอะขนาดไหน ตัวเธอก็แค่เนี้ยใครจะไปกินหมดกัน

“กินไปเถอะ ตัวเล็กแค่นี้กินเยอะๆ จะได้โตเร็วๆ”

มู่ยวี่เฉินพูด ก่อนจะก้มหน้าก้มตากินบะหมี่ในชามของตัวเอง ซึ่งหลิวชิงเย่วก็ไม่พูดอะไรอีก สุดท้ายเธอจึงกินไม่หมดอย่างที่คาด แต่สิ่งที่น่าตกใจยิ่งกว่าคือคำถามเพราะการกระทำของคนตรงหน้า

“อิ่มแล้วเหรอ”

มู่ยวี่เฉินเอ่ยถาม หลิวชิงเย่วทำเพียงพยักหน้า แต่กลายเป็นชายหนุ่มหยิบชามบะหมี่ของเธอมากินหน้าตาเฉย ทำให้หญิงสาวอย่างหลิวชิงเย่วมองตามตาแทบหลุดออกมาจากเบ้า ‘นี่คือกินของเหลือของเธอเหรอ หมายความว่ายังไง’ หญิงสาวได้แต่คิดในใจ และไม่เข้าใจการกระทำของชายหนุ่มแต่กลับรู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก

เมื่อมู่ยวี่เฉินกินบะหมี่ในชามของหลิวชิงเย่วหมดแล้ว จึงได้เรียกเถ้าแก่มาเก็บเงิน หญิงสาวยื่นเงินให้ชายหนุ่มใช้เพียงหางตาเหลือบมองแต่ไม่พูดอะไร ก่อนจะล้วงเงินของตัวเองยื่นให้เจ้าของร้าน

“ค่าโรงแรมก็จ่ายให้ ยังจะมาเลี้ยงอาหารอีก ฉันไม่ได้ไม่มีเงินขนาดนั้นนะ พี่มองฉันเป็นคนอนาถาขนาดนั้นเลยเหรอ” หลิวชิงเย่วบ่นระหว่างทางเดินกลับโรงแรม

“เงินก็ไม่ได้มากมายไม่ใช่เหรอ อีกทั้งเมื่อไปเซี่ยงไฮ้แล้วผมคงต้องขอความช่วยเหลือคุณเหมือนกัน” มู่ยวี่เฉินพูดขึ้นทำลายความโกรธของหญิงสาวที่เดินคู่กับเขาอย่างหลิวชิงเย่ว

“หืม พี่เนี่ยนะมีเรื่องจะให้ฉันช่วย ฉันคงหูฝาด แต่ไม่ว่าเรื่องอะไรฉันยินดีช่วยพี่นะ ว่าแต่พี่ใหญ่มู่มีอะไรให้ฉันช่วยเหรอ” เธอเงยหน้าถาม

“พี่เฉิน”

“คะ?” หลิวชิงเย่วถามอย่างไม่เข้าใจ

“เรียกผมว่าพี่เฉิน ไม่ต้องเรียกว่าพี่ใหญ่มู่”

“ค่ะพี่เฉิน ว่าแต่พี่มีอะไรให้ฉันช่วย”

“หลังจากที่ย้ายไปเซี่ยงไฮ้แล้ว ผมจะรบกวนให้คุณช่วยดูแลน้องทั้งสองคนให้หน่อย ผมจะกลับมาพักได้เฉพาะวันหยุดเท่านั้น แต่คงไม่นานหรอก กลับไปผมจะรีบทำเรื่องขอพักนอกค่ายทหาร หวังว่า…” เขาเองไม่ค่อยสบายใจที่เอ่ยปากขอความช่วยเหลือคนอื่น แต่ก็กลัวเพราะย้ายไปอยู่ต่างถิ่นแล้วน้องทั้งสองคนของเขาจะไม่ชินกับสถานที่

“ไม่เป็นไร เรื่องเล็กน้อย ไปถึงปักกิ่งแล้ว ฉันตั้งใจว่าจะซื้อบ้านสักหลัง มีอาหยางกับเสี่ยวปิงอยู่ด้วย ฉันเองจะได้ไม่เหงา อีกทั้งวันไหนพี่หยุดพี่ก็มาหาทั้งสองคนได้ ฉันไม่มีปัญหาอะไร” หลิวชิงเย่วพูดด้วยรอยยิ้ม

“ผมตั้งใจว่าจะเช่าบ้านให้ทั้งสองคนอยู่ แต่จะรบกวนคุณคอยดูทั้งสองคนให้หน่อย ไม่ถึงขนาดต้องให้ทั้งสองคนไปอยู่บ้านคุณหรอก อีกอย่างวันหยุดผมก็ต้องมาพักกับน้องๆ คุณจะไม่สบายใจเปล่าๆ” มู่ยวี่เฉินไม่เชิงปฏิเสธแต่ก็ยังไม่ตอบตกลง ส่วนหนึ่งเพราะความเกรงใจ อีกส่วนหนึ่งห่วงชื่อเสียงของคนตรงหน้า

แต่สำหรับหลิวชิงเย่วที่มีจิตวิญญาณของหญิงสาวยุคสมัยใหม่ ไม่ได้สนใจเรื่องนี้มากอีกทั้งเธอเองก็เป็นหญิงหม้าย ยิ่งไม่สนใจลมปากชาวบ้าน ถ้าหากบริสุทธิ์ใจก็ไม่จำเป็นต้องกลัวอะไร

“ไม่เห็นเป็นไรเลย ฉันเชื่อว่าพี่คงห่วงชื่อเสียงของฉัน แต่อย่าลืมสิฉันไม่ใช่เด็กสาวบริสุทธิ์เสียหน่อย ฉันเป็นหญิงม่ายหย่าสามี แต่หากพี่ไม่สบายใจพี่ก็ช่วยจ่ายค่าน้ำค่าไฟก็แล้วกัน ฉันยินดีที่จะให้อาหยางกับเสี่ยวปิงมาอยู่ด้วย ตอนนี้ฉันตัวคนเดียวนอกจากลุงเว่ยเพื่อนสนิทของพ่อ และไม่มีเพื่อนนอกจากเพื่อนต่างวัยทั้งสองคน” ใช่แล้ว! เธอตัวคนเดียวในที่แห่งนี้นอกจากเพื่อนสนิทของพ่อที่เซี่ยงไฮ้ที่ร่างเดิมเรียกว่าลุงเว่ย เธอจึงมองว่าสองแฝดไม่ต่างอะไรกับครอบครัวของเธอ

“ขอบคุณมากนะ เราค่อยคุยกันต่อก็แล้วกัน ถึงโรงแรมแล้ว คุณเข้าไปพักผ่อนเถอะ ผมจะรีบกลับไปช่วยน้องๆ เก็บของ”

“เพิ่งจะหย่าเมื่อวาน วันนี้นัดเจอกันที่โรงแรม หากไม่มีอะไรกันผมไม่เชื่อเด็ดขาด” อยู่ๆ ไม่รู้ว่าหลี่เหว่ยเฉียงโผล่มาจากไหน พูดจาไม่ดีต่อคนทั้งสอง

“หากนายเมานายรีบกลับบ้านเถอะ อย่ามาอยู่แถวนี้เลย การที่ฉันมาพบชิงเย่วมันก็ไม่แปลกไม่ใช่เหรอ ตอนนี้เธอเป็นโสดแล้ว และฉันกับชิงเย่วก็ไม่ได้ทำอย่างที่นายใส่ร้าย การที่ชิงเย่วขอหย่ากับนายไม่เกี่ยวกับว่าเธอมีใคร แต่เพราะนายทำร้ายเธอทั้งร่างกายและจิตใจยังไงล่ะ เรื่องนี้ชาวบ้านในหมู่บ้านต่างก็เป็นพยานได้ และที่สำคัญนายไม่ควรมาหาเรื่องหรือว่าตอแยชิงเย่วอีก นายควรจะไปสนใจภรรยาอีกคนของนายที่กำลังท้องอยู่ไม่ดีกว่าเหรอ”

มู่ยวี่เฉินขวางหน้าไม่ให้หลี่เหว่ยเฉียงเข้าถึงตัวของหลิวชิงเย่วได้ เขากลัวว่าเธอจะโดนทำร้ายเหมือนเมื่อวาน แต่ถ้าเขารู้ว่าหลิวชิงเย่วไม่ได้อ่อนแออย่างที่คิดเขาคงตกใจ ส่วนเมื่อวานที่หญิงสาวยอมโดนทำร้ายต่อหน้าชาวบ้านเพียงเพราะต้องการหาเรื่องหย่าเท่านั้นเอง

ส่วนชาวบ้านที่เดินไปมาต่างก็หยุดยืนมองการโต้เถียงกันระหว่างสองคน ตอนแรกที่ได้ฟังหลี่เหว่ยเฉียงพูด แต่ละคนได้แต่หันไปมองมู่ยวี่เฉินและหลิวชิงเย่วอย่างเหยียดหยาม เพราะคิดว่าทั้งสองเป็นชู้กันอย่างที่หลี่เหว่ยเฉียงกล่าว แต่พอรู้ว่าทั้งสองคนนี้บริสุทธิ์จึงกลายเป็นหันมามองชายมักมาก ที่มีภรรยาอยู่อีกคน จนภรรยาคนแรกต้องขอหย่าอย่างไม่พอใจและรังเกียจแทน

“ที่สำคัญแม้ว่าฉันกับพี่เฉินจะคบกันมันก็ไม่ผิด คุณกับฉันแต่งงานกันมาสองปี แค่เดือนแรกคุณเอาเมียอีกคนเข้าบ้าน ปล่อยให้ฉันอยู่กับแม่สามีและเมียใหม่ของคุณ ทั้งๆ ที่เงินทุกเหมาทุกหยวนฉันเป็นคนออกค่าใช้จ่ายภายในบ้านเองทั้งหมด ในเมื่อวันนี้ฉันหย่าแล้ว ฉันจะคบกับใครมันก็สิทธิ์ของฉัน แม้ว่าคนคนนั้นจะเป็นพี่เฉินก็ตาม เขามีสิทธิ์แต่คนที่ไม่มีสิทธิ์คือคุณ จำไว้!” หลิวชิงเย่วคล้องแขนมู่ยวี่เฉินเดินเข้ามาด้านในปล่อยให้หลี่เหว่ยเฉียงมองตามอย่างแค้นใจ

“ผมจะต้องได้คุณกลับคืนมา หลิวชิงเย่ว! ส่วนแกไม่มีทางแย่งเธอไปจากฉันได้หรอกไอ้ยวี่เฉิน” หลี่เหว่ยเฉียงกล่าวอย่างอาฆาต ก่อนจะเดินกลับไปหาเกวียนเพื่อกลับเข้าหมู่บ้าน