กลัวเสียเธอไป
1177 คำ
ผมกับวีอยู่ด้วยกันมาสักพักล่ะ ก็ไม่เห็นมีวี่แววของการตามหาของไอ้แฟนที่ชื่อรามเลย ผมก็งงเหมือนกันว่า ถ้าเป็นเราอ่ะ แฟนเราหายไปเราก็ต้องสงสัย ต้องตามหา ผมก็ไม่เห็นว่าจะเกิดเหตุการณ์นั้น แต่ก็ช่างเถอะผมก็ไม่อยากให้ใครมาตามวีกลับไป ผมชอบชีวิตตอนนี้มากเลยมันไม่เหงาดี แต่อย่าคิดวว่าผมกับวีจะ... ไม่ใช่ๆ เราเป็นเพื่อนสนิทกันครับ
ตื้ดดดดดดดดดด ตื้ดดดดดดดดดดดดด
"วี
"...."
"วี!"
"...."
"แฮมทาโร่!!!!!!!!!!!!" ผมว่าวีมีปัญหาเรื่องหูนะ ถ้าผมเรียกวีอ่ะไม่หัน ลองผมเรียกแฮมทาโร่นี่จะตะโกนมาแต่ไกลเลย เป็นอะไรก็ไม่รู้ ว่างๆต้องพาไปตรวจหน่อยล่ะ
"อะไร" นั้นไงเห็นมั้ยบอกแล้ว
"มีคนโทรมา" เบอร์ใครก็ไม่รู้ ไม่เห็นขึ้นชื่อคนโทร คอนเซนเตอร์หรือป่าว มิฉาชีพมันเยอะช่วงนี้
"อ้อ ใครอ่ะ"
"ไม่รู้อ่ะ ไม่ขึ้นชื่อ" ผมตอบแล้วก็ยื่นโทรศัพท์ให้ไป แล้วก็หันกลับมาดูทีวีเหมือนเดิม วีเดินออกไปคุยนอกระเบียงผมถึงกับเบาเสียงทีวีเลย คือมันแบบ อยากรู้แหละว่าคุยไรกัน ทำไมหน้าวีเครียดแบบนั้นวะ แล้วพอคุยสิ้นก็กลับเข้าไปในห้องครัวเหมือนเดิม
"อ่ะ ลองกินดูสิ" สักพักวีก็เดินออกมาพร้อมกับจานสปาร์เก็ตตี้คาโบนาร่าที่มีกุ้งอยู่ด้วย ในจานนี้มารวมทุกสรรพสิ่งที่ผมชอบเลย
"กุ้งหรอ" ผมชะเง้อไปดูอาหารในจาน
"แกะแล้วน่าา ไม่ต้องห่วงหรอก" วีอยู่กับผมไม่นาน แต่เธอรู้ใจผมหมดเลยว่า ผมชอบกินอะไร ผมไม่ชอบแกะกุ้ง แล้วก็เรื่องนั้นนี้ๆไร้สาระ เธอจำได้ยังไงกัน
"ใครโทรมาหรอ"
"รามหน่ะ ฉันวางไว้นี้นะ รีบมากิน เดี๋ยวเย็นจะไม่อร่อย" วีพูดเสร็จแล้วก็เดินหายไปในห้องนอน ทำไมวันนี้ไม่กินด้วยกัน อย่าบอกนะว่า ไอ้รามนั้นมันจะมาเอาตัวเธอคืนไป!!! ไม่เอานะ อรั้ยยยยยยยยยยยยยย นี่ผมเป็นอะไรเนี้ย....
"อ่าว ทำไมยังไม่กิน แล้วร้องไห้ทำไมเก้า" สักพักวีก็เดินออกมา ร้องไห้...ผมร้องไห้หรอ.... บ้าจริงไอ้หนุ่มแบดบอย ทำไมถึงร้องไห้ได้วะ
"ฉันไม่มีเพื่อนกินด้วย"
"ฉันแค่ไปเอาของในห้อง นายเป็นอะไร ร้องไห้ทำไม" วีเดินเข้าจับหน้าผมแล้วก็เช็ดน้ำตาให้ ผมกลัวว่าจะเสียเธอไป ก็เธอทำอาหารอร่อยนี่ วีเอาใจผมทุกอย่างมันทำให้ผมเคยตัวกับการที่มีเธออยู่ด้วย
"เธอจะไม่กลับไปใช่มั้ย"
"ไปไหน"
"กลับไปหา...แฟนเก่าเธอ"
"นี่นายร้องไห้เพราะเรื่องนี้หรอ หึ ไม่ใช่เขาแค่มาบอกว่า ข้าวของฉันที่เหลือให้ทำยังไง ฉันเลยบอกให้ทิ้งไปเลย ก็แค่นั้นเอง" วีพูดพร้อมกับสวมกอดเข้าหาตัวผม วีจะชอบปลอบผมด้วยวิธีนี้ตลอดจนผมติดการกอดของวีไปแล้ว คือผมก็ไม่ได้เคยพาไปเอาของที่ห้องหรอก ก็พาไปซื้อใหม่เลย ก็ไม่ได้อะไรหรอกแค่ไม่อยากให้วีกลับไปเจอไอ้รามไอ้เหี้ยไอ้ห่ารากนั้น
"ไม่ร้องๆ มากินนี่สิ ฉันลองทำมีแต่ของที่นายชอบนะ มาเร็วมา" วีผละกอดออกพร้อมกับหยิบจานอาหารขึ้นมา
"ก็ได้..." วีทำอาหาอร่อยมากเลย แบบมากๆเลย ผมติดใจอาหารเธอตลอดเลยนะ แบบไปไหนก็ตามก็ต้องกลับมากิน ขนาดไข่เจียวยังอร่อยเลย ผมไม่รู้เราอยู่ในความสัมพันธ์แบบนั้น แบบเพื่อนสนิทที่ตกลงกันไว้หรือตอนนี้มันมากกว่านั้นไปแล้ว แต่ผมมีความสุขที่ได้อยู่แบบนี้
------------------------------------------
ผับ P
"แหมมม หายหัวไปเลยนะนักศึกษากรินทร์" พอเปิดประตูเข้ามาก็เจอเสียงแซวเฮียๆทันที ก็ไม่ได้หายหัวไปไหน แค่ไม่อยากให้วีอยู่คนเดียว ตอนนั้นเธอยังปรับตัวไม่ได้
"อะไรครับเฮีย"
"ป่าวววว ก็แค่เห็นน้องชายที่พึ่งเข้ามหาลัย หายหัวไปนาน"
"งานเยอะแบบนั้นล่ะ"
"งานเยอะหรือสาวเยอะกันแน่ครับ" เฮียภีมหันมาแซวผม แหมม!!ตัวเองก็ใช่ย่อยแหละ ไม่ต้องมาพูดเยอะหรอก
"นั้นมันหมายถึงเฮียหรือป่าวครับ"
"ไอ้สัสเก้า" พอพูดความจริงหน่อย ทำเป็นมาดุ แต่แค่มาถึงก็นึกเป็นห่วงวีล่ะ เป็นไงบ้างวะ แต่ก็ช่างเถอะไม่ใช่เรื่องที่เราต้องมาคิดหนักขนาดนั้น
"มึงไม่ลงแข่งหรอไอ้เก้า กูบอกเลยว่า ของเดิมพันอย่างเด็ด" เฮียองศาหันมาพูดกับผม ใช่ผมมีอาชีพเป็นนักแข่งรถ สนามของเฮียเขาอะแหละ ผมก็มีหุ้นส่วนอยู่บ้างแต่ก็ส่วนนึงไม่ได้เยอะเท่าไร ของเดิมพันที่ว่าก็ผู้หญิงอะสิ
"ไอ้ลงอ่ะลงอยู่แล้ว แต่เปลี่ยนของเดิมที่เป็นผู้หญิงเป็นเงินได้มั้ยล่ะ"
"เห้ยยยๆๆๆ เสี่ยเก้าปฏิเสธสาวได้ไงวะ ฮ่าๆๆ" ทันทีที่ผมพูดเสร็จ เฮียภีมก็แซวขึ้นมาเลย
"ผมด่าเฮียว่า ไอ้สัสได้มั้ยวะ" ผมหันไปพูดพร้อมกับหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเล่น
"ก็ไม่ได้ว่าอะไร เปลี่ยนได้อยู่แล้ว แต่แค่เห็นว่าน้องชายสุดที่รักเครียดเพราะ งาน เยอะ" เฮียภีมพูดพร้อมกับกระตุกยิ้มมุมปาก เอาจริงๆป่ะตอนนี้เหมือนผมกำลังอยู่ท่ามลางเสือสองตัวที่กำลังจ้องจะง้าบผมตลอดเวลา เป็นเหี้ยไรกันวะ แซวอยู่นั้นแหละ
"ช่ายยเพราะมัวแต่คุยงาน โดยเฉพาะกับคนที่อยู่ในโทรศัพท์" เฮียองศาพูดขึ้น ผมถึงกับเงยหน้าขึ้นอย่างไว มารู้ได้ไงวะว่า ผมคุยกับวีอยู่
"โทรศัพท์อะไร!!" ผมรีบเก็บโทรศัพท์อย่างไว เมื่อเห็นเฮียสองคนกำลังมองมาที่ผมแบบยิ้มๆ เหมือนรู้กัน จิ๊! แม่งเอ้ย
"นั้นน่ะสิ ลืมไปหรือป่าวว่า ข้างหลังมึงเป็นกระจกอะครับ"
"เออ เพื่อนที่มหาลัยคุยงานกันหน่ะเฮีย อย่ามาทำหน้าแซวได้มั้ย" ผมรีบโวยวายทันทีเมื่อเห็นว่า ตัวเองกำลังจนมุม
"อ๋อออออ/อ๋อออออ" แม้ไม่อ๋ออถึงบางอ้อเลยล่ะ ไม่เอา ไม่อยู่ล่ะ
"ไปล่ะ น่ารำคาญ" ผมพูดแล้วก็รีบลุกออกกำลังจะเปิดประตู
"รีบไปกินข้าวหรอ" ยังไม่วายแซวผมอีก เสือกเหี้ยเห็นประโยคที่คุยอีก ผมเกลียดสีหน้าเฮียๆมากเลย ที่หันมาถามแบบลอยหน้าลอยตาอ่ะ แล้วก็จ้องคาดคั้นจะเอาคำตอบให้ได้
"เออ หิวข้าว พวกเฮียแม่ง!" ยังจะมาขำเยาะเย้ยตามหลังอีก ผมเปลี่ยนจากเฮียเป็นเหี้ยได้มั้ยวะ...
- ผู้เขียน
