เป็นห่วง

1184 คำ

ตั้งแต่วันนั้นผมก็พยายามปรับตัวในการอยู่กับวีให้มากขึ้นไม่ใช่เพราะอะไรหรอก วีก็ไม่ใช่คนยอมใครง่ายๆ เขาก็แรงเหมือนกัน ถ้ามันมาปะทะกันบ่อยๆ มันก็อาจจะไม่ดี นานๆทีจะเห็นวีร้องไห้ วันนั้นพอได้เห็นผมแทบอยากจะฆ่าตัวเองเพราะว่า ทำไมผมถึงทำเธอเสียใจแทนที่ผมจะดูแลเธอไม่ใช่ทำร้ายเธอ ตอนนี้ผมก็เลยมาคุยงานกับพวกเฮีย ส่วนวีก็อยู่คอนโดนั้นแหละ โชคดีหน่อยที่วีไม่ค่อยไปไหนมาไหน ไม่ค่อยชอบเที่ยวชอบอยู่แต่ห้อง น่าจะเป็นเพราะเธอไม่ชอบความวุ่นวาย ผมก็ไม่อยากหลงตัวเองแต่ว่า วีอ่ะติดผมนะ ผมรู้สึกแบบนั้นจริงๆ "มึงนั่งยิ้มอะไรไอ้เก้า" ในที่สุดก็มากันสักที เคยมีมั้ยที่นัด10โมงมา10โมง จะเลทไปถึงไหนกันก็ไม่รู้ "ยิ้มรอเฮียมั้งครับ ติดเมียอยู่นั้นแหละ นัดกี่โมงไม่ทราบ" "นี่มึงต้องมาขอบคุณกูมากกว่ามาบ่นกูนะครับคุณกรินทร์" เฮียภีมพูดพร้อมกับนั่งลงรตรงข้ามกับผม "เรื่องอะไร" "มึงรู้หรือป่าว ศัตรูมึงอ่ะเขาเปลี่ยนหัวห

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม