ตั้งแต่วันนั้นผมก็พยายามปรับตัวในการอยู่กับวีให้มากขึ้นไม่ใช่เพราะอะไรหรอก วีก็ไม่ใช่คนยอมใครง่ายๆ เขาก็แรงเหมือนกัน ถ้ามันมาปะทะกันบ่อยๆ มันก็อาจจะไม่ดี นานๆทีจะเห็นวีร้องไห้ วันนั้นพอได้เห็นผมแทบอยากจะฆ่าตัวเองเพราะว่า ทำไมผมถึงทำเธอเสียใจแทนที่ผมจะดูแลเธอไม่ใช่ทำร้ายเธอ ตอนนี้ผมก็เลยมาคุยงานกับพวกเฮีย ส่วนวีก็อยู่คอนโดนั้นแหละ โชคดีหน่อยที่วีไม่ค่อยไปไหนมาไหน ไม่ค่อยชอบเที่ยวชอบอยู่แต่ห้อง น่าจะเป็นเพราะเธอไม่ชอบความวุ่นวาย ผมก็ไม่อยากหลงตัวเองแต่ว่า วีอ่ะติดผมนะ ผมรู้สึกแบบนั้นจริงๆ
"มึงนั่งยิ้มอะไรไอ้เก้า" ในที่สุดก็มากันสักที เคยมีมั้ยที่นัด10โมงมา10โมง จะเลทไปถึงไหนกันก็ไม่รู้
"ยิ้มรอเฮียมั้งครับ ติดเมียอยู่นั้นแหละ นัดกี่โมงไม่ทราบ"
"นี่มึงต้องมาขอบคุณกูมากกว่ามาบ่นกูนะครับคุณกรินทร์" เฮียภีมพูดพร้อมกับนั่งลงรตรงข้ามกับผม
"เรื่องอะไร"
"มึงรู้หรือป่าว ศัตรูมึงอ่ะเขาเปลี่ยนหัวห
