1. ที่นี่ที่ไหน?
1075 คำ
โครม!!!
…..
เคสฉุกเฉิน!
“คุณหมอคะ คนไข้จากอุบัติเหตุเครื่องบินตกกระแทกพื้นขณะกำลังนำเครื่องลงจอดค่ะ ตอนนี้เธอหมดสติไม่รู้สึกตัว มีแผลบริเวณหน้าผากหนึ่งที่ค่ะ”
“คุณครับ คุณครับ ได้ยินที่หมอเรียกมั้ยครับ”
“เดี๋ยวนำคนไข้ไปทำแผล แล้วตรวจซีทีสแกนและเอ็มอาร์ไอด้วยนะครับ”
“ค่ะ”
…..
แสงแดดอ่อนๆ ยามเช้าสาดส่องผ่านผ้าม่านที่ด้านนอกเป็นบานกระจกใสในด้านทิศตะวันออกของห้อง ภายในห้องสี่เหลี่ยมขาวสะอาดมีคนไข้หญิงรายหนึ่งรูปร่างเพรียวบาง เรือนผมสีแดงประกายชมพูคนหนึ่งนอนหลับตาพริ้มไม่ได้สติอยู่บนเตียง แขนข้างหนึ่งระโยงระยางไปด้วยสายน้ำเกลือและยา หน้าผากข้างขวาถูกปิดทับบาดแผลด้วยผ้าก๊อตขาวสะอาด
แอ๊ด~ เสียงประตูห้องดังขึ้นปรากฎร่างพยาบาลสาวคนหนึ่งกับคุณหมอหนุ่มรูปร่างสูงโปร่งใส่ชุดกาวน์สีขาว ปิดทับด้วยหน้ากากอนามัยบดบังใบหน้า
พยาบาลทำหน้าที่วัดไข้และตรวจวัดความดันก่อนจะจดข้อมูล ที่ได้ใส่แฟ้มประวัติคนไข้พร้อมกับยื่นให้คุณหมอที่ยืนอยู่อีกด้านของเตียง
“ความดันปกติ ไม่มีไข้ค่ะคุณหมอ”
“ครับ”
หมอหนุ่มตอบรับด้วยน้ำเสียงสุภาพก่อนจะรับแฟ้มในมือของพยาบาลมาตรวจเช็คดูอีกรอบ ผลการตรวจที่ผ่านมาของเธอไม่ได้มีปัญหาอะไร เพียงแค่ได้รับบาดเจ็บจากภายนอกเท่านั้น แต่ก็ยังไม่ทราบสาเหตุแน่ชัดว่าทำไมเธอถึงยังไม่ฟื้นขึ้นมา มือหนาเลื่อนไปหยิบไฟฉายขนาดพกพาที่อยู่ในกระเป๋าเสื้อกาวน์ขึ้นมา แสงจากไฟฉายส่องกระทบเข้ากับดวงตาสีน้ำตาลของคนไข้หญิงเพื่อตรวจการตอบสนองของรู ม่านตา
*****
หญิงสาวสะดุ้งตื่นขึ้นจากการหลับไหลแต่กลับพบว่าตัวเธออยู่ในสถานที่ที่ว่างเปล่าและปกคลุมไปด้วยหมอกหนาทึบจนเธอมองไม่เห็นอะไรเลย เธอตัดสินใจเดินไปเรื่อย ๆ เดินไปเรื่อย ๆ อย่างไม่เห็นหนทางข้างหน้า แต่กลับพบว่ายิ่งเดินยิ่งไม่มีจุดสิ้นสุด
“มีใครอยู่มั้ยคะ ที่นี่คือที่ไหน”
หญิงสาวที่อยู่ในชุดนอนกระโปรงสีขาวแขนยาว เรือนผมปล่อยสลวย ตัดสินใจตะโกนถามออกไปแต่ก็ไม่มีเสียงใดๆ ตอบกลับมา
เธอตัดสินใจหยุดพักแล้วย่อตัวนั่งลงกับพื้นในสถานที่ที่ เคว้งคว้างมืดมิดมองไม่เห็นหนทางว่าจะออกไปจากที่นี่ได้อย่างไร แต่แล้วก็มีผีเสื้อสีขาวตัวหนึ่งบินตรงมาชนเข้ากับพวกแก้มของเธอก่อนจะตกลงบนกระโปรงชุดนอนตัวยาว
นิ้วมือเรียวเล็กค่อยๆ เขี่ยเอาผีเสื้อตัวน้อยเข้ามาอยู่ในอุ้งมือของอีกข้างก่อนจะยกขึ้นมาในระดับเดียวกับใบหน้าหวานไร้เครื่องสำอาง
“เจ้าผีเสื้อน้อยเจ็บรึเปล่า”
ฟู่~ อากาศภายในปากถูกเป่าออกไปยังตัวผีเสื้อสีขาวเพื่อบรรเทาความเจ็บปวด แต่แล้วผีเสื้อตัวน้อยก็กระพือปีกขึ้นบินวนเวียนอยู่รอบๆ ตัวของเธอไปมาอยู่หลายรอบ ก่อนที่จะบินออกไปอีกทางอย่างเชื่องช้าราวกับอยากให้เธอเดินตามมันไป
หญิงสาวตัดสินใจหยัดกายลุกขึ้นแล้วเดินตามทางที่ผีเสื้อบินไปจนเธอไปพบกับประตูบานใหญ่สองบาน ก่อนจะมีเสียงปริศนาของผู้ชายคนหนึ่งเอื้อนเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงเปี่ยมล้นด้วยอำนาจน่ายำเกรง
“เจ้าจงเลือกเปิดประตูนี้แล้วออกไปซะ เปิดออกไปได้เพียงบานเดียวเท่านั้น จงคิดและเลือกให้ดี”
“สะ...เสียง เสียงใครคะ”
ร่างเพรียวบางสะดุ้งโหยงกับเสียงที่ได้ยิน ก่อนจะถามออกไปอย่างหวั่นกลัว
“ชะตาของเจ้า เจ้าจงเลือกมันเอง เปิดประตูแล้วออกไปจากที่นี่ซะ”
“ด้านหลังประตูนี้มีอะไรคะ”
เธอตัดสินใจถามคำถามออกไปอีกครั้งแต่ก็ไร้เสียงตอบกลับอีกเช่นเคย ร่างบางสั่นเทิ้มไปทั้งตัวก่อนจะพยายามก้าวขาไปยังประตูที่อยู่ฝั่งซ้ายมือของเธอ แล้วเปิดมันออกไป
*****
เฮือก! หญิงสาวสะดุ้งตื่นตกใจเบิกตาโพลงหายใจหอบเหนื่อยอยู่ที่ไหนสักแห่งที่แปลกตากว่าเดิม
“คุณหมอคะ คนไข้ฟื้นแล้วค่ะ”
ดวงตากลมโตสีน้ำตาลทอประกายมองไปยังรอบบริเวณพบว่าตัวเองนอนอยู่บนเตียงที่ไหนสักแห่ง ข้างๆ เธอพบกับผู้ชายคนหนึ่งที่มองผ่านทะลุผ้าปิดจมูกเข้าไปรับรู้ได้ถึงโครงหน้าที่หล่อเหลา ก่อนจะเรียกสติของตัวเองกลับคืนมา
“ที่นี่ที่ไหนคะ แล้วคุณเป็นใคร”
เธอตัดสินใจถามออกไปอีกครั้ง ไม่รู้ว่าครั้งนี้เธอจะยังคงฝันอยู่หรือเปล่า เพราะเธอไม่รู้ว่าเธออยู่ที่ไหนและมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร
“ผมหมอภัทร แพทย์เจ้าของไข้ของคุณครับ ที่นี่คือโรงพยาบาลครับ คุณประสบอุบัติเหตุศีรษะได้รับการกระทบกระเทือน คุณนอนไม่ได้สติมาสามวันแล้วครับ”
“สะ...สามวัน”
“ครับ”
คุณหมอเจ้าของไข้แนะนำตัวอย่างเป็นทางการกับหญิงสาวที่พึ่งได้สติด้วยน้ำเสียงสุภาพบ่งบอกได้ถึงลักษณะของคนที่จิตใจดี
“คนไข้จำชื่อตัวเองได้มั้ยครับ”
หญิงสาวขมวดคิ้วเข้าหากันครุ่นคิดถึงชื่อของตัวเองสักพัก กว่าจะนึกออก
“พาฝันค่ะ ฉันชื่อพาฝันค่ะ”
“ชื่อเพราะดี หมอจะจำไว้นะครับ แล้วคนไข้จำรายละเอียดอื่นๆ ได้อีกหรือเปล่าครับ”
ใบหน้าหวานขมวดคิ้วเข้าหากันอีกครั้งก่อนจะนิ่วหน้า มือบางกอบกุมศีรษะข้างขวาเอาไว้แต่ก็ไม่ได้ช่วยอะไรเลยจึงร้องโอดครวญออกมาด้วยความเจ็บปวด
“โอ๊ย”
“ปวดหัวหรือครับ ไม่เป็นไรนะยังไม่ต้องคิดตอนนี้ นอนพักก่อนนะครับ”
หมอภัทรปรับท่าให้เธอนอนลง ก่อนจะเลื่อนผ้าห่มขึ้นมา ปกคลุมเรือนร่างที่อยู่ในชุดคนไข้สีเขียว
“นอนพักก่อนนะครับ ช่วงบ่ายจะมีพยาบาลพาไปตรวจร่างกายอีกที แล้วตอนเย็นหมอจะเข้ามาตรวจอีกรอบนะครับ”
“ค่ะ”
พาฝันตอบรับคุณหมอเจ้าของไข้ด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้มก่อนที่ คุณหมอจะยิ้มตอบผ่านหน้ากากอนามัยกลับมาแล้วเดินออกจากห้องไป
- ผู้เขียน
